Δημοκρατικός Σοσιαλισμός: η αξιόπιστη πορεία αλλαγής

Αποτυπώνεται χαρακτηριστικά από όλες τις πρακτικές καθημερινότητας, μεμονωμένες ή συλλογικές, ότι η προσπάθεια της επιβίωσης είναι η πρώτη προτεραιότητα για τα περισσότερα νοικοκυριά κυρίως των χαμηλών και μεσαίων στρωμάτων της κοινωνίας.

Οι πολιτικές εξελίξεις είναι πλέον τόσο χαοτικές σε παγκόσμιο επίπεδο κι επηρεασμένες από την παγκοσμιοποιημένη οικονομία, την εφαρμογή ενός καταστροφικού νεοφιλελεύθερου μοντέλου που κατασπαράζει τις περισσότερες κοινωνίες που εφαρμόζεται.  Ως άμεσο αποτέλεσμα είναι η “τραπεζοποίηση” της πολιτικής που μοναδικό σκοπό έχει τη συσσώρευση πλούτου στους λίγους.

Η πολυαγαπημένη μας πατρίδα με την ιδιαίτερη γεωστρατηγική θέση που κατέχει κι αφήνει ανεκμετάλλευτη, τον απροσδιόριστο ρόλο της στην Ευρώπη, από την έλλειψη στρατηγικού προσανατολισμού στην παραγωγή προϊόντων κι υπηρεσιών, στην αβάσταχτη μιζέρια που την κατατρώει από τις διχαστικές τάσεις που αναπτύχθηκαν από τη δήθεν αντιμνημονιακή φρασεολογία, «απολαμβάνει» και διαιωνίζει την καταστροφική εσωστρέφεια, τον έντονο ατομισμό που αποθαρρύνει κάθε συλλογική προσπάθεια και διεκδίκηση.

Οι ιδεολογικοπολιτικές ταυτότητες των κομμάτων που πορευόμασταν μέχρι χθες, είναι τόσο ξεπερασμένες που προσπαθούν να «ξεβολευτούνε» από τις παραδοσιακές τους θέσεις, να εκσυγχρονιστούν, να εμπνεύσουν αλλά το σημαντικότερο να δώσουν λύσεις με θετική κατεύθυνση, ώστε να μπορέσουν να προσελκύσουν νέους ψηφοφόρους.

Αυτό ισχύει τόσο για τον κύριο φορέα της κυβερνητικής πλειοψηφίας τον ΣΥΡΙΖΑ που την απολαμβάνει με τη στήριξη ενός λαϊκοδεξιού συνονθυλεύματος, όσο για τη ΝΔ που με την επικράτηση της τάσης του φιλελεύθερου Μητσοτάκη προσπαθεί να εδραιώσει και να αποτινάξει την κουλτούρα της κρατικοδίαιτης λαϊκής δεξιάς, της ακροδεξιάς.  Η μεγάλη αλλαγή όμως που επιτελείται σε όλη την Ευρώπη κυρίως είναι στο χώρο του κέντρου, της Σοσιαλδημοκρατίας, της κεντροαριστεράς, κεντροδεξιάς, του πολιτικού φιλελευθερισμού, του Δημοκρατικού σοσιαλισμού, της πολιτικής οικολογίας.  Όλοι ταυτόχρονα οι πολιτικοί φορείς προσπαθούν να εμπνεύσουν τις σιωπηλές δυνάμεις της κοινωνίας που παραμένουν αμέτοχες, που δε συμμετέχουν ούτε καν στις εκλογικές διαδικασίες, έχουν απαξιώσει το πολιτικό σύστημα.  Στο μεγάλο ποσοστό αποχής υπάρχει μια δυναμική υπόκωφης ενέργειας που όποιο κόμμα καταφέρει να ενεργοποιήσει θα μπορέσει να κυβερνήσει ακόμη και με αυτοδυναμία.  Οι τρεις αυτοί πυλώνες τάσεων, πολιτικών σκέψεων και προτάσεων, από τα αριστερά, το προοδευτικό κέντρο, ως τα δεξιά κι εξαιρώντας τα άκρα κι από τις δυο μεριές έχουν την ευθύνη της πρότασης αλλαγής για την πρόοδο της χώρας.

Εδώ έρχεται και η ευθύνη πλέον της Δημοκρατικής Συμπαράταξης (με όσες τάσεις εκπροσωπήθηκαν στο πρόσφατο συνέδριο κι όσες απουσίασαν για όποιους λόγους) όπου έρχεται να αποτινάξει από πάνω της το ρουσφετολογικό, κρατικοδίαιτο, πελατειακό παρελθόν του ευρύτερου χώρου που εκπροσωπεί, να ανασυγκροτήσει το χώρο του κέντρου.

Υπάρχουν τρεις κύριες τάσεις που αντιπαλεύουν, ζυμώνονται και θα αποφασισθεί ποια θα επικρατήσει. Η τάση της μετεκλογικής συμπόρευσης με το ΣΥΡΙΖΑ που συνεχώς φθίνει μετά την άσκηση αποτυχημένου κυβερνητικού έργου, υπάρχει η τάση της μετεκλογικής συμπόρευσης με τη Νέα Δημοκρατία που στηρίζεται από τα πιο εύπορα στρώματα του παλιού ΠΑΣΟΚ, τα οποία έχουν στραγγαλισθεί κι εμπιστεύονται περισσότερο τη συμπόρευση με τη ΝΔ, υπάρχουν κι αυτοί που ευελπιστούν στην ανεξάρτητη πορεία του προοδευτικού κέντρου που με μεγάλη προσπάθεια θα αποκαταστήσει τον πολιτικό χώρο που του αναλογεί ως το σημαντικό πυλώνα κυβερνητικής δυναμικής, αντλώντας τόσο από το ΣΥΡΙΖΑ όσο κι από τη ΝΔ τους ψηφοφόρους που παραδοσιακά στηρίζουν το μεσαίο χώρο.

Είναι στο χέρι της Δημοκρατικής παράταξης να αποτινάξει τις πελατειακές λογικές, να διαμορφώσει ξεκάθαρο λόγο μακριά από ξύλινες προσεγγίσεις και ισορροπίες συντεχνιών. Να αφήσει νέα πρόσωπα να εκπροσωπήσουν τη μάχη στην κοινωνία με τη στήριξη κι εμπειρία των παλαιότερων άξιων στελεχών, τα οποία όμως δε μπορούν να πείσουν, να δώσουν την ευκαιρία στο καινούργιο να εκφραστεί χωρίς τα βαρίδια του παρελθόντος.

Με νοσταλγικές τάσεις παλαιών περγαμηνών, προσωποποιημένες ροπές κι ισορροπίες αρχηγίσκων κι ομαδαρχών η πορεία αποτυχίας είναι δεδομένη.  Δεν υπάρχει περιθώριο γι’ άλλες αποτυχίες, οφείλουμε να κοιτάξουμε μπροστά, να πορευτούμε μπροστά χωρίς λοξοκοιτάγματα δεξιά ή αριστερά και τερτίπια που θα εξασφαλίσουν κομματικές, βουλευτικές και υπουργικές καρέκλες σε όσους έχουν συνηθίσει να στρογγυλοκάθονται.  Οι περισσότεροι έκλεισαν τον κύκλο τους μαζί το ΠΑΣΟΚ και δε φρόντισαν ούτε τον πολιτικό φορέα που τους ανέδειξε, ούτε το συμφέρον της πατρίδας, μπορούν όμως να βάλουν πλάτη για την παράταξη και να διαμορφώσουν την οπισθοφυλακή της Δημοκρατικής παράταξης ως οφείλουν με την εμπειρία και τη γνώση των λαθών τους, που τόσο ακριβά πληρώσαμε!

Αυτοί που χρησιμοποιούν διχαστικό λόγο, στερούνται ομαδικής κουλτούρας, ξέρουν και τους γνωρίζουμε, ας αποσυρθούν από μόνοι τους!