Advertisement

«Το κάθε σύστημα είναι τόσο αποτελεσματικό, όσο ο πιο αδύνατος κρίκος του»

Του Γιώργου Ι. Κωστούλα

1.531

Το κείμενο που ακολουθεί δημοσιεύθηκε στο Capital.gr, με τίτλο, «Μια αδιανόητα αναχρονιστική συμφορά» στις 20 Μαρτίου 2023. Το μόνο που θα άλλαζα, μετά από όσα έχουν γίνει, έκτοτε, γνωστά θα ήταν ο τίτλος του άρθρου, ως εξής:  «Το κάθε σύστημα είναι τόσο αποτελεσματικό, όσο ο πιο αδύνατος κρίκος του».

Αναδημοσιεύεται στα «Κ», μετά και την επαναφορά στην επιφάνεια του ρολού των αυθαιρέτων διοικητικών ενεργειών, των αδυναμιών του ηλεκτρονικού συστήματος παρακολούθησηςτης κίνησης των συρμών και του ανθρωπίνου λάθους, (βλ. ρεπορτάζ περί «’τυφλούρυθμιστή κυκλοφορίας», περί«ενεργειών χωρίς έγκριση» κ.λπ.).

Advertisement

Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι, συνεχίζει να παραμένει σε εκκρεμότητα (ήδη δύο χρόνια μετά το δυστύχημα) το δυσπρόσιτης δυσκολίας, ζητούμενο: η αναμέτρηση με τη χαοτική διαθρωτική διάσταση των όσων πρέπει να επακολουθήσουν. Να υλοποιηθούν, δηλαδή, γρήγορα, όσα πρακτικά και απολύτως αναγκαία δεν έγιναν τις τελευταίες δεκαετίες. Έχοντας πάντα στο μυαλό μας την παραγγελία της σοφής φράσης: “το κάθε σύστημα είναι τόσο αποτελεσματικό, όσο ο πιο αδύνατος κρίκος του”.

Γ.Ι.Κ.


Το παραθέτω:

Μια αδιανόητα αναχρονιστική συμφορά

Συνηθίζουμε, γεγονότα και φαινόμενα τα οποία προξενούν ανείπωτο πόνο, να τα ονομάζουμε τραγικά.

Αυτό, όμως, που συνέβη στα Τέμπη, είναι κάτι χειρότερο από τραγικό, είναι ΑΔΙΚΟ. Το ίδιο και εκείνο που συνέβη στο Μάτι, τον Ιούλιο του ‘18.

Στο τραγικό, σύμφωνα και με αυτά που μας παρέδωσαν οι αρχαίοι τραγικοί ποιητές μας, το ανθρώπινο γένος αναμετράται, εν συνόλω, με τη μοίρα του. Όπου, ο πόνος διαχέεται αδιαιρέτως και αδιακρίτως επί δικαίων και αδίκων.

Στο ΑΔΙΚΟ, το οποίο εμπεριέχει και το τραγικό, αντιθέτως, κάποιοι αθώοι υφίστανται και πληρώνουν τις αδικίες, με τη μορφή (αν μη τί άλλο) λαθών, παραλείψεων και αδιαφορίας, άλλων…

Συμπεριλαμβάνοντας, λίγο ή πολύ, αναλόγως, και τους εαυτούς μας σε αυτούς τους άλλους, ας προσπαθήσουμε, αυτές τις ώρες να μετουσιώσουμε όλοι το τρέχον βίωμα της απώλειας και του πένθους από συλλογικό σε προσωπικό. Είναι το λιγότερο που οφείλουμε, ως συμμετοχή μας, στη μνήμη τών κυριότατα νέων συνάνθρωπων μας που χάθηκαν, επαναλαμβάνω, τόσο ΑΔΙΚΑ. Τους χρωστάμε, όμως, και κάτι ακόμα. Τούτο: Όποιοι κι αν είμαστε, όποια κι αν είναι η δουλειά μας κι αυτό με το οποίο, ανά πάσα στιγμή, καταπιανόμαστε, να μην παραλείπουμε να αναρωτιόμαστε και να βεβαιωνόμαστε: Είναι, όσα και ό,τι κάνουμε αρκετά, ώστε το τρένο της ατομικής και συλλογικής πορείας μας να βρίσκεται στη σωστή ράγα;

Επί του συλλογικού πρακτέου, τώρα, πολλά έχουν ειπωθεί και περισσότερα έχουν γραφτεί: «Στην εποχή του 5G, της τεχνικής νοημοσύνης των αυτόνομων οχημάτων, του κινητού τηλεφώνου που καταγραφεί το στίγμα του με GPS, η συμφορά αυτή κρίνεται ως αδιανόητα αναχρονιστική. Έρχεται από τα βάθη δεκαετιών. Κουβαλάει τη σκονισμένη ραθυμία, τις απαρχαιωμένες δομές, τη νωθρή Ελλάδα του φραπέ, του έλα μωρέ, του τεφτεριού, του πάμε κι όπου βγει. Με λίγα λόγια επαναφέρει τη φαύλη ανευθυνότητα μιας Ελλάδας που πάντα ελπίζουμε ότι αφήνουμε πίσω μας, αλλά πάντα τη συναντάμε μπροστά μας».

Είναι φυσικό, ωστόσο, η οργή και ο πόνος που μας συνέχουν, να θέτουν ως απόλυτη προτεραιότητα την απόδοση των ευθυνών. Όμως, ειδικά όταν πρόκειται για απώλειες ζωών, η απόδοση ευθυνών έχει εντόνως, αν όχι μόνο, τιμωρητικό χαρακτήρα. Και όχι διορθωτικό, που είναι το μέγα ζητούμενο. Από την άλλη, ποιον να πρωτοτιμωρήσεις απ’ αυτόν τον «πρωταθλητισμό»αμελειών, που όπως έχει γραφτεί μοιάζει με «κατόρθωμα». Ξεκινώντας από τον σταθμάρχη και φτάνοντας ως τους διοικητές του οργανισμού και την πολιτική ηγεσία. Χρειάστηκε μεγάλη κατανάλωση αμέλειας για να καταλήξουμε στη συμφορά που μας βρήκε. Πολλοί γύρισαν την πλάτη τους στις ευθύνες τους. Πολλοί τις αγνόησαν.

Εκείνο που θέλω να πω είναι ότι, μεγαλύτερης αξίας, αλλά και δυσκολίας, είναι η χαοτική διορθωτική διάσταση των όσων πρέπει να επακολουθήσουν. Να υλοποιηθούν, δηλαδή, γρήγορα, όσα πρακτικά και απολύτως αναγκαία δεν έγιναν τα τελευταία είκοσι χρόνια. Με γνώμονα ότι «το κάθε σύστημα είναι τόσο αποτελεσματικό, όσο ο πιο αδύνατος κρίκος του».


O κ. Κωστούλας είναι τέως γενικός διευθυντής εταιρειών του ευρύτερου χρηματοπιστωτικού τομέα. E-mail: gcostoulas@gmail.com

 

Μπορεί επίσης να σας αρέσει

Συνεχίζοντας να χρησιμοποιείτε την ιστοσελίδα, συμφωνείτε με τη χρήση των cookies. Περισσότερες πληροφορίες.

Οι ρυθμίσεις των cookies σε αυτή την ιστοσελίδα έχουν οριστεί σε "αποδοχή cookies" για να σας δώσουμε την καλύτερη δυνατή εμπειρία περιήγησης. Εάν συνεχίσετε να χρησιμοποιείτε αυτή την ιστοσελίδα χωρίς να αλλάξετε τις ρυθμίσεις των cookies σας ή κάνετε κλικ στο κουμπί "Κλείσιμο" παρακάτω τότε συναινείτε σε αυτό.

Κλείσιμο