Τιμή στον Τζον τον Γουέιν

Ο Τζον ο Γουέιν ήταν καλός άνθρωπος. Εφιππος ή πεζός, με καραμπίνα ή εξάσφαιρο, χαμογελαστός ή μουτρωμένος, προστάτευε ταχυδρομικές άμαξες από τις επιθέσεις των αγρίων ερυθροδέρμων, γελάδια από τους ζωοκλέφτες, ξανθές υπάρξεις από τους ληστές της παρθενίας τους. Ετσι τον γνώρισα στα νιάτα μου. Εφερε επαξίως το άστρο του σερίφη, αν όχι από την πρώτη σκηνή, πάντως πριν πέσουν τα γράμματα που έλεγαν The End και πάντα με στενοχωρούσαν, αφού έπρεπε να γυρίσω σπίτι. Είχε καταφέρει να συμφιλιώσει τις δύο πλευρές του δρόμου στο χωριό ή να καθαρίσει τους αξύριστους με τα φουλάρια που έκρυβαν το πρόσωπό τους και ήσαν το αντίθετο του Τζον του Γουέιν. Αυτοί ήσαν οι κακοί συμμορίτες. Ηταν η ρομαντική εποχή του σύγχρονου κόσμου, τότε που ο νόμος μοιραζόταν ανάμεσα στα δύο γρηγορότερα πιστόλια. Οι κάτοικοι του πλανήτη Αμερική έπιναν σφηνάκια bourbon υπό τους ήχους της πιανόλας και έπαιζαν πόκερ καπνίζοντας πούρα ή πουράκια. Μετά ήρθε το ιππικό, επέβαλε τους νόμους της ομοσπονδίας και ο Τζον ο Γουέιν πήρε τιμητική σύνταξη. Ηξερε κι αυτός, όπως ο κ. Τόσκας, ότι ο κόσμος μας δεν είναι αγγελικός και πάλευε μια ζωή από στούντιο σε στούντιο να διορθώσει τις κακοτεχνίες του. Ηταν καλός άνθρωπος.

Δεν ξέρω αν είχε τον Τζον τον Γουέιν στο μυαλό του ο κ. Τόσκας όταν είπε πως η Ελλάδα δεν είναι Φαρ Ουέστ. Η Ελλάδα δεν έχει Τζον Γουέιν. Και αυτός ο ταλαίπωρος ογδονταοχτάχρονος που προσπάθησε να τον μιμηθεί με την καραμπίνα του χρειάζεται πολλή δουλειά ακόμη για να φτάσει στο επίπεδό του. Ομως προς τι το αίσθημα μειονεξίας; Προς τι η ηττοπάθεια; Σας λείπουν η πιανόλα και το μπάντζο; Σκέφτεστε το εξάσφαιρο κολτ και τις επαναληπτικές καραμπίνες και σας απογοητεύουν τα καλάσνικοφ; Ο Τζον ο Γουέιν έγινε ήρωάς μας, κάτι σαν τον Κολοκοτρώνη του γουέστερν, διότι έδρασε σε έναν κόσμο όπου νόμοι υπήρχαν μεν, κανείς δεν μπορούσε να τους επιβάλει δε. Law enforcement, που λένε. Αν και το ιππικό έφτανε πιο γρήγορα από όσο χρειάζεται σήμερα η αστυνομία. Επειδή ξέρω ότι είστε άνθρωπος φιλόσοφος κατά το δυνατόν, κ. Τόσκα, να σας υπενθυμίσω ότι το ζήτημα του Φαρ Ουέστ δεν είναι ούτε η οπλοκατοχή ούτε η αυτοδικία. Είναι η ανομία και οι τρόποι που η κοινότητα την αντιμετωπίζει για να επιζήσει.

Φόβος; Φόβος καθημερινός, φόβος του πρεζάκια, του πορτοφολά, του αλήτη, του μπαχαλάκια, φόβος του ένοπλου εγκληματία, φόβος μην αρρωστήσεις, φόβος μην πέσεις στα δίχτυα του Δημοσίου, του τυραννόσαυρου της Ιουρασικής περιόδου. Κι αν ζητούσαμε αποζημίωση για ψυχική οδύνη; Μα θα την πληρώναμε οι ίδιοι με νέους φόρους.

Ναι, όντως, η Ελλάδα δεν είναι Φαρ Ουέστ. Εκεί τουλάχιστον έζησε ο Τζον ο Γουέιν.