Το παιδί του …σωλήνα

Μένανε κει δια όξω, στα όξω χωρία, ο Γιάννης με τη Μαριγώ. Έξυπνοι άνθρωποι και καλοί νοικοκυραίοι, άλλα άτυχοι. Δεκαέξι χρόνια παντρεμένοι, δεν είχανε καταφέρει να κάμουνε παιδία. Όχι πως δεν κατέανε τη συνταγή, ίσα-ίσα που μέρα παρά μέρα την εκτελούσανε. Αλλά βλέπεις δεν πιάνουνε πάντα οι συνταγές. Μωρέ ρίχνεις ζάχαρη, μωρέ βάνεις λεμόνι, δεν βαριέσαι, άμα σ’’ έχει δει κακό μάτι, με τίοτα δεν δένει το σουρόπι. Και τούτοι οι κακοντέληδες, όση ζάχαρη και να βάνανε, το σουρόπι, δηλαδής το παιδί, δεν έβγαινε.

Το’ χανε πάρει αποξέγνοιαση κι ούτε με το Θεό βαρυγκομούσανε, ούτε στοι ανρώπους  δίνανε σημασία.

-Εμείς να’ μαστε καλά, Μαριγώ μου, αφού δεν μας τόφερε η τύχη…

-Είντα να κάνομε, Γιάννη μου, αφού δεν μας το στέρνει ο Θεός…

Καλά τα πααίνανε, που λέτε, επρόσεχε ο ένας τον άλλονε, αγαπιόντουσαν μέρα με τη μέρα περισσότερο και τον καημό τους τον είχανε κουμιάσει. Ώσπου μια μέρα να σου ένας ξάδερφος του Γιάννη, μας ήρθε από την Αμερική, κουβαλώντας  εκτός  από παρδαλά πουκάμισα και χρυσές καδένες κι όλα τα νέα για τις καταχτήσεις των επιστημών και της  τεχνολογίας. Όταν τόφερε η κουβέντα και τούπανε πως δεν μπορούνε να κάμουνε παιδί ο Αμερικανός  τά’ βαλε με το Γιάννη:

-Μπρε καϋμένε, που ζεις; Είντα κάθεσε με σταυρωμένα χέρια.

-Είντα σταυρωμένα χέρια, Πήττα μου, δεν σου είπα πως κάθε βράδυ πολεμώ.

-Ναι, αλλά σήμερα δεν χρειάζεται να πολεμάς, μπορείς πλέα να κάμεις παιδί με το σωλήνα. Ξεκούραστα.

Του’ πε πέντε πράμματα, πως στην Αμερική, όποιο ζευγάρι δεν μπορεί με φυσικό τρόπο, χρησιμοποιεί το σωλήνα.

Ο Γιάννης λίγα άκουσε, μα πολλά κατάλαβε. Εθάρρειε ότι και σωλήνα πλαστική, της ύδρευσης, άμα είναι καθαρή, κάνει κι αυτή σου λέει. Ηύρε ένα κομμάτι στα μέτρα του, το έπλυνε καλά καλά και του άλλαξε τα φώτα. Παράτησε τη Μαριγώ και κάθε βράδυ κλεινότανε στην αποθήκη κι εβούτα τη νεροσωλήνα.

Η Μαριγώ τα είχε χαμένα από την απότομη αλλαγή. Τονε καλόπιανε τα βράδια, μπας και γυρίσει στα καλά του, αλλά αυτός τίοτα.

-Έλα Γιάννη μου, έλα να ξαπλώσουμε.

-Δεν το’ χω χρεία.

Βέβαια. ο έρημος δεν τόχε πλέα χρεία, αφού η σωλήνα περίμενε στην αποθήκη.

Μία- δύο η Μαριγώ αρχίνιξε και συντροδιζότανε. Να ηύρε, ο άτιμος, άλληνε; Α, μπα, δεν τον είχε πως μπορεί να κάμει τέτοια καπατσιτά. Τον έβλεπε όμως που κλεινότανε τα βράδια στην αποθήκη κι εσκέφτηκε να τονε παρακολουθήσει. Επήγε μια δόση από την κλειδαρότρυπα κι έστεσε μάτι.

-Μερτιδιώτισσα μου, είντα είναι αυταδά που πολεμά!!!

Δεν του εμίλησε όμως, παρά έβαλε το μυαλό της κάτω και προσπαθούσε να ξηγήσει τ’’ ανεξήγητα. Πήγε και το’ πε στον παπά κι εκείνος την έβαλε ευτύς να κάμει ευχέλαιο και σαρανταλείτουργο γιατί μαθές τον έχουνε ξωπάρει, τον ατυχή. Αλλιώς δεν εξηγιέται. Μπήκε και στην αποθήκη ένα πρωί και επήρε τη σωλήνα και την έκρυψε. Ο Γιάννης το βράδυ, σαν δεν τη βρήκε εκεί, έκανε σα λελός.

-Τη σωλήνα μου, ποιος μου πήρε τη σωλήνα μου…

Ανέ του πέρνανε τη Μαριγώ δεν θα έκανε ετσά. Βλέπεις ο καημός, κάθε καημός, όσο και να καταχωνιάζεται, έρχεται όμως ώρα που αμπλέει σαν το φελλό. Και πολλές φορές σου την βαραίνει στο ανώι κι ούτε ξέρεις είντα σου γίνεται. Ετσά κι ο Γιάννης. Σας το’ πα απ’’ αρχής πως παλαβός δεν ήτανε. Είχε τον καημό του όμως, ο κακότυχος.

Την άλλη μέρα ηύρε άλλη σωλήνα κι η δουλειά επάαινε ρολόι. ʼΑλλος δεν το ήξερε, εξόν απ’’ την κερά και τον παπά. Όσο περνούσανε οι μέρες η Μαριγώ ένοιωθε την ανάγκη να συμβουλευτεί και κανένανε ακόμα γιατί τα ευχέλαια και τα σαρανταλείτουργα δεν έβλεπε να πιάνουνε.

-Θα το πω στον Πήττα, εσκέφτηκε. Αυτός ήτανε στην Αμερική τόσα χρόνια, κάτι παραπάνω από μας τα βούιδα θα ξέρει.

Επήγε ένα απόγευμα και τον ηύρε μοναχό του στο σπίτι του.

-Ξάδερφε, του λέει, ο ξάδερφός σου το και το. Με απατά με μία νεροσωλήνα.

-Μωρέ μίλιε μου καλά ξεδέρφη! Ούτε στην Αμερική δεν γίνονται τέτοια πράμματα!!!

-Στο φως μου και να στραβωθώ, ανέ λέω ψέματα. Τρείς μήνες έχει να μ’’ ακουμπήσει.

Όπως του εξήγα τις λεπτομέρειες, σε μια στιγμή πετάχτηκε ο Πήττας όρθιος σαν να τονε κέντρωσε κοκκινομπούμπουρας.

-Βρε λες;

-Είντα να πω;

-Βρε λες να το στραβοπήρε;

-Είντα να στραβοπήρε, Πήττα μου;

-Μπρε Μαριγώ, του είχα πει πως στην Αμρική, όσα ζευγάρια δεν μπορούνε από φυσικού, κάνουνε παιδί με το σωλήνα… Αυτό είναι.

Τονε στρίμωξε ο Πήττας και τον ανάκρινε.

-Μπρε συ, Γιάννη, μετά συχωρέσεως δηλαδή, αλλά έμαθα ότι απαράτησες τη γυναίκα σου και τραβιέσαι με μια σουλήνα.

-Εγώ;

-Εσύ, σε είδανε πεντέξι φορές,,, μέσα στην αποθήκη.

Ο Γιάννης γίνηκε ρόϊδο-κόκκινος. Αλλά είντα να κάμει; Να τ’’ αρνηθεί; Αφού τον είχανε δει. Τη ντροπή τηνε γύρισε σε θυμό και ξεσπάθωσε κατά του ξάδερφου.

-Εσύ δε μου το’ πες ξάδερφε, πως στην Αμερική ετσά γίνεται; Έκαμα κακά δηλαδής;

Έκατσε ο Πήττας και του εξήγησε πως χρειάζεται γιατρός και σωλήνας ειδικός και πως ο σωλήνας θέλει άλλη μεταχείριση κι όχι ετσά που τον περιποιόταν ελόγου του. Ο Γιάννης είχε τρουλαφτιάσει και δεν πίστευε στ’ αυτιά του.

-Μπρε Πήττα, πως τα είχα καταλάβει εγώ αλλοιώς; Ακούς εκεί είντα έπαθα!

Και το ευτυχές τέλος τώρα. Εμάζεψε ο Γιάννης τις οικονομίες του, συγκινήθηκε και ο Αμερικάνος και τσοντάρισε με πέντε χιλιάδες δολάρια, πήρανε και τη Μαριγώ κι ανεβήκανε όλοι μαζί στην Νέα Υόρκη. Κάτσανε εκειά δώδεκα μήνες κι όντες εγυρίσανε εκουβαλούσανε και κούνια μαζί τουνε με δίδυμα μέσα. Αγόρι και κορίτσι, να τουνε ζήσουνε!

Θάματα που κάνει η επιστήμη!!!Παρ’ όλα αυτά η Μαριγώ είχε το νου της. Κάθε φορά που ο Γιάννης κατέβαινε στην αποθήκη, επάαινε ελόγου της κι έσταινε μάτι στην κλειδαρότρυπα. Θέλεις, σου λέει, να του γίνηκε συνήθειο!! Δεν μας εσώνανε οι σουρλουλούδες, θα’’ χομε τώρα και την επιστήμη να μας τσοι ξελογιάζει με τσοι νεροσωλήνες. Δεν είμαστε καλά.

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ 80 ΤΗΣ ΕΝΤΥΠΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΜΑΡΤΙΟΣ 1995