Υπερήλικες. Ανύπαρκτη η κρατική μέριμνα

Οι άνθρωποι που βρίσκονται σήμερα στην Ελλάδα και είναι στη λεγόμενη «τρίτη ηλικία» όχι μόνο αυξάνονται με γρήγορους ρυθμούς, παράλληλα βρίσκονται σε συνεχώς πλέον μειονεκτική θέση και χρειάζονται την κρατική μέριμνα περισσότερο από τα προηγούμενα χρόνια, η οποία, δυστυχώς, παραμένει σχεδόν ανύπαρκτη. Την παντελή απουσία του κράτους, που περιορίζεται σε μία πενιχρή σύνταξη για την πλειονότητα των σημερινών γερόντων, έρχεται να καλύψουν οι Μητροπόλεις, Φιλανθρωπικά σωματεία και ιδρύματα και ιδιωτικές επιχειρήσεις, με όλα όσα συνεπάγεται αυτή η κατάσταση. Το κακό επιτείνεται εξ αιτίας του γεγονότος ότι στον τομέα αυτόν δεν δίνουν την παραμικρή σημασία όλα τα πολιτικά κόμματα ανεξαιρέτως και το να δεις συγκεκριμένες τοποθετήσεις και όχι κούφια λόγια στα προγράμματα των κομμάτων είναι σπανιότερο από τα να συναντήσεις Εσκιμώους στη Σαχάρα!

Η αλήθεια είναι ότι η κατάσταση αυτή ήρθε σχεδόν ξαφνικά θα λέγαμε με τις ραγδαίες αλλαγές στην οικογένεια, στην οποία έμεναν παλαιότερα οι γέροντες μέχρι να εκμετρήσουν το ζην, αλλά και με την αύξηση στο προσδόκιμο ζωής. Στην Ελλάδα σήμερα οι άνω των 65 είναι κάπου κοντά στο 25%, ενώ οι άνω των 80 πλησιάζουν σε αριθμό τις 800.000. πολλοί από αυτούς θα χρειαστούν μετά τα 80, αλλά και νωρίτερα ίσως, στέγη, τροφή και φροντίδα, την οποία δεν μπορούν για διαφόρους λόγους να βρουν στα παιδιά τους, όσοι έχουν φυσικά, εξ αιτίας των ρυθμών της ζωής, αλλά και των αντιλήψεων που επικρατούν. Και το κράτος, που έχει την ευθύνη της φροντίδας και αυτής της κατηγορίας, αποτελείται μάλλον από ανθρώπους που δεν έχουν φαντασθεί ότι αργά ή γρήγορα θα βρεθούν και αυτοί στην ίδια κατηγορία. Το Ελληνικό κράτος όμως, όχι μόνον δεν κάνει τα αυτονόητα, αλλά μέσα στη φορομανία που το διακρίνει φορολογεί ανελέητα την περιουσία ιδρυμάτων που παρέχουν όσα αυτό αδυνατεί ή δεν θέλει να παράσχει. (Το παράδειγμα του τοπικού μας Γηροκομείου είναι εξόχως χαρακτηριστικό και επ’ αυτού θα επανέλθουμε σύντομα, καθώς όλα πλέον είναι εκτός ελέγχου και ενδιαφέροντος). Το κράτος μας βασιζόταν πάντα στο οικογενειακό μοντέλο φροντίδας των ηλικιωμένων, αυτό όμως ήταν κάπως λειτουργικό το 1950, όχι σήμερα. Υπολογίζεται ότι στη χώρα μας διατίθεται σήμερα από το κράτος μόλις το 0,2% των δημοσίων εξόδων για μακροχρόνια φροντίδα. Δηλαδή ψίχουλα! (Να επανέλθουμε στα Κύθηρα όπου το τοπικό Γηροκομείο δεν έχει δει καμία επιδότηση από κρατικό φορέα εδώ και πολλές δεκαετίες, ίσως και ποτέ. Και το ετήσιο έλλειμμα του Γηροκομείου κυμαίνεται τα τελευταία χρόνια από 70 έως 115 χιλιάδες ευρώ που καλύπτεται από το Τριφύλλειο Ίδρυμα. Κρατική μέριμνα κι εδώ, μηδέν).

Με τις ραγδαίες αλλαγές σε κοινωνικό επίπεδο, νοοτροπία, αλλά και οικονομικές συνθήκες, η κατάσταση των συνεχώς αυξανόμενων σε αριθμό ηλικιωμένων σε μία χώρα που γερνάει με γρήγορους ρυθμούς γίνεται κάθε μέρα και χειρότερη. Κι εδώ είναι πλέον η ώρα (ασφαλώς ήταν εδώ και καιρό, αλλά….) να αλλάξει η κρατική πολιτική και να διατεθούν κάποιοι  πόροι και για την τρίτη ηλικία, αυτούς που φθάνουν σε αυτήν μόνοι, είτε γιατί επέλεξαν να ζήσουν χωρίς γάμο, είτε γιατί δεν έχουν παιδιά ή αυτά δεν μπορούν να βοηθήσουν. Γιατί είναι εντελώς άδικο στον αιώνα μας να βρίσκονται άνθρωποι και μόνοι και χωρίς βοήθεια και χωρίς προοπτική. Όσον αφορά τα ημέτερα πράγματα στον τομέα αυτόν, είπαμε παραπάνω ότι θα επανέλθουμε, γιατί δεν φθάνει που το κράτος δεν βοηθά οικονομικά, πολλές φορές, αθέλητα ασφαλώς, η γραφειοκρατία οδηγεί σε αδιέξοδο ακόμη κι εκεί που υπάρχουν λύσεις…

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ ΦΥΛΛΟ ΔΕΚΕΜΒΡΙΟΥ 2023 ΤΗΣ ΕΝΤΥΠΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΕΦΗΜΕΡΙΔΑΣ “ΚΥΘΗΡΑΪΚΑ”