Advertisement

Τέμπη: Ακάλεστοι ανάμεσα σε ιερά παρόντες

Στην τεράστια συγκέντρωση με συγκίνησαν, με ταρακούνησαν αλλά και με ανατρίχιασαν πολλά. Η παρουσία κάθε πολιτικού, οποιουδήποτε κόμματος, είναι μέσα στα ανατριχιαστικά. Γιατί όλα τα ράμματα, για όλων τις γούνες, τα έχουμε πρόσφατα. Και «πληρωμένα» αδρά στο ταμείο της ζωής μας και της πατρίδας μας. Πονηρές αλεπουδίτσες μύρισαν ευκαιρία | Ρέα Βιτάλη

1.418

-Πλήθος πολιτών. Τεράστιο πλήθος. Αν ρωτούσες, ο καθένας θα μπορούσε να εκφράσει το συναίσθημα της παρουσίας του με διαφορετικά λόγια. Αλλά, νιώθω σίγουρη, ότι υπάρχει ένα κοινό σημείο, βαθιάς ένωσης των πάντων. Αν μπορώ να το χωρέσω σε λέξεις, θα ήταν: «Συνειδησιακά θέλω να νιώθετε ότι στέκομαι και θα στέκομαι δίπλα σας, συμπαραστάτης και θεματοφύλακας δικαιοσύνης». Τα παιδιά ανέκαθεν ένωναν. Οι άνθρωποι για τα παιδιά γίνονται ένα. Ανάμεσα στα θύματα αυτής της τραγωδίας υπήρχαν και μεγάλοι άνθρωποι. Τα παιδιά όμως κλαίμε. Τη ζωή που δεν πρόλαβαν. Τα όνειρα που σκόρπισαν. Τη σειρά του κύκλου ζωής, «πρώτα οι γονείς», που έσπασε… Μέσα μου, στην ψυχή μου μέσα, έχω «ενώσεις» με γονείς να με ακολουθούν, λες, κάπως ως «συγγενείς» εξ αποστάσεως. Εκείνος ο Αλεξ της Βέροιας, ο Βαγγέλης Γιακουμάκης, ο γιος του Δουρή, η Ελένη Τοπαλούδη… Ετούτα τα παιδιά, των Τεμπών, ως ολότητα, όχι ονομαστικά… Τόσα που ήταν! Αλλά σε κάθε «Πάρε με όταν φτάσεις» των παιδιών μου… Ωπ! Μαχαιριά στη σκέψη της μνήμης. Μπουνιά στο στομάχι της μνήμης.

-Ο Πύργος της Πίζας είναι στραβός. Εχει μια περίεργη κλίση. Ετσι που να μην πέφτει μεν, αλλά που συγχρόνως να έχεις πάντα την αγωνία, ανασφάλεια, υποσυνείδητη βεβαιότητα ότι ανά πάσα ώρα και στιγμή μπορεί και να γκρεμιστεί. Αραγε, υπάρχει κανείς νοήμων που να πιστεύει ότι φταίει η κατασκευή του τελευταίου ορόφου του; Το λάθος, το κακέκτυπο ξεκινάει από τα θεμέλιά του. Ο,τι παθογενές εκβράστηκε, ακόμα μια φορά μπροστά στα μάτια μας, και στην περίπτωση της τραγωδίας των Τεμπών, είναι έγκλημα διαρκείας. Σε αυτό ας συνυπολογίσουμε και την τακτική της επιλογής του Κώστα Καραμανλή ως υποψήφιου, την επανεκλογή του με δόξα και τιμή, μέχρι και το χειροφίλημα. Δεν είναι αυτό ασφυξία;

Advertisement

-Με δέος παρακολουθούσα γονείς με τα παιδιά τους στο σβέρκο τους, σε καροτσάκια, γυναίκες και άνδρες κάποιας ηλικίας, νέους και νέες σε μια πολυπληθή, δυνατή συγκέντρωση. Σπίθα-φωτιά, σε ένα σωρό μέρη. Με πόνο ψυχής άκουσα πλέον και άλλους γονείς θυμάτων πέραν της κυρίας Καρυστιανού. Πατεράδες «κομμάτια», αδέλφια «κομμάτια». Οσο περνάει ο καιρός… Η συνειδητοποίηση της απώλειάς. Αν μπορούσαμε να καταμετρήσουμε παθογένειες, που πολλές από αυτές εξέβρασε, και ετούτη η τραγωδία, προτρέχοντας τού όποιου πορίσματος της Δικαιοσύνης και άτσαλα προτεραιοτήτων, θα σημειώναμε: 1. Αναξιοκρατία 2. Ρουσφέτι. Ακόμα και αν ο μακαρίτης Πεπονής περιφρούρησε με το ΑΣΕΠ, πάντα κατάφερναν τρύπες. 3. Μονιμότητα. Οι ακούνητοι ό,τι και να διαπράξουν 4. Ωχαδελφισμός, απόρροια της ατιμωρησίας. 5. Διάχυση ευθυνών ώστε να εξαλειφθούν οι όποιες ευθύνες. 6. Νοοτροπία: Ανεύθυνοι-Υπεύθυνοι 7. Καθυστέρηση έργων με πανωτόκια και μίζας 8. Συμπολίτες που εφευρίσκουν τρόπους να καθυστερούν έργα για κάθε είδους μικροσυμφέρον τους. 9. Μαφιόζικες τακτικές καμόρας συνδικαλιστών, κανακεμένων και καθοδηγούμενων από κόμματα. 10. «Τα δικά μας παιδιά», για κάθε σειρά 11. Αργοκίνητη απονομή Δικαιοσύνης. Ευνοϊκή για τον ένοχο περισσότερο από τον αθώο. Ευνοϊκή για τον παράνομο περισσότερο από τον νομοταγή. 12. Αναβολές μέχρι να φτύσει αίμα αυτός που επείγεται για το δίκιο. 13. Πολιτικοί που κρίνονται, όχι για το τι έπραξαν αλλά για το πόσο καλά τα λένε! Ή αν «εξυπηρέτησαν» τον ψηφοφόρο. 14. Ισοπέδωση κάθε βήματος που κατορθώνει ένας πολιτικός. Άρα εθελοτυφλία των πολιτών για το πόσο δύσκολο είναι, έστω και το ένα βήμα πράξης, σε τούτον τον τόπο, τον μαρκαρισμένο στις τζούφιες υποσχέσεις και στους λεονταρισμούς. 15. Ασυνέχεια. Ο κάθε επόμενος σβήνει όλα τού προηγούμενου. 16. Λαϊκισμός. 17 Διχασμός. 18 Ελλειψη παιδείας, άγνοια της Ιστορίας. 19 Αλαζονεία που προκύπτει από περίκλειστα περιβάλλοντα… Να συνεχίσω;

-Ποιες κυβερνήσεις μπορούν να καμαρώσουν ότι πάλεψαν κατά μέτωπο τις κατάρες αυτές; Ποια κυβέρνηση μπορεί μόνη να καταφέρει να ισιώσει έναν Πύργο εκ θεμελίων στραβό αποφασισμένη να μην ξαναψηφιστεί; Και, μάλιστα, εν γνώσει της, ότι ο επόμενος θα ακυρώσει αβίαστα ό,τι καταφέρει; Ποια κυβέρνηση μίλησε καθαρά εκθέτοντας τις παθογένειες ώστε ο πολίτης να γνωρίζει πού κολλάει κάθε θέμα; Αλλά και πόσοι ψηφοφόροι είναι ώριμοι να δεχτούν αλήθειες; Πιστεύω, θέλω να πιστεύω ότι η κοινωνία είναι έτοιμη.

-Στην τεράστια συγκέντρωση και συγκεντρώσεις σε πολλά μέρη του κόσμου με συγκίνησαν, με ταρακούνησαν αλλά και με ανατρίχιασαν πολλά. Η παρουσία κάθε πολιτικού, οποιουδήποτε κόμματος, είναι μέσα στα ανατριχιαστικά. Γιατί όλα τα ράμματα, για όλων τις γούνες, τα έχουμε πρόσφατα. Και «πληρωμένα» αδρά στο ταμείο της ζωής μας και της πατρίδας μας. Πονηρές αλεπουδίτσες μύρισαν ευκαιρία. Αν είχαν αίσθηση της ευθύνης και τσίπα, δεν θα παρευρίσκονταν. Δεν είναι η δική τους ώρα…Τέτοιες ώρες. Αυτοί θα έπρεπε να συνταραχτούν τής διαχρονικής ευθύνης τους, και να δράσουν «Μαζί» σε ένα «Δεν πάει άλλο». Κανένας στο τέλος δεν βγαίνει κερδισμένος από αυτό το έκτρωμα που συν-δημιουργήσανε. Το «Δεν έχω οξυγόνο» συμπεριλαμβάνει και τη συνειδητοποίηση του ψηφοφόρου ότι «Δεν έχω διαφυγή». Οι επισπεύδοντες, προσεχώς σωτήρες, εντείνουν την ασφυξία.

 

Πηγή Protagon
Μπορεί επίσης να σας αρέσει

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο