Τα κτίρια που μας πνίγουν

Στις παρυφές της λεωφόρου Κηφισίας, στο ύψος του «δαχτυλιδιού» πέφτει η σκιά θεόρατων γερανών. Από όποια κατεύθυνση και αν κοιτάξεις θα δεις έναν μεταλλικό γίγαντα να υψώνεται προς τον ουρανό, τραβώντας προς τα πάνω κάτι τεράστια κτίρια.

Ναι, βέβαια, είναι βιοκλιματικά, καταπράσινα, θα έχουν μέχρι και κατάφυτες ταράτσες. Μπορεί κάποιος σούπερ πλούσιος να φυτέψει και κανένα αμπέλι εκεί πάνω. Επίσης διαθέτουν υπόγεια πάρκινγκ, όσο βαθιά χρειάζεται για να φιλοξενήσουν τα αυτοκίνητα των ανθρώπων που θα εργάζονται εκεί. Πόσα κτίρια είναι; Αν μετρήσουμε και το κτίριο του Τεχνικού Επιμελητηρίου, που οικοδομείται ακριβώς επάνω στο «δαχτυλίδι», τότε έχουμε δέκα καινούργια κτίρια που τους επόμενους μήνες θα παραδοθούν προς χρήση. Σε αυτά μπορούμε να προσθέσουμε και άλλα τρία μεγαθήρια που οικοδομήθηκαν τα τελευταία δύο χρόνια.

Και πού είναι το πρόβλημα; Τα κτίρια θα είναι σύγχρονα, πιο πράσινα και από ιτιά, και θα διαθέτουν πάρκινγκ. Θα σας εξηγήσω. Η περιοχή για την οποία συζητάμε διατρέχεται από τρεις οδικούς άξονες. Τη βοηθητική οδό της Κηφισίας, που βγάζει στο «δαχτυλίδι», την Αμαρουσίου-Χαλανδρίου και τη Σωρού. Και οι τρεις άξονες είναι τόσο επιβαρυμένοι κυκλοφοριακά που, με εξαίρεση το βράδυ, στο Google Maps είναι στα κόκκινα.

Αφήστε προς το παρόν την Κηφισίας στην άκρη. Οι άλλοι δύο δρόμοι δεν έχουν κατασκευαστεί ούτε μπορούν να σηκώσουν τόση κίνηση. Ειδικά η Αμαρουσίου-Χαλανδρίου χρησιμοποιείται και ως πάρκινγκ. Τι θα συμβεί, λοιπόν, στη συγκεκριμένη περιοχή έτσι και προστεθούν μερικές χιλιάδες αυτοκίνητα ανθρώπων που θα έρχονται για δουλειά στα συγκεκριμένα κτίρια;

Και εδώ εγείρεται ακόμα μία εύλογη απορία. Πώς είναι δυνατόν να οικοδομούνται μεγαθήρια όταν οι γύρω δρόμοι είναι μικροί και στενοί; Πώς θα κινηθούν τα αυτοκίνητα; Ασφαλώς και γίνεται. Φυσικά και είναι δυνατόν. Ας γίνει το Μαρούσι Χονγκ Κονγκ, όπως και κάθε άλλη περιοχή αντίστοιχου εμπορικού και οικοδομικού ενδιαφέροντος.

Αν ασχολείστε με την οικοδομή θα έχετε πληροφορηθεί τα όσα συμβαίνουν μετά την απόφαση του Συμβουλίου της Επικρατείας που έκρινε αντισυνταγματικό το «μπόνους» του μεγαλύτερου ύψους των κτιρίων με αντάλλαγμα την βιοκλιματική ενίσχυσή τους. Χιλιάδες οικοδομικές άδειες βρίσκονται αυτή τη στιγμή στον αέρα, το αρμόδιο υπουργείο τρέχει να αναθεωρήσει τον Οικοδομικό Κανονισμό και δημοτικοί άρχοντες ανά τη χώρα λένε ότι το πρόβλημα στις πόλεις είναι το ύψος των κτιρίων.

Και έτσι ουδείς ασχολείται με το πραγματικό πρόβλημα. Την έλλειψη χώρων πρασίνου, τους στενούς δρόμους, την απουσία πεζοδρομίων. Μας ενδιαφέρει πόσο ψηλά θα πάει το κτίριο, όχι τι συμβαίνει γύρω από αυτό. Αρκεί όλα να είναι συμβατά με τις διοικητικές αποφάσεις και να στέκονται καλά πάνω στον χάρτη.

Κάθε μέρα το πολεοδομικό συγκρότημα της πρωτεύουσας υποφέρει όλο και περισσότερο από το κυκλοφοριακό πρόβλημα. Υπάρχουν μέρες που αν θέλεις να μετακινηθείς από τα βόρεια προς τα νότια χρειάζεσαι ώρες για απόσταση δέκα χιλιομέτρων. Ταυτόχρονα, περιοχές χωρίς κατάλληλες υποδομές επιβαρύνονται οικοδομικά, δημιουργούνται υπερσύγχρονα κτίρια, αλλά για να τα προσεγγίσεις ή να παρκάρεις κοντά τους απαιτείται ολόκληρη περιπέτεια. Η πόλη μάς πνίγει, αλλά τουλάχιστον όταν μας ρουφάει η δίνη βλέπουμε από πάνω μας εντυπωσιακά βιοκλιματικά κτίρια. Ε, και;