Υπόθεση Τράγκα: η πιο βαριά ήττα του λαϊκισμού

Οι δικαστικές εξελίξεις και οι αποκαλύψεις για την αμύθητη περιουσία του Γιώργου Τράγκα είναι μια καλή αφορμή για να συνειδητοποιήσει ένα μεγάλο μέρος της κοινής γνώμης πόσο υψηλή είναι η ταρίφα του λαϊκισμού.

Δεκαεπτά ακίνητα, καταθέσεις σε Τράπεζες εδώ και στο εξωτερικό, τραπεζικές θυρίδες και πολλά και διάφορα, ανάμεσά τους και 10 ράβδους χρυσού, αγνώστου προελεύσεως και χωρίς από κανένα επίσημο έγγραφα-χαρτί να επιβεβαιώνεται η νομιμότητα απόκτησής τους. Τα σπίτια πολλά, όπου μπορεί φανταστεί κανείς: δύο στην Πολιτεία, δύο στην Μύκονο, τέσσερα στο Μονακό, ένα στο Παρίσι, ένα στο Σεν Τροπέ. Διαμερίσματα στην Ουάσινγκτον, στο Μπέβερλι Χιλς, στο Λας Βέγκας, στο Μαϊάμι και ένα στο Olympic Tower της 5ης Λεωφόρου στο Μανχάταν. Τίποτα από αυτά δεν είναι προϊόν κληρονομιάς. Ολα αποκτήθηκαν με την εργασία του Γιώργου Τράγκα στη δημοσιογραφία! Πώς τα κατάφερε, άραγε;

Advertisement

Η περιουσία των 100 εκατ. ευρώ του εκλιπόντος, για την οποία συντάχτηκε το 60σέλιδο πόρισμα της Αρχής Καταπολέμησης Νομιμοποίησης Εσόδων από Εγκληματικές Δραστηριότητες (ξέπλυμα βρώμικου χρήματος) που βρίσκεται πλέον στα χέρια του Οικονομικού Εισαγγελέα δεν δημιουργήθηκε ακριβώς «εν κρυπτώ». Αντιθέτως, μάλιστα, δημιουργήθηκε με φωνές και καθημερινά ηχητικά εφέ ακραίου λαϊκισμού επί πολλές δεκαετίες. Χτίστηκε με δήθεν «λαϊκό προφίλ», με πάθος υπέρ των «συμφερόντων του λαού», με πατριδοκαπηλεία, με θεωρίες συνωμοσίας, με προπαγάνδα κατά των εμβολίων, με ισοπεδωτική κριτική κατά του πολιτικού προσωπικού της χώρας, με αναφορές σε «προδότες» και «Γερμανοτσολιάδες», σε «διαπλεκόμενους» και «πουλημένους». Όλα αυτά πλήρωναν προφανώς οι χρηματοδότες του, είτε οικειοθελώς είτε εκβιαζόμενοι – αυτό μένει να ελεγχθεί και να αποδειχθεί. Με άλλα λόγια, η αμύθητη περιουσία Τράγκα χτίστηκε με τα γνήσια υλικά του λαϊκισμού. Υλικά που έχει αποδειχθεί διαχρονικά ότι ουδέποτε υπήρξαν… αγνά!

Οι εξελίξεις στην υπόθεση Τράγκα αποτελούν – ευτυχώς- μια βαριά ήττα για το λαϊκισμό στη χώρα μας. Και ίσως κάνουν αρκετούς από αυτούς που τον πίστευαν τόσα χρόνια περίπου σαν «Ρομπέν των Δασών» της ελληνικής δημοσιογραφίας να αναλογιστούν ότι θα πρέπει να είναι λίγο πιο υποψιασμένοι και πιο προσεκτικοί. Είναι μια καλή αφορμή για να συνειδητοποιήσουμε όλοι ότι τίποτα δεν γίνεται ερήμην μας. Και να αναλάβουμε ο καθένας τις ευθύνες του…