Το εθνικό προϊόν κάτω από 2€ απαιτεί εθνικές πρωτοβουλίες

Για τους δύο υπουργούς, νυν και πρώην, κ. Μάκη Βορίδη και κ. Σταύρο Αραχωβίτη, είχα γράψει πρόσφατα (Διαφωνούν μεταξύ τους, έχοντας και οι δύο δίκιο! Βορίδης-Αραχωβίτης για τις διεπαγγελματικές. ). Τώρα προέκυψε μια νέα διαφωνία με αφορμή τα γεγονότα στην ΑΣΟΕΕ. «Κάποιοι» μάλιστα έσπευσαν να επωφεληθούν «ρίχνοντας λάδι στη φωτιά» μέσα σε αυτή την αναμπουμπούλα ίσως γιατί προσπαθούν να βρουν ρόλους και προσβάσεις. Όμως, συνεχίζω να πιστεύω, ότι πέρα από τις γνωστές και αδιαμφισβήτητες ιδεολογικοπολιτικές διαφωνίες/αντιπαλότητες ΝΔ με ΣΥΡΙΖΑ, όπως και των δύο συγκεκριμένων πολιτικών ανδρών- με τις τόσο διαφορετικές ιστορικές καταβολές- ότι παρ΄ όλα αυτά, σήμερα αυτά που τους ενώνουν είναι πολύ περισσότερα από τα όσα τους χωρίζουν. Κι εξηγούμαι.

Ο τομέας του ελαιολάδου στην Ελλάδα σήμερα, 15 Νοεμβρίου 2019, είναι μια βόμβα που κανείς δεν ξέρει πότε και σε τίνος τα χέρια θα εκραγεί. Το βέβαιο είναι ότι το λεγόμενο και «εθνικό μας προϊόν» απαξιώνεται επί δεκαετίες κι αν δεν υπάρξουν πρωτοβουλίες για αναστροφή αυτής της πορείας τότε, με το λάδι κάτω από τα 2€ (Η σφαγή των παραγωγών ) θα αποκτήσουμε μια ακόμη «χαμένη πατρίδα» μετά τον καπνό και την σταφίδα.

Advertisement

Η μεγάλη πλειοψηφία του κόσμου των ελαιοπαραγωγών περιμένει από έναν υπουργό, αριστερό ή δεξιό ή κεντρώο, με το μαγικό ραβδάκι να ανεβάσει τις τιμές κι έτσι θα λύσει όλα τα προβλήματα. Κακώς; Κάκιστα και πολύ λάθος που το πιστεύουν, όμως αυτή είναι η πραγματικότητα. Τι λοιπόν μπορούν και πρέπει να κάνουν οι υπουργοί μας; Μα να προχωρήσουν σε όλες αυτές τις θεσμικές παρεμβάσεις ώστε να δημιουργήσουν τους όρους και προϋποθέσεις για να αποκατασταθεί η ομαλότητα και ισορροπία στην αγορά -άλλωστε αυτό αποτελεί και βασικό σκοπό της ΚΑΠ*- μαζί με την περιβαλλοντική αειφορία και χίλια δύο άλλα.

Άρα, ξαναγυρνώντας από εκεί που ξεκινήσαμε, ας καθίσουν μαζί με τους στενούς συνεργάτες τους κι ας δουν αυτή την πραγματικότητα που «βοά» και αφορά και τους δύο. («Μηδενί συμφοράν ονειδίσης. Κοινή γαρ η τύχη και το μέλλον αόρατον», Ισοκράτης).

Για την υποστήριξη των παραπάνω, από το πλήθος των επιχειρημάτων θα κλείσω με τα εξής τρία:

1. Χρειαζόμαστε επειγόντως μια πρωτοβουλία που θα δείξει ότι η πολιτεία υπάρχει και ενδιαφέρεται.
2. Η ιστορική πείρα έχει αποδείξει ότι η πρόοδος των ελαιοπαραγωγών χωρών ήταν ευθέως ανάλογη του βαθμού οργάνωσης όλων των εμπλεκόμενων από τους υπουργούς μέχρι τους ελαιοπαραγωγούς (βλ. το κεφάλαιο 36, σελ. 595, «Ελαϊκές πολιτικές χωρών της Μεσογείου», της κας. Δήμητρας Αλιέως, στην Εγκυκλοπαίδεια Ελαιοκομίας), και,
3. Έχει έρθει η ώρα που όλοι οι εμπλεκόμενοι, (δι)επαγγελματικοί φορείς, επιστήμονες, πολιτεία και όποιοι άλλοι, να αναλάβουν τις ευθύνες που τους αναλογούν.

* Γι αυτό ακριβώς η ΕΕ επέτρεψε τις συμβάσεις ιδιωτικής αποθεματοποίησης, από τις οποίες οι άμεσα ωφελημένοι θα είναι οι Ισπανοί.