Τα «χελιδόνια» μας, που φεύγουν χωρίς γυρισμό

ΤΟ ΦΘΙΝΟΠΩΡΟ, εκτός από την αναμονή της πολυπόθητης βροχής φέρνει και μερικές δυσάρεστες καταστάσεις σε πολλές οικογένειες με νέα παιδιά. Και δεν εννοούμε μόνο τα παιδιά που πέτυχαν στις εξετάσεις στα ΑΕΙ και ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους για τις μεγάλες πόλεις με τους γονείς να τρέχουν και να αγωνιούν αν θα συγκεντρώνουν κάθε μήνα τα χρήματα που χρειάζονται τα παιδιά τους για τη ζωή τους μακριά από το σπίτι.

Εδώ θα ασχοληθούμε με μία άλλη κατηγορία νέων παιδιών, που, είτε γιατί δεν κέρδισαν το εισιτήριο της εισαγωγής, είτε γιατί συνειδητά επέλεξαν το δρόμο του ξενιτεμού, φεύγουν για άλλες χώρες για να δοκιμάσουν την τύχη τους σε πανεπιστήμια από τα οποία, ελπίζουν όταν αποφοιτήσουν, ότι θα έχουν σίγουρη επαγγελματική αποκατάσταση. Φυσικά αυτό δεν μπορούν να το κάνουν όλοι κυρίως για οικονομικούς λόγους. Όμως όλο και περισσότεροι παίρνουν την οδόν την άγουσαν σε κάποια χώρα της Δύσης, συνήθως, αλλά και της Ανατολής όπου στα πανεπιστήμια δεν διδάσκονται τις καταλήψεις, αλλά την αμφισβήτηση μέσα από το διάλογο και τη δημιουργική σκέψη. Από εκεί ελπίζουν ότι θα βγουν ώριμοι νέοι επιστήμονες και θα αναζητήσουν τους δρόμους τους μέσα από την εκπλήρωση των νεανικών τους ονείρων και των στόχων που έχουν θέσει. Οι γονείς βλέπουν τα τέκνα τους με χαρμολύπη. Θέλουν την επιτυχία και χαίρονται γι’  αυτήν, αλλά ξέρουν καλά ότι ο δρόμος αυτός πολύ συχνά δεν έχει το γυρισμό που θα ήθελαν. Οι ξένες χώρες έχουν τον τρόπο τους να κρατούν κοντά τους τα πλέον ανήσυχα μυαλά και να επενδύουν στους ανθρώπους.

Έτσι, τα δικά μας χελιδόνια φεύγουν το φθινόπωρο για τη διπλή προσδοκία της αποκατάστασης. Βλέπουν μία χώρα, τη χώρα ΤΟΥΣ, να κάνει ό,τι μπορεί για να τους διώξει από κοντά της. Και ακούν στις τηλεοράσεις ανοήτους υπουργούς και πολιτικούς να κομπορρημονούν για τα μυαλά που έχουμε στο εξωτερικό. Μ’  άλλα λόγια γι’  αυτά που οι ίδιοι έδιωξαν με τις πολιτικές που ακολουθούν. Σύμφωνα με επίσημες μετρήσεις, από το μισό περίπου εκατομμύριο άτομα που εγκατέλειψαν τη χώρα από το 2010 με το ξέσπασμα της οικονομικής κρίσης γύρω στις 140.000 ήταν νέοι επιστήμονες που έφυγαν για μία ελπίδα και μία ευκαιρία. Αυτά που τους έλειπαν από τη χώρα τους. Και οι δηλώσεις που γράψαμε παραπάνω δεν είναι τίποτα άλλο από τις τύψεις (αν είχαν βέβαια θα εφάρμοζαν άλλες πολιτικές) για τα παιδιά που οι ίδιοι έδιωξαν.

Για τα παιδιά που διώχνει η χώρα τους γιατί τους στερεί την ΕΛΠΙΔΑ και την ΕΥΚΑΙΡΙΑ. Γιατί τα κατατρώει η άθλια παιδεία μας. Γιατί δεν υπάρχει αξιοκρατία και κυριαρχεί ο άκρατος κομματισμός από τα …νηπιαγωγεία μέχρι τα Πανεπιστήμια. Αυτά τα χελιδόνια ποίοι θα τα φέρουν πίσω στις φωλιές τους για να χτίσουν ένα καινούργιο ΑΥΡΙΟ με ευκαιρίες για όλους και με ζωντανές τις ελπίδες για το μέλλον των ίδιων και αυτής της χώρας;

Δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση Φ. 328, Οκτώβριος 2017