Το εθνικό συμφέρον και το δικό τους

Η ιστορία με τη σημαία στη βραχονησίδα θυμίζει ενοχλητικά Ιμια 1996. Το περιστατικό τίθεται ξαφνικά στο πεδίο των ελληνοτουρκικών και μάλιστα με αξιοσημείωτη επισημότητα και αυτοπεποίθηση από την πλευρά της Τουρκίας, ώστε, τουλάχιστον στο επίπεδο της διεθνούς κοινής γνώμης, δύσκολα να αμφισβητείται. Ο Νορβηγός ή ο Ινδονήσιος, που κοιτάζει από γενικό ενδιαφέρον τα διεθνή στο CNN, δεν μπορεί να γνωρίζει τα ελληνοτουρκικά εις βάθος· του αρκεί ότι την καταγγελία κάνουν πρώτα ο πρωθυπουργός και έπειτα ο υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας, παρουσία μάλιστα του γενικού γραμματέα του ΝΑΤΟ και στις δύο περιπτώσεις. Επομένως, δεν έχει σοβαρούς λόγους να αμφισβητήσει τη βαρύτητα της καταγγελίας.

Συγχρόνως, πρέπει να λάβουμε υπ’ όψιν ότι η Τουρκία αναδεικνύει το θέμα ενόψει μετάβασης του Ελληνα πρωθυπουργού στο Καστελλόριζο. Προφανώς, η κυβέρνηση γνωρίζει ότι το συγκεκριμένο νησί είναι το πιο ευαίσθητο σημείο των ελληνοτουρκικών – δεν τολμώ να φαντασθώ ότι αγνοεί τον κίνδυνο. Ωστόσο, ο Τσίπρας επιλέγει το Καστελλόριζο του ΓΑΠ, για να στείλει από εκεί το προεκλογικό μήνυμα «εγώ σε βγάζω από εκεί που σε έβαλε ο άλλος». Δεν ξέρω αν είναι προεκλογική σκοπιμότητα ή κοινή απελπισία· πάντως, είναι φανερό ότι τόσο πολύ βιάζονται να πουλήσουν την ηρωική έξοδο από τα μνημόνια, ώστε μπερδεύουν ξανά το στενό κυβερνητικό συμφέρον τους με το εθνικό. Αν τους βγει, κερδίζουν· αν δεν τους βγει, χάσαμε όλοι…

Εποικοδομητική

Φτάνει πια με το σκίσιμο των καλσόν και τις πτώσεις από τα σύννεφα, φτάνει πια με αυτή την υποκρισία. Αφότου μπήκε στη Βουλή το τσίρκο του Λεβέντη, θα έπρεπε να είμαστε έτοιμοι για αδιανόητα νούμερα, όπως του βουλευτή της Β΄ Θεσσαλονίκης που δεν αξίζει καν να γράφεται το όνομά του· όχι να φρίττουμε εκ των υστέρων και να αναρωτιόμαστε δήθεν πώς είναι δυνατόν να συμβαίνουν αυτά.

Ο κύριος αυτός είναι ένας χούλιγκαν με γραβάτα και τον προσπερνάμε, επειδή δεν αξίζει να του κάνουμε τη χάρη. Πέραν αυτού, το μόνο που αξίζει να συζητηθεί είναι η ποινή του. Η πίσσα με τα πούπουλα –που μου έρχεται αυθορμήτως στον νου– ως μέθοδος συνετισμού έχει ευτυχώς καταργηθεί. Ομως η επιτροπή δεοντολογίας της Βουλής, στην οποία έχει περάσει πλέον η υπόθεση του βουλευτή που δεν αξίζει να γράφεται το όνομά του, πρέπει να εξαντλήσει όχι την αυστηρότητά της, αλλά την ευρηματικότητά της. Οι κύριοι και, ενδεχομένως, οι κυρίες της επιτροπής (δεν γνωρίζω τη σύνθεσή της) οφείλουν να επιβάλουν μια τιμωρία υποδειγματική. Οχι επειδή θα είναι σκληρή, αλλά επειδή θα είναι εποικοδομητική για όλους.

Παράδειγμα: Επί μία εβδομάδα, να σκουπίζει (με αχυρένια σκούπα απαραιτήτως, για το στυλ) όλο το προαύλιο της Βουλής. Από τις 8 μέχρι τις 10 το πρωί, με την ησυχία του· χωρίς βιάση, για να γίνεται σωστή δουλειά. Οταν έχει τελειώσει, η επικεφαλής της βάρδιας των καθαριστριών να εξετάζει το έργο του, να του υποδεικνύει τυχόν ατέλειες ή παραλείψεις, ώστε την επομένη να είναι καλύτερος, και να φεύγει. Ακόμη προτιμότερο θα ήταν, αν μπορούσε να επιλέξει ο ίδιος μεταξύ παρομοίου τύπου ποινών, π.χ., δύο ώρες σκούπισμα στο προαύλιο της Βουλής ή ένα δίωρο λαντζέρης στο καφενείο; Τέλος πάντων, ωραίες ιδέες τέτοιου τύπου –εποικοδομητικού– υπάρχουν σωρός. Αν τα μέλη της επιτροπής ενδιαφέρονται, τις προσφέρω και, όπως πάντα, αφιλοκερδώς. Το τηλέφωνό μου είναι γνωστό, απλώς ας έχουν υπ’ όψιν ότι δεν απαντώ σε αγνώστους αριθμούς…

Αερομεταφορές

Το προσθέτω σήμερα, ως υστερόγραφο του σημειώματος της Κυριακής για τις ελλείψεις της Πολεμικής Αεροπορίας μας και για τις τραγικές επιπτώσεις τους. Υποθέτω ότι θα θυμάστε που καιγόταν η Αττική, πέρυσι τον Δεκαπενταύγουστο – τότε που ο Ν. Τόσκας κατηγορούσε την Πυροσβεστική για ανικανότητα. Θα έχετε μάλλον ξεχάσει, όμως, το κάζο με το ελληνικό C-130. Να σας το θυμίσω ευχαρίστως.

Βλέποντας το γνήσιο ελλαδικό χάος στην αντιμετώπιση της πυρκαγιάς (οι φλόγες να κυνηγούν την Αττική, οι πυροσβέστες τις φλόγες και ο Τόσκας τους πυροσβέστες…), η κυβέρνηση της Κύπρου, διά του αρμοδίου υπουργού Ιωνά Νικολάου, επικοινώνησε με τον Τόσκα και προσέφερε 60 πυροσβέστες και έξι οχήματα. Η προσφορά έγινε ασμένως δεκτή. Για τη μεταφορά όμως προσωπικού και οχημάτων χρειάζονταν δύο μεταγωγικά C-130. Η ελλαδική πλευρά δεν τα είχε αμέσως διαθέσιμα. «Να τα βρω πρώτα και μετά θα σου πω», ήταν το πνεύμα της απάντησης από την Αθήνα.

Ο Κύπριος υπουργός πέρασε την επομένη να περιμένει την απάντηση της Αθήνας και, συγχρόνως, να λύνει τις απορίες των δημοσιογράφων της Μεγαλονήσου, που δεν μπορούσαν να καταλάβουν πώς ήταν δυνατόν να μην υπάρχει σαφής εικόνα από την Αθήνα για ένα –κατά κυριολεξία– φλέγον ζήτημα. Τη μεθεπόμενη του είπαν ότι δεν βρέθηκαν δύο μεταγωγικά, αλλά ένα, το οποίο και θα έστελναν. Το έστειλαν, πράγματι· όμως, λίγο πριν από την προγραμματισμένη απογείωση από τη Λάρνακα, φορτωμένο με 30 πυροσβέστες και 3 οχήματα, το ελληνικό C-130 χάλασε. Τελικά βρέθηκε ένα δεύτερο για να σταλεί εσπευσμένα στην Κύπρο. Οχι πια για να μεταφέρει βοήθεια στην Αττική –είχε πια περάσει η ανάγκη– αλλά ανταλλακτικά και τεχνικούς για να επιδιορθώσουν το σαράβαλο.

Θυμίζω το περιστατικό που πέρασε απαρατήρητο ως ενδεικτικό της κατάστασης των αερομεταφορών του στρατού μας, κλάδου με εμφανή σημασία για μια χώρα με τη γεωγραφική μορφολογία της δικής μας. Εκτοτε, ξέρετε, δεν πέρασε πολύς καιρός, μόνον οκτώ μήνες· και στο διάστημα αυτό είναι βέβαιο ότι η κατάσταση έχει επιδεινωθεί περισσότερο…