Τρέχουμε, αλλά γιατί τρέχουμε;

Τρέχουμε στις μεγάλες λεωφόρους, τρέχουμε και στις μικρές, τις στενές, ο θεός να τις κάνει λεωφόρους.

Τρέχουμε στα δρομάκια της πόλης και στα σοκάκια του χωριού.

Τρέχουμε στους μονόδρομους, τρέχουμε και στους διπλής κατεύθυνσης.

Τρέχουμε στον καινούργιο (γουάου!) αυτοκινητόδρομο, τρέχουμε και στον καρόδρομο.

Τρέχουμε στον ανοιχτό δρόμο, τρέχουμε και στο μποτιλιάρισμα.

Τρέχουμε από τη μία λωρίδα στην άλλη και από την άλλη στη μία, τρέχουμε και στη ΛΕΑ.

Τρέχουμε για να προλάβει το παιδί το σχολείο ή τον αγώνα μπάσκετ. Τρέχουμε για να προλάβουμε εμείς τη συνάντηση για δουλειά, τη δουλειά ή τον αγώνα μπάσκετ. Τρέχουμε μπροστά στο σχολείο.

Τρέχουμε με 60 εκεί που θα έπρεπε να τρέχουμε με 30, και με 160 εκεί που θα έπρεπε να τρέχουμε έως 80.

Τρέχουμε οι πιτσιρικάδες, τρέχουμε οι μεσήλικοι, τρέχουμε και οι υπερήλικοι.

Τρέχουμε οι άνδρες, οι γυναίκες, οι agender.

Τρέχουμε το ξημέρωμα, το μεσημέρι, τα άγρια μεσάνυχτα.

Τρέχουμε όταν η βενζίνη έχει €1,20, τρέχουμε και όταν έχει €2,00 το λίτρο.

Τρέχουμε με το «μικρό», τρέχουμε και με το τριαξονικό. Με το «αγωνιστικό» και με το «παπάκι».

Τρέχουμε φορώντας ζώνη και με αυτοκίνητο με οκτώ αερόσακους, τρέχουμε χωρίς ζώνη ασφαλείας και με τα παιδιά όρθια στο πίσω (ή και στο μπροστά) κάθισμα.

Τρέχουμε εκεί που δεν έχει κάμερες, τρέχουμε και μπροστά στις κάμερες και κοροϊδεύουμε εκείνους που ξαφνικά «κόβουν» επειδή νομίζουν ότι λειτουργούν (οι κάμερες).

Τρέχουμε πιωμένοι, τρέχουμε και «στεγνοί».

Τρέχουμε επειδή είμαστε αγχωμένοι, νευριασμένοι, αλλά τρέχουμε και στους 72 σφυγμούς γιατί είμαστε πολύ κουλ και όταν τρέχουμε.

Τρέχουμε επειδή βιαζόμαστε, αλλά και επειδή μας αρέσει να τρέχουμε.

Τρέχουμε για κάθε λόγο και αιτία που νομίζουμε ότι μας επιτρέπει να τρέχουμε.

Τρέχουμε και χωρίς λόγο και αιτία.

Τρέχουμε επειδή «πρέπει», εκεί που δεν πρέπει, επειδή «θέλουμε» και ας μην πρέπει, επειδή, επειδή…

Τρέχουμε για να προλάβουμε το κόκκινο, να προσπεράσουμε από δεξιά, τρέχουμε και αγνοούμε τους πάντες και τα πάντα μπροστά στη δική μας ανάγκη και προτεραιότητα της στιγμής.

Τρέχουμε και ας γνωρίζουμε πολύ καλά ότι είμαστε εκτεθειμένοι σε υποδομές τριτοκοσμικές. Οτι ο δήμος και η Περιφέρεια έχουν αφήσει τον δρόμο μας σκοτεινό, σκαμμένο, επικίνδυνο. Οτι το κράτος δεν «τρέχει» και τόσο ώστε τα ΜΜΜ να λειτουργούν καλύτερα, συχνότερα, ασφαλέστερα – και έτσι, να τρέχουμε λιγότεροι εκεί έξω.

Τρέχουμε παρότι οι κυβερνήσεις «προτιμούν» να φορτώνουν τους προϋπολογισμούς και τα εθνικά μας συστήματα με χιλιάδες νεκρούς και πολυτραυματίες, από το να επενδύσουν σοβαρά, αποφασιστικά, διαχρονικά, στην αλλαγή κουλτούρας για οδηγούς και πεζούς.

Τρέχουμε και δεν τρέχει τίποτα αν σκοτωθούμε. Σε λίγη ώρα, άλλωστε, θα σκοτωθούμε και άλλοι.