Τι έκρυβαν το φανελάκι του Σωτήρη Τσιόδρα και το τρύπιο παλτό του Αλέξανδρου Παπαδιαμάντη

Πριν από πολλά χρόνια ο (τότε) αξιοσέβαστος και «άγιος» για τους λάτρεις της λογοτεχνίας – που κάποτε ήταν οι «πολλοί» – Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, μπήκε στα γραφεία της Εφημερίδας «Ακρόπολις» για να δώσει τα χειρόγραφα ενός διηγήματος. Κάποιος από τους δημοσιογράφους, ο Σταμάτης Σταματίου (συγγραφέας και μετέπειτα Νομάρχης), δεν αναγνώρισε τον ταπεινό και φτωχικά ντυμένο Παπαδιαμάντη πίσω από το ξεθωριασμένο πουκάμισο και το τρύπιο παλτό του.

Και όχι μόνο δεν τον αναγνώρισε, μα πίστεψε ότι απέναντί του είχε ένα ζητιάνο, που επαιτούσε τις μέρες τις γιορτινές, στα γραφεία της εφημερίδας. Έδωσε μάλιστα στον Παπαδιαμάντη και δέκα δραχμές, για να τον ξεφορτωθεί! Όταν ο «άγιος των γραμμάτων» δυσφόρησε και του αποκάλυψε την ταυτότητά του, ο Σταματίου έμεινε αποσβολωμένος, ντροπιασμένος παρακαλώντας να ανοίξει η Γη να τον καταπιεί… Τα χρόνια πέρασαν, ήρθαν οι μέρες οι ηλιόλουστες, έφυγαν κι αυτές κι ήρθαν οι άλλες του πολέμου και μετά της αναδημιουργίας και ακολούθησαν οι επαναστάσεις, οι κοινωνικές μεταρρυθμίσεις και στην Ελλάδα και παντού…

Αλλά ο «Σταμάτης Σταματίου», που οι περισσότεροι κρύβουν στο νου τους και στα σπλάχνα τους, έμεινε αειθαλής, με τις ίδιες εμμονές, με τα ίδια κουσούρια και με τις δίχως ημερομηνία λήξης συνήθειες: το να μένει το βλέμμα του στο «φαίνεσθαι» και να προσπερνάει την ουσία. Έτος 2020, στην Ελλάδα που επιμένει, στην Ελλάδα που ούτε ο κορονοϊός της αντιστέκεται κι άρχισαν οι εμβολιασμοί…

Ο ταπεινός κύριος που κάθισε από τους πρώτους στην καρέκλα του νοσοκομειακού θαλάμου, είχε χρόνια πριν εισαχθεί στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Ιωαννίνων, είχε μεταγραφεί στην Ιατρική Σχολή της Αθήνας, από όπου είχε αποφοιτήσει με «άριστα», έφυγε στις ΗΠΑ, όπου δίδαξε και στην Ιατρική Σχολή του Πανεπιστημίου Temple· εργάστηκε ως υπότροφος ερευνητής της ιατρικής του Πανεπιστημίου Χάρβαρντ και έλαβε Μεταπτυχιακό δίπλωμα στις Ιατρικές Επιστήμες από το Χάρβαρντ. Αναγορεύθηκε σε διδάκτορας στην Ιατρική Σχολή του ΕΚΠΑ και στη συνέχεια ανέβηκε γοργά όλες τις βαθμίδες της ακαδημαϊκής εξέλιξης ως εκείνη του τακτικού Καθηγητή. Ο κύριος αυτός θεωρείται ένας από τους κορυφαίους Έλληνες επιστήμονες με σημαντικές συνεισφορές στην επιστήμη της ιατρικής και ακούει στο ονοματεπώνυμο Σωτήρης Τσιόδρας.

Οι «Σταμάτηδες Σταματίου» των καιρών μας όμως, στάθηκαν μόνο στο φανελάκι του… Αγνόησαν, οι τάλανες, τις γνώσεις και την ευρυμάθεια του, έκλεισαν τα μάτια μπρος την πολυσχιδή σοφία επί του αντικειμένου του και έσπευσαν να σχολιάσουν αν ήταν «γαριασμένο» το «κασκορσέ» του κι αν είχε λεκέ ή μια στάλα ιδρώτα στο στέρνο…

Γιατί έτσι «μεγαλώνουν» στα μάτια τους και στα μάτια των ομοίων τους· και στα βάθη του νου τους, για γίγαντες περνιούνται, οι «τίποτα», κάποιοι πολυάσχολοι άεργοι των μέσων κοινωνικής δικτύωσης, κάποιοι ασήμαντοι που πιστεύουν πως γίνονται σημαντικοί με τα εμέσματα που πληκτρολογούν.  Κι ενώ ο Σωτήρης Τσιόδρας με το «γαριασμένο φανελάκι» δεν έχει τοίχο αδειανό να κρεμάσει τους τίτλους των σπουδών του, εκείνοι που τον λοιδορούν δεν έχουν ούτε τοίχο να χτυπήσουν τα αδειανά κεφάλια τους. Και πάνω σ’ αυτούς, τους χωρίς αιδώ και περίσκεψη αυστηρούς κριτές των πάντων, πάνω σ’ αυτούς ρίχνουν οι πολιτικοί τα θεμέλια των ανάλγητων οικοδομημάτων τους…

Υ.Γ: Το ενδεικτικό των άλλων ηθών του «τότε» και του «τώρα», είναι ότι ο Σταμάτης Σταματίου «τότε» δεν αναγνώρισε τον Παπαδιαμάντη, αλλά όταν κατάλαβε το λάθος του, ντράπηκε. Οι σχολιαστές της αμφίεσης Τσιόδρα «τώρα» γνώριζαν ποιος ήταν ο άνθρωπος που έβλεπαν στους δέκτες τους και δεν ντράπηκαν διόλου να σκεφθούν και να γράψουν για το φανελάκι του, οι ρυπαροί!