«Θα σφάξω όλα μου τα ζώα»

Μου είπε τα νούμερα και τρόμαξα. Κάτοικος του λεκανοπεδίου εγώ, κοιτάζω αν είναι γεμάτα τα ράφια του σούπερ μάρκετ και πόσο έχει αυξηθεί το κάθε κουτί που πετάω στο καλάθι. Ο συνομιλητής μου όμως, ως επικεφαλής ενός συνεταιριστικού φορέα, έχει την ευθύνη μιας μεγάλης κτηνοτροφικής περιοχής που παράγει κρέας, γάλα και τυριά. Και μου το είπε όσο πιο απλά μπορούσε. «Αν συνεχιστεί έτσι, θα σφάξουμε τα ζώα.»

Εντάξει, για τον κάτοικο του διαμερίσματος στους Αμπελόκηπους και για τον υπάλληλο εταιρείας στη Γλυφάδα, το «σφάζω τα ζώα» δε σημαίνει τίποτα ιδιαίτερο. Αλλά για τον κτηνοτρόφο που επί είκοσι χρόνια προσπαθεί σταδιακά να αυξήσει το ζωικό του κεφάλαιο ζώντας παραλλήλως απ’ αυτό, ο εξαναγκασμός σε ξαφνική σφαγή ισοδυναμεί με απόλυτη καταστροφή. Σαν να του βομβαρδίζουν το σπίτι ή το μαγαζί. Καταστρέφεται το κεφάλαιο του.

«Και γιατί να σφάξει;» θα ρωτήσετε. Ο κτηνοτρόφος δεν αποδεκατίζει ποτέ το κοπάδι του, είτε για αγελάδες πρόκειται, είτε για πρόβατα ή κατσίκια. Ακόμα κι αν οι τιμές των ζωοτροφών ανέβουν ενώ οι τιμές του κρέατος και των γαλακτοκομικών πέσουν (πολύ σπάνιος συνδυασμός), ο κτηνοτρόφος επιλέγει να χρεωθεί ή στην ανάγκη να πουλήσει κάποια ζώα του, ποτέ όμως να τα σφάξει. Στη λύση αυτή καταλήγει μόνο σε μία περίπτωση. Όταν δεν μπορεί να τα ταΐσει, άρα τα ζώα του θα πεθάνουν από ασιτία.

«Μα είναι δυνατόν να πεθάνει από την πείνα ένα ζώο;» θα αναρωτηθεί πάλι ο άσχετος πρωτευουσιάνος, που φαντάζεται ότι στην ανάγκη ο κτηνοτρόφος θα κόψει λίγα κλαδιά ή χόρτα να ταΐσει τα ζωντανά του. Ναι, για φανταστείτε να έχετε 70 αγελάδες ή τριακόσια πρόβατα που θέλουν καθημερινά το 3-4% του βάρους τους σε τροφή κάθε μέρα. Οπότε, είτε οι αποθήκες του κτηνοτρόφου θα είναι γεμάτες ζωοτροφές, είτε το κοπάδι θα αποδεκατιστεί.

Γιατί τα γράφω αυτά, θα αναρωτηθείτε. Διότι αυτή τη στιγμή, στην ελληνική επαρχία δεν υπάρχει ζωοτροφή ούτε για δείγμα. Ο συγκεκριμένος εκπρόσωπος συνεταιρισμού κάνει μια απέλπιδα προσπάθεια να βρει ζωοτροφές από άλλες βαλκανικές χώρες, με τιμές εξωφρενικές. Πέρυσι έβρισκε καλαμπόκι με 205 ευρώ τον τόνο, τώρα με 400 ευρώ συν τετραπλάσια μεταφορικά για να έρθει από τα Βαλκάνια στην περιοχή του. Ένα πρωτεϊνικό συμπλήρωμα που οι κτηνοτρόφοι ξέρουν ως «ουρία», από 360 πέρυσι φέτος αγοράζεται στα 890 ευρώ. Καταστροφικά πράγματα, που δε γίνεται να αποδοθούν μόνο στον πόλεμο, αλλά και σε αισχροκέρδεια. Οι κτηνοτρόφοι ξέρουν ότι υπάρχουν καράβια γεμάτα με καλαμπόκι που έχουν δέσει έξω απ’ τα λιμάνια και δεν μπαίνουν μέσα να ξεφορτώσουν περιμένοντας να ανέβει κι άλλο η τιμή.

Τα ξέρει αυτά το υπουργείο αγροτικής ανάπτυξης, επισημαίνω πάντως ότι όλο αυτό είναι μια ακόμα απόδειξη ότι έχουμε μπει σ’ ένα σπιράλ ανατιμήσεων χωρίς όριο και κερδοσκοπικών πρακτικών που πρέπει να καταπολεμηθούν. Ειδικά σε τομείς που άπτονται του κεφαλαίου της χώρας. Κακό πράγμα να μειωθεί το εισόδημα μιας οικογένειας, αλλά προοδευτικά αυτό μπορεί να ανακτηθεί εφόσον η οικονομία της χώρας παραμείνει όρθια. Όταν καταστραφεί το κεφάλαιο της χώρας όμως, τότε το επιμέρους εισόδημα θα χρειαστεί χρόνια να επανέλθει.