Το ποντίκι που βρυχάται

Η Ελλάς, έτοιμη να γράψει μια ακόμη χρυσή σελίδα στη μακραίωνη Ιστορία της. Αυτήν τη φορά την πρώτη φράση την έγραψε ο κ. Βελόπουλος, ο οποίος με τον διαπρύσιο λόγο του στη Βουλή κήρυξε τον πόλεμο στην Τουρκία. Ο κ. Τασούλας, προκειμένου να μην πάθουν τίποτε οι γείτονες και δεν προλάβουμε να τους πολεμήσουμε, παρεμβαίνει: «Τους τρομάξατε γιατί κηρύξατε τον πόλεμο στην Τουρκία προηγουμένως. Θορυβήθηκαν». Ο κ. Βελόπουλος, όμως, δεν χάνει την ψυχραιμία του. Πραγματικός ηγέτης, θέλει να σταθεί στο ύψος της ιστορικής στιγμής στην οποία πρωταγωνιστεί: «Κάποιος πρέπει να τον κηρύξει, θα φτάσουν στο Σούνιο». Δεν διευκρινίζει γιατί ειδικά στο Σούνιο και όχι στον Καφηρέα. Τόσα ακρωτήρια διαθέτει η χώρα μας. Ομως το νοήμον κοινό του αντιλαμβάνεται το υπονοούμενο. Κάτι θα έχει στο μυαλό του ο ηγέτης, που θα το αποκαλύψει την κρίσιμη στιγμή. Απόδειξη αυτό που λέει στη συνέχεια: «Κάποιος πρέπει να τον κηρύξει, θα φτάσουν στην Ακρόπολη. Πού πρέπει να φτάσουν, έξω από το σπίτι του προέδρου της Βουλής;». Στο πρόσωπο του κ. Τασούλα παρατηρείται ελαφρά, πλην όμως εμφανής, χλωμάδα. Ο πρόεδρος της Βουλής κουνιέται από τη θέση του. Κι αφού ανακτήσει την ψυχραιμία που απαιτούν οι εθνικές στιγμές, ζητάει έλεος από τον ηγέτη της εκστρατείας: «Οχι απότομα, γιατί τρομάξαμε». Δεν γνωρίζω τη συνέχεια.

Πολλοί θα υποψιασθούν ότι ο κ. Τασούλας δεν παίρνει στα σοβαρά τον κ. Βελόπουλο. Πολύ φοβάμαι ότι έχουν δίκιο. Ομως δεν φτάνει αυτό για να αποτιμηθεί η γοητεία της στιχομυθίας. Ο πρόεδρος της Βουλής για μία ακόμη φορά μάς υπενθύμισε την πολιτική αξία της ειρωνείας. Ιδιαιτέρως σημαντική σε έναν δημόσιο βίο όπου η σοβαροφάνεια θεωρείται αρετή, με τα γνωστά ολέθρια αποτελέσματα. Σε αυτήν οφείλουμε τις αέναες διαπραγματεύσεις με το αυτονόητο και το παράλογο. Οταν διάβασα τον διάλογο, γιατί τον διάβασα, δεν τον άκουσα, είπα μέσα μου: επιτέλους κάτι ενδιαφέρον συνέβη στη Βουλή. Η δημοκρατία μας γλίτωσε, έστω και για λίγο, από την αφόρητη πλήξη της τερατολογίας. Προσωπικά προσδοκώ και άλλες τέτοιες στιγμές, όσο περισσότερες γίνεται. Είναι ο μόνος τρόπος για να αντιμετωπισθεί ο τσαρλατανισμός που καταπονεί τη νοημοσύνη μας.

Ο κ. Τασούλας έδειξε τον δρόμο για να αντιμετωπισθεί όχι μόνον ο κ. Βελόπουλος, αλλά και όλοι όσοι πλειοδοτούν είτε στα εθνικά είτε στα κοινωνικά θέματα, χωρίς αντίκρισμα. Η ειρωνεία απαιτεί την ευφυΐα που σου επιτρέπει να διακρίνεις τα σοβαρά. Τα παίρνουμε όλα πολύ στα σοβαρά, αρκεί να διαθέτουν βαρύγδουπο περιτύλιγμα. Με αποτέλεσμα να έχουμε χάσει τη διάκριση ανάμεσα στη σοβαρότητα και στο γελοίο. Αυτήν τη διάκριση ανέδειξε η στιχομυθία Τασούλα – Βελόπουλου. Και για τους παλιότερους, ας θυμίσω το ρεσιτάλ ηθοποιίας του Πίτερ Σέλερς στο «Ποντίκι που βρυχάται».