Ξαναγίναμε… εισαγόμενοι

Διαβάζω τα στοιχεία. Η Ελλάδα έκανε το 2022 ρεκόρ όλων των εποχών στις εξαγωγές της. Σύμφωνα με την Τράπεζα της Ελλάδας, η αξία των εξαγωγών μας έφτασε τα 102 δισ. ευρώ, δηλαδή στο 48% του ΑΕΠ της χώρας. Θερμά συγχαρητήρια, εκεί που νομίζαμε ότι είμαστε ντιπ τζούφιοι ανακαλύπτουμε πως όχι μόνο παράγουμε αλλά και ότι έχουμε μπουκώσει με ελληνικά προϊόντα τις αγορές του εξωτερικού. Καθότι, κατά τα στοιχεία, δεν εξάγουμε υπηρεσίες αλλά κυρίως αγαθά. Γεωργικά, κτηνοτροφικά, αλλά και βιομηχανικά προϊόντα παρακαλώ. Ναι μάλιστα και βιομηχανικά…

Και πάνω που ετοιμάστηκα να ανοίξω σαμπάνια γι αυτή την εθνική επιτυχία, η συνέχεια της έκθεσης με προσγείωσε απότομα. Διότι δίπλα στο υπέροχο ρεκόρ των εξαγωγών, φαντάζει κι ένα δεύτερο. Το 2023 κάναμε ρεκόρ όλων των εποχών και στις εισαγωγές μας. Εισάγαμε από το εξωτερικό προϊόντα και υπηρεσίες αξίας 120 δισ. ευρώ, δηλαδή το 57% του ΑΕΠ μας. Κάνω στα πρόχειρα την προσθαφαίρεση. Εξάγουμε το 48% του ΑΕΠ, εισάγουμε το 57%, πάλι ελλειμματικοί βγαίνουμε να πάρει ο διάολος. Μια φορά να μην χαρούμε κι εμείς.

Το έλλειμμα αυτό (ανάμεσα σε εξαγωγές και εισαγωγές) έχει το δυσπρόφερτο όνομα ΙΤΣ, δηλαδή Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών. Αν πεις στον μπάρμπα μου στο χωριό ότι η χώρα έχει σοβαρό πρόβλημα με το αρνητικό ρεκόρ του ΙΤΣ, αυτός θα πιάσει τα γεννητικά του όργανα και θα ζητήσει κι άλλο επίδομα, όμως η πραγματικότητα είναι όντως θλιβερή. Ο Έλληνας μπορεί να μην έχει στα ράφια του ελληνικής προέλευσης και κατασκευής καύσιμο, αυτοκίνητο, τηλεόραση ή κινητό τηλέφωνο, έχει όμως σχεδόν όλα τα άλλα. Και δεν τα αγοράζει. Ψωνίζεται με τα ξένα, με τα εισαγόμενα. Και τα ψωνίζει βέβαια.

Θυμάστε μια παμπάλαια (του 1980-90) διαφήμιση των ελληνικών προϊόντων με τον Ελληνάρα που ντυμένος από πάνω ως κάτω με εισαγόμενο ρούχο, κόμπαζε «μα εισαγόμενος είμαι;». Εισαγόμενο ήταν και το παπούτσι και το τσιγάρο και το γυαλί του. Και πήγαινε περήφανος προς τον γκισέ για το επίδομα ανεργίας; Ε, την πάμε για λούπα με remake την ασπρόμαυρη διαφήμιση.

Διότι έτσι ήταν πάντα, δυστυχώς. Η οικονομική μας ιστορία είναι μια μόνιμη μάχη με αυτό το άτιμο το ΙΤΣ. Μόλις πιάναμε δυο δραχμές στην τσέπη μας (είτε από δανεικά, είτε από κάποιο ξεπέταγμα της εθνικής μας παραγωγικότητας) τις διοχετεύαμε κατ’ ευθείαν σε εισαγόμενα. Ακολουθούσε η αρνητική εκτόξευση του ΙΤΣ και μετά ερχόταν νομοτελειακά ο τεχνητός περιορισμός της ζήτησης μέσω της μείωσης των μισθών, των συντάξεων και των παροχών. Λιτότητα για να συνέλθει λίγο το ΙΤΣ, πριν μας στείλει τσουβαλιασμένους στο ΔΝΤ. Δεν τα καταφέρναμε πάντα.

Το 2008 (όταν η πτώχευση έτρεχε κατά πάνω μας) οι εισαγωγές μας ήταν 84 δισ. και οι εξαγωγές μόλις 56 δισ. Στο -36% το Ισοζύγιο Τρεχουσών Συναλλαγών τότε. Το 2014-15 τα δυο μεγέθη εξισώθηκαν. Η φτώχεια της χρεοκοπίας εκμηδένισε τις εισαγωγές, στις απολύτως αναγκαίες. Σήμερα πλουτίσαμε πάλι, η ψαλίδα άνοιξε ξανά και αξιωθήκαμε αισίως να ξαναφτάσουμε σε μια διαφορά 20 δισ. υπέρ των εισαγωγών. Ως ποσοστό επί του ΑΕΠ, στο -20% πάλι το καταραμένο το ΙΤΣ. Οπότε, μόλις ακουμπήσουμε το -36,6% του 2008, θα τα κουβεντιάσουμε ξανά. Μάλλον όχι μόνοι μας, αλλά με παρέα τίποτα τροϊκανούς γύρω απ’ το τραπέζι.

Στο μεταξύ, μοιράστε επιδόματα προεκλογικά. Σε εγχώρια προϊόντα και ντόπιες υπηρεσίες πάνε κι αυτά, να είστε σίγουροι…