Το Ευαγγέλιο ενός άλλου παπά

Ηταν καθηγητής στο Νυχτερινό των Εξαρχείων. Σήμερα είναι ο πατήρ Αλέξανδρος, ιερέας στον Αγιο Νικόλαο Ραγκαβά. Ο θεολόγος που αποφάσισε να γίνει παπάς στα 66 του χρόνια, διαβάζει το Ευαγγέλιο μεταφρασμένο στη Δημοτική καθηλώνοντας το ποίμνιό του.

Πριν από λίγες ημέρες κατά τη διάρκεια ενός γάμου που τέλεσε στα ριζά της Ακρόπολης, ένα πέπλο κατάνυξης είχε απλωθεί στην ατμόσφαιρα. Τόσο που ένα ζευγάρι στο τέλος του μυστηρίου τον πλησίασε ρωτώντας τον αν μπορεί να τους ξαναπαντρέψει με αυτόν τον τρόπο… Ο Αλέξανδρος Καριώτογλου είναι ένας ανατρεπτικός παπάς φτιαγμένος από τα αυθεντικά υλικά της πίστης.

«Χειροτονήθηκα στον Αγιο Νικόλαο Ραγκαβά αλλά τα πρώτα δύο χρόνια ήμουν στον Αγιο Νικόλαο απέναντι από το Πολεμικό Μουσείο. Εκεί έκανα τη Θεία Λειτουργία στη δημοτική και χαίρονταν ο κόσμος, μέχρι που μία μέρα, του Αγίου Νικολάου που γιόρταζε ο ναός, με πλησίασε κάποιος κύριος μεγάλης ηλικίας – αργότερα έμαθα ότι ήταν πρώην βουλευτής – και μου είπε «πρέπει να ξέρετε πάτερ ότι ο χώρος της Νομικής και ο χώρος της Εκκλησίας θα σώσουν την ελληνική γλώσσα». Τότε εγώ του απάντησα: «Πρέπει να ξέρετε ότι η Εκκλησία δεν σώζει γλώσσες, σώζει ψυχές».

Στη συνέχεια εκείνος έγραψε ένα θυμωμένο γράμμα στον Αρχιεπίσκοπο, έγινε μια συνάντηση και επειδή υπήρξαν αυτές οι αντιδράσεις αποφάσισα να σεβαστώ την γνώμη κάποιων. Πλέον δεν κάνω τη Θεία Λειτουργία μεταφρασμένη, όμως κάνω στη δημοτική τα μυστήρια – τους γάμους και τις βαπτίσεις. Επίσης, διαβάζω στο αρχαίο κείμενο τον Απόστολο Παύλο και επειδή είναι δύσκολο κείμενο με νομικούς όρους κάποιο παιδί της εκκλησίας το διαβάζει και μεταφρασμένο στη νέα ελληνική. Ο κόσμος παρακολουθεί με κατάνυξη. Δεν κουνιέται καρφίτσα», λέει στα «ΝΕΑ». «Το κάνω γιατί αυτή είναι η πίστη, έτσι είναι το σωστό. Οι σύγχρονοι ιερείς δεν πρέπει να κωφεύουμε σε αυτό που θέλει ο κόσμος και ο κόσμος θέλει να καταλαβαίνει για να συμμετέχει. Την ώρα εκείνη επικρατεί απόλυτη ησυχία».

Από καθηγητής… κληρικός

Είναι από τους κληρικούς που δεν φοβούνται να πάνε κόντρα στην κατεστημένη νοοτροπία. Ενας πνευματικός άνθρωπος που αποφάσισε να αφιερώσει τη ζωή του στον Θεό αμισθί μετά από 37 χρόνια εμπειρίας στις σχολικές τάξεις. Είχε δουλέψει επί έντεκα έτη σε μερικά από τα πιο γνωστά ιδιωτικά εκπαιδευτήρια της χώρας, στου Μωραΐτη, στου Δούκα, στην Ελληνογερμανική Σχολή, στο Αρσάκειο, μέχρι που μεταπήδησε στη δημόσια εκπαίδευση, στη Σχολή Χιλ, στο Βαρβάκειο, στο Πειραματικό της Σκουφά και αλλού. Δίδαξε επί οκτώ χρόνια στο Παιδαγωγικό Τμήμα του Πανεπιστημίου της Θεσσαλίας και για μια τριετία υπηρέτησε ως καθηγητής στη Θεολογική Σχολή του Σίδνεϊ στην Αυστραλία.

«Οταν επέστρεψα από την Αυστραλία το 2005, στις συζητήσεις που είχα για το πού θα πρέπει να τοποθετηθώ, ζήτησα να με στείλουν στο χειρότερο σχολείο που υπήρχε στην Αθήνα. Με έστειλαν στο Νυχτερινό των Εξαρχείων, όπου το 95% των μαθητών ήταν ξένοι. Ηταν μεγάλη η χαρά μου να είμαι ανάμεσα σε αυτά τα παιδιά, οι περισσότεροι ήταν Αλβανοί. Η Αυστραλία είναι μια πολυπολιτισμική κοινωνία και είχα διδαχθεί πολλά για αυτές τις περιπτώσεις. Και στο 52ο σχολείο του Κολωνού, όπου υπηρέτησα, υπήρχαν πολλοί ξένοι μαθητές και είχα μάθει το καλημέρα σε όλες τις γλώσσες. Μετά την προσευχή το έλεγα στα αγγλικά, στα ρουμάνικα, στα αραβικά και χαίρονταν τα παιδιά. Εγώ τους έλεγα ότι σέβομαι απόλυτα την πίστη του καθενός. Είχα δυο μαθήτριες από τη Συρία που φορούσαν μαντίλα.

Στην Α’ λυκείου έκανα πάντοτε ένα μάθημα στο οποίο έφερναν τα παιδιά προζύμι, αλάτι, νερό και ζυμώναμε πρόσφορο. Το έπαιρναν στα σπίτια τους, το έψηναν και το πηγαίναμε στην εκκλησία να το λειτουργήσουμε. Τότε ρώτησα τα δυο κορίτσια: «Θα θέλατε να συμμετάσχετε; Θα φτιάξουμε το Σώμα του Χριστού». «Ναι κύριε», μου απάντησαν. Και ήρθαν και στην εκκλησία. Από τη στιγμή που σέβεσαι τον άλλο, θα σε σέβεται κι εκείνος. Ετσι πέρασα όλα τα χρόνια στα σχολεία».

Μαθήµατα ζωής

Δεν είναι τυχαίο ότι όλο και περισσότεροι άνθρωποι δίνουν το «παρών» στην ενορία του Αγίου Νικολάου Ραγκαβά. «Είναι πολλοί εκείνοι που θέλουν να προσφέρουν, νιώθουν όλοι ένα σώμα. Παίρνω μαθήματα μέσα από αυτή τη διαδικασία», λέει ο πατήρ Αλέξανδρος. «Στα Εξάρχεια όπου μένω με σταμάτησε ένας ναρκομανής στο δρόμο και μου ζήτησε χρήματα. Του έδωσα κι έπειτα τράβηξα το χέρι του και το φίλησα. Εκείνος ταράχτηκε. Μου λέει, εσείς μου φιλάτε το χέρι; Του λέω ναι, γιατί είσαι η εικόνα του Θεού και φιλάω στο χέρι σου την εικόνα του Θεού την οποία έχεις μουντζουρώσει. Εβαλε το κεφάλι κάτω και έφυγε. Ενας άλλος, άστεγος, μου ζήτησε κάτι για να φάει. Του έδωσα δύο κέρματα των δύο ευρώ που είχα στην τσέπη και κείνος μου είπε: «Θα πάρω το ένα, για να δώσεις το δεύτερο σε κάποιον άλλον». Αυτά είναι μαθήματα ζωής. Και αυτή είναι και η αποστολή μας ως Εκκλησία, όλα τα άλλα, οι απαγορεύσεις, το κάνε κείνο, μην κάνεις το άλλο, δεν είναι», λέει ο ιερέας.

Η ενορία του είναι μία από τις λίγες της χώρας που διατηρούν λογαριασμό στο facebook ο οποίος ανανεώνεται διαρκώς. Μέσω αυτού μπορεί κάποιος να ενημερωθεί για τις πλούσιες δραστηριότητές της. Εκδηλώσεις και συζητήσεις με καλεσμένους, βραδινή λειτουργία τα Χριστούγεννα και μετά κέρασμα γλυκού, φαγητό και γλέντι για όλους τους πιστούς στην αυλή της εκκλησίας πριν την έναρξη των νηστειών.

«Δεν ήταν εύκολη απόφαση να χειροτονηθώ», λέει ο ίδιος. «Η ιεροσύνη υπήρχε στο μυαλό μου από τα παιδικά μου χρόνια και η οικογένειά μου ήταν κοντά στην Εκκλησία. Ωστόσο αυτό που με εμπόδιζε τόσα χρόνια ήταν ότι δεν ήθελα να είμαι καθηγητής και κληρικός μαζί. Οπότε την απόφαση την έλαβα όταν πήρα σύνταξη. Ηθελα να προσφέρω στην Εκκλησία. Μου είπαν ότι θα είμαι άμισθος, όμως αυτό δεν με ενδιέφερε. Η γυναίκα μου ήθελε, δεν είχε κανένα πρόβλημα. Ζήτησα τη γνώμη και των τεσσάρων παιδιών μου και πήρα το ΟΚ. Μάλιστα η δεύτερη κόρη μου, η οποία εργάζεται στο Λονδίνο ως ψυχολόγος, μου έστειλε ένα γράμμα πολύ συγκινητικό. Και τελείωνε λέγοντάς μου “να μην έχεις σχέση μόνο με διανοούμενους αλλά με τους απλούς ανθρώπους” ενώ ο ένας από τους δύο γιους μου μετά τη χειροτονία μού έστειλε ένα μέιλ όπου έγραφε: “Δεν έγινες χθες παπάς, για μένα εσύ ήσουν παπάς…”. Αυτό είναι η μεγαλύτερη ικανοποίησή μου».