Εννοώ την μπανάνα που είχε κολλήσει με μονωτική ταινία ο απόγονος του Πραξιτέλους και του Ντα Βίντσι. Αυτήν που αγόρασε καταβάλλοντας μερικά εκατομμύρια μαικήνας, απόγονος των Μεδίκων αυτός. Δεν θυμάμαι τα ονόματά τους και δεν θέλω να τα θυμάμαι για να διασώσω από τον αφανισμό μερικούς έστω νευρώνες του ταλαιπωρημένου εγκεφάλου μου. Την έφαγε ή την άφησε να σαπίσει σκεπτόμενος να την αντικαταστήσει με άλλη φρέσκια και να τη μεταπωλήσει σε κάποιον άλλον φιλότεχνο; Πώς ήταν η γεύση της αν την έφαγε; Κι αν την έφαγε, τι έκανε την ταινία που τη συγκρατούσε στον τοίχο; Τη χρησιμοποίησε για την άλλη μπανάνα ή αγόρασε καινούργια; Τα ερωτήματα αυτά τα θέτω υπόψη όλων εκείνων των κριτικών της τέχνης οι οποίοι στέκουν μπροστά σε μια σπασμένη καρέκλα και μετά γράφουν διατριβές για τις κρυφές σημασίες της που εμείς οι υπόλοιποι δεν μπορούμε να διακρίνουμε. Ας πούμε ότι ο καλλιτέχνης μάς αποκαλύπτει την παρακμή της τέχνης του επιπλοποιού. Θα είχε ενδιαφέρον να διαβάσω κάτι σχετικό και για την μπανάνα, έστω για τη γεύση της και το στάδιο της σήψης της όταν την έφαγε ο μαικήνας. Ο οποίος μετά θα μπορούσε να αφηγηθεί την εμπειρία του με σωματικά συμπτώματα που του προκάλεσε η βρώση του έργου.
Μπορεί να είναι αστικοί μύθοι. Αλλά se non è vero, è ben trovato. Λέγεται πως προ ετών σε μια έκθεση στη Φλωρεντία η κριτική επιτροπή είχε βραβεύσει το καμαράκι όπου η καθαρίστρια φύλαγε τα εργαλεία της δουλειάς της, σκούπες, σφουγγαρόπανα, κουβάδες. Το πέρασαν για έργο τέχνης οι άνθρωποι. Μια άλλη καθαρίστρια, σε άλλο μουσείο, είχε σκουπίσει έργο τέχνης το οποίο ήταν διεσπαρμένη άμμος, ή ξερά φύλλα, δεν θυμάμαι ακριβώς. Οπότε γιατί να μη φάει κι αυτός την μπανάνα που του κόστισε και κάτι εκατομμύρια; Η αλήθεια είναι ότι αισθάνομαι λίγο σαν τον μικροαστό Αλμπέρτο Σόρντι που πήγε με την οικογένειά του στην Μπιενάλε της Βενετίας και βρέθηκε μπροστά σ’ ένα κοπάδι πρόβατα βαμμένα γαλάζια. Η σχέση μου με τη λεγόμενη «σύγχρονη τέχνη» δεν είναι αρμονική. Συντηρητικός γαρ, προτιμώ τους ζωγράφους που απεικονίζουν ανθρωπάκια ή δεντράκια. Ακόμη και ο πιο ατάλαντος από αυτούς, εκτός του ότι παλεύει να κάνει κάτι, προσδοκά ότι αυτό που κάνει θα ξεπεράσει τα όρια που του επιβάλλει η θνητότητά του. Η τέχνη, όπως λέει και η Χάνα Αρεντ, δεν «καταναλώνεται», κοινώς δεν εξαντλείται στο παρόν της. Στοχεύει στο άδηλο μέλλον. Εχει εμπορική αξία, σίγουρα όμως δεν έχει χρηστική, όπως ένα ηλεκτρικό αυτοκίνητο. Από αυτή την άποψη, υποκλίνομαι με σεβασμό μπροστά στον δημιουργό της μπανάνας των εκατομμυρίων. Ομολόγησε αυτό που δεν τολμούν να ομολογήσουν οι φαφλατάδες: η τέχνη δεν υπάρχει πια ως αξία. Ας μην αναρωτιόμαστε λοιπόν γιατί ο δυτικός πολιτισμός έχει εξαντλήσει τις δυνάμεις του.
Kythira Online
