To «μετά» μιας ιστορικής επίσκεψης

Αν όσα συνέβησαν στην ομιλία του Πρωθυπουργού στο Κογκρέσο ήταν η «ανταμοιβή» για τη μεθοδική δουλειά και τη συνεργασία μιας μεγάλης ομάδας ανθρώπων (Ελλήνων και Αμερικανών) και στις δύο ακτές του Ατλαντικού, το «μετά» είναι η μεγάλη πρόκληση. Καταρχάς, να ξεμπερδεύουμε με τις ανοησίες:

Πολύ σωστά ο Πρωθυπουργός δεν είπε τα ονόματα Τουρκία και Ερντογάν στην αίθουσα του Κογκρέσου. Θα ήταν το άκρον άωτον της μιζέριας και του ετεροπροσδιορισμού. Ολοι κατάλαβαν τι έλεγε και ποιον εννοούσε (με πρώτη την Κάμαλα Χάρις, που φαίνεται στο πλάνο να χειροκροτεί) και σίγουρα το κατάλαβαν οι αρμόδιοι στην Αγκυρα και οι δημοσιογράφοι στην Ουάσιγκτον. Μόνο στην Αθήνα εντοπίστηκαν προβλήματα. Και στο κάτω κάτω, γιατί να τους κάνει τη χάρη ο Πρωθυπουργός να πει το όνομα Τουρκία. Εκανε κάτι καλύτερο. Είπε το όνομα Κύπρος.

Ασφαλώς και «χωράνε» στην ίδια ομιλία ο Πλάτωνας και ο Αντετοκούνμπο. Η «Πολιτεία» του Πλάτωνα είναι το υπ’ αριθμόν ένα κείμενο που ανά τις τελευταίες δεκαετίες έχει μελετηθεί περισσότερο, σύμφωνα με την Washington Post, από τους φοιτητές στα οκτώ κορυφαία πανεπιστήμια των Ηνωμένων Πολιτειών. Kαι από αυτά τα πανεπιστήμια «βγαίνουν» οι πρόεδροι, οι γερουσιαστές και η ελίτ της Αμερικής. Από την άλλη, τον Ελληνα που είναι σήμερα ο καλύτερος μπασκετμπολίστας στον κόσμο, τον παρακολουθούν από τους φορτηγατζήδες που διασχίζουν την Αριζόνα, ως τα παιδιά που κυκλοφορούν με ένα ποδήλατο στα γκέτο της Βαλτιμόρης. Και είναι Ελλάδα.

Προφανώς έχει νόημα να ακούσουν και για τη Μαριούπολη και για το Μεσολόγγι. Γιατί, ναι, κάποιους από εμάς μπορεί να ξένισε ο παραλληλισμός, αλλά ο Μητσοτάκης μιλούσε στο αμερικανικό ακροατήριο και η «διαδρομή» της ομιλίας ήταν από το ευρύτερο στο ειδικό. Από τα 200 χρόνια, την ελευθερία και τη δημοκρατία, στο σήμερα, στις σφαγές του Πούτιν στη Μαριούπολη (όπου υπήρξαν και έλληνες νεκροί) και στο τι μπορεί να συμβεί αν στηρίξουμε κι άλλους σαν τον Πούτιν. Δηλαδή τον Ερντογάν.

Και κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, το σχήμα λειτούργησε. Δύο πλάνα αρκούν για να βεβαιωθεί κάποιος: Η εικόνα της Κάμαλα Χάρις, της Πελόζι, των γερουσιαστών και των βουλευτών να χειροκροτούν, όταν ακούν ότι η εισβολή στην Κύπρο δεν πρέπει να ξεχαστεί, και η εικόνα όπου ο Πρωθυπουργός τους λέει πως όταν εγκρίνουν ξανά εξοπλισμούς στη γειτονιά μας, θα πρέπει να σκεφτούν σε ποιον δίνουν τα όπλα.

Ας πάμε στο μετά και στο πού μπορεί να οδηγήσει αυτή η ευκαιρία. Διότι ο σεβασμός στην πανανθρώπινη κληρονομιά μας υπήρχε και όταν τρώγαμε τα μεγαλύτερα χαστούκια. Και σωστά κάποιος θα θυμηθεί ότι, ακόμα και όταν ο Τόμσεν μας έσφιγγε τον λαιμό με τα μνημόνια και η Ελλάδα κατρακυλούσε στο χάος, οι Ευρωπαίοι, ο Γιούνκερ και ο Ολάντ, μνημόνευαν και αυτοί, τότε, Πλάτωνα και Αριστοτέλη.

Επομένως, λογικό είναι να τίθεται το ερώτημα τι γίνεται μετά. Και το «μετά» σε αυτή την περίπτωση είναι σχετικά απλό. Υστερα από πολλά χρόνια, έχουμε μια ευκαιρία να πείσουμε ξανά τη Δύση, τα ισχυρά δημοκρατικά κράτη του καιρού μας, ότι είναι προς το συμφέρον τους μια ισχυρή Ελλάδα στη γειτονιά μας. Και όχι ένας ισχυρός Ερντογάν που απειλεί την Ελλάδα. Γιατί τα κράτη έχουν συμφέροντα και κάθε κράτος, μικρό ή μεγάλο, είτε σέβεται είτε αγνοεί την κληρονομιά μας, κοιτάζει τα δικά του.

Προς την κατεύθυνση αυτή, η επίσκεψη Μητσοτάκη στις Ηνωμένες Πολιτείες είναι αντικειμενικά ένα σημαντικό βήμα.

Κυρίως επειδή άφησε στην Αθήνα τη λογική της κλάψας και προέβαλε τη σημερινή δύναμη και τις αρετές της Ελλάδας. Και γιατί όλο αυτό χτίστηκε με την εργώδη προσπάθεια πολλών ανθρώπων που συνεργάστηκαν για πολλούς μήνες. Η «σκυλίσια επιμονή» στην αλλαγή υποδείγματος, η μεθοδική δουλειά, αντί για το θράσος του ξερόλα, είναι που έφερε το καλό αποτέλεσμα. Και ιστορικά αν το δει κανείς, μόνο αυτός ο δρόμος μας έφερε κάτι.