Στον κόσμο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ: μόνιμοι και με λιγνίτη

Στον κόσμο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ο λιγνίτης καίει ακατάπαυστα, οι συνδικαλιστές κάνουν πάρτι και ο φορολογούμενος λειτουργεί ως το back up για τα οικονομικά της επιχείρησης. Αν δεν τελειώσει αυτό, θα τελειώσουν πολλά περισσότερα

Οταν ετέθη το θέμα ιδιωτικοποίησης του ΟΤΕ, στο μέγαρο του Οργανισμού, στην Κηφισίας, κρεμάστηκε ένα τεράστιο πανό με τρεις μόνο λέξεις: «Τον ΟΤΕ; Ποτέ». Ήταν η εποχή που για να αποκτήσεις τηλεφωνική σύνδεση απαιτείτο ένα εύλογο διάστημα αναμονής, εκτός και αν είχες μέσο. Η συνέχεια είναι γνωστή σε όλους. Ο όμιλος εξελίχθηκε σε έναν από τους μεγαλύτερους των τηλεπικοινωνιών στη Νοτιοανατολική Ευρώπη με τεχνολογίες και υπηρεσίες αιχμής.

Ποια θα ήταν η εξέλιξή του ΟΤΕ αν το συνδικαλιστικό αίτημα είχε ευδοκιμήσει; Δεν θέλουν να το σκέφτονται ούτε οι παλαιότεροι υπάλληλοι του. Και ο ΟΤΕ, βέβαια, δεν είχε φτάσει ποτέ στο σημείο που βρίσκεται σήμερα η ΔΕΗ, να είναι ένας γίγαντας ο οποίος, αν πέσει, θα μας πλακώσει όλους. Μα όλους.

Το πώς βρέθηκε η ΔΕΗ στη σημερινή κατάσταση, είναι μία ιστορία που επιδέχεται πολλές αφηγήσεις. Το πώς θα βγει, δεν σηκώνει και μεγάλη συζήτηση. Σχέδιο σταδιακής, πλην όμως ριζικής, εξυγίανσης και ιδιωτικοποίηση.

Πριν από λίγες μέρες οι συνδικαλιστές της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ επισκέφθηκαν τον αρμόδιο υπουργό Κωστή Χατζηδάκη. Και κατήγγειλαν την απόφαση για άρση της μονιμότητας των υπαλλήλων. Όχι των παλιών, αλλά όσων προσλαμβάνονται από εδώ και πέρα. Λογικό. Οι άνθρωποι ανησυχούν για το μέλλον των παιδιών τους που ενδεχομένως να σκέφτονται να πάρουν στη δουλειά. Είναι όμως και κάτι άλλο: δεν υφίσταται κρατικοδίαιτος συνδικαλισμός σε μία επιχείρηση που δεν απασχολεί μόνιμους υπαλλήλους. Λογικό και αυτό. Θα απεργούν οι μόνιμοι και οι συμβασιούχοι δεν θα ακολουθούν. Και αν μη τι άλλο, η ΓΕΝΟΠ έχει σοβαρά και ρεαλιστικά αιτήματα. Ας πούμε κατά της κατάργησης των λιγνιτικών μονάδων. Η ΓΕΝΟΠ και ο Τραμπ. Αρνητές της κλιματικής αλλαγής. Δεν υπάρχουν ούτε οι δεσμεύσεις της χώρας, ούτε οι επιπτώσεις στο περιβάλλον. Υπάρχουν μόνο θέσεις εργασίας που κινδυνεύουν από το «βίαιο καθεστώς απολιγνιτοποίησης».

Στην πραγματικότητα μιλάμε για ένα φαινόμενο. Όχι, απλώς, για ένα κράτος εν κράτει, αλλά για ένα πλήρες οικοσύστημα που δεν έχει αναστολές να λειτουργήσει παρασιτικά προκειμένου να υπερασπιστεί την επιβίωσή του. Θα πείτε ότι αυτό είναι μηχανικό, ίσως και θεμιτό. Οι άνθρωποι υπερασπίζονται κεκτημένα και, αν θέλετε, τον τρόπο ζωής τους. Όμως μισό λεπτό, κάπου υπάρχει και ένα όριο, πέφτει ο κόφτης. Διότι στον κόσμο της ΓΕΝΟΠ-ΔΕΗ ο λιγνίτης καίει ακατάπαυστα, οι συνδικαλιστές κάνουν πάρτι και ο φορολογούμενος λειτουργεί ως το back up για τα οικονομικά της επιχείρησης. Αν δεν τελειώσει αυτό, θα τελειώσουν πολλά περισσότερα. Έχουν ήδη τελειώσει.