Στην ελιά της Χαμηλής 25 χρόνια μετά…

Όσοι διαβάσατε  την επίσκεψη της μικρής μας ομάδας στην Αγιά Θοδώρα τη Μ. Παρασκευή, εκεί που είδαμε την κατάσταση του ναού 25 χρόνια μετά την πρώτη μας επίσκεψη εκεί ασφαλώς θα καταλάβετε ότι και η σημερινή περιγραφή εντάσσεται στην ίδια λογική και ακολουθεί την ίδια σκέψη.

Την ίδια ακριβώς μέρα και μετά την εξόρμηση στην Αγιά Θοδώρα κατεβήκαμε στη Χαμηλή να δούμε την περίφημη ελιά.

Η προηγούμενη επίσκεψή μας εκεί είχε γίνει το 1992, άρα εδώ είχαμε ξεπεράσει κατά τι τα 25 χρόνια, ενώ είχε μεσολαβήσει και μία μεγάλη φωτιά από την Κομπονάδα που είχε φθάσει μέχρι τη Χαμηλή και την ελιά της.

Κι εδώ θα μπορούσαμε ίσως να μιλήσουμε για παρόμοια απογοήτευση, όμως, στη συγκεκριμένη περίπτωση αυτή οφειλόταν σχεδόν αποκλειστικά στην έλλειψη οιασδήποτε προστασίας. Εδώ όμως δεν ήταν το ίδιο πράγμα με τον παλιό ναό, για τον οποίο χρειάζονταν κονδύλια, εγκρίσεις, αρχαιολογικές και δεν συμμαζεύεται.

Εδώ χρειαζόταν μία συντονισμένη ενέργεια του Δήμου (της Κοινότητος τότε) και των ιδιοκτητών για να γίνει μία διαμόρφωση του χώρου ώστε να υπάρχει προστασία από τη φωτιά και λίγα ακόμη πράγματα για να καταστεί  αυτό το σπάνιο μνημείο της φύσης επισκέψιμο. Εννοείται ότι δεν ασχολήθηκε κανείς και σήμερα  το δένδρο, το οποίο ευτυχώς υπάρχει ακόμη, έχει συρρικνωθεί ακόμη περισσότερο από αυτό που ήταν το 1992. Φυσικά ακόμη υπάρχει καιρός, αλλά τώρα τα πράγματα είναι ακόμη πιο δύσκολα και λόγω της οικονομικής δυσπραγίας.

Σύμφωνα με τον οδηγό μας, Μ. Αγγελιουδάκη, το δένδρο, που κάποτε είχε τρεις ιδιοκτήτες (!) είχε και τρεις ποικιλίες καρπού. Τώρα πολλά μεγάλα κλαριά του είναι ξερά κούτσουρα στο παρακείμενο χωράφι. Ίσως βέβαια πολλοί να πουν, ότι, με αυτά θα ασχολούμεθα τώρα; Και ίσως να έχουν και δίκιο.

Εμείς μάλλον είμαστε σε λάθος δρόμο που παραμένουμε αθεράπευτα ρομαντικοί…

Ε.Π.Καλλίγερος