Ο εχθρός είναι εδώ

Διάβασα ένα tweet που έλεγε ότι αδίκως ξοδευόμαστε για την αγορά μαχητικών καθώς μπορούμε να ηττηθούμε από έναν αναπτήρα. Σωστό. Πότε ήταν η τελευταία φορά που οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις απειλήθηκαν σε τέτοιο βαθμό; Πότε έχασαν πυρομαχικά και σήκωσαν, σαν κυνηγημένα, τα μαχητικά τους; Σίγουρα όχι σε καιρό ειρήνης. Ενδεχομένως ούτε σε καιρό πολέμου.

Είναι βέβαιο ότι για όλο αυτό θα υπάρξουν δικαιολογίες και πειστικές αιτιολογήσεις. Πάντα υπάρχουν. Κάτι η κλιματική αλλαγή, λίγο οι άνεμοι, η κακιά στιγμή, η ζέστη, τα λόγια του παπά… Ομως όσες δικαιολογίες και αν ακουστούν, αυτό που συνέβη δεν παύει να βρίσκεται κάπου ανάμεσα στο αδιανόητο, στο τραγικό και στο γελοίο. Για την ακρίβεια είναι και τα τρία μαζί. Αλλά ναι. Μπορεί να βγει κάποιος και να πει ότι πρέπει να κοιτάξουμε την ουσία. Οι μπόμπες ξαναφτιάχνονται. Οι άνθρωποι και τα F-16 να είναι καλά, σωστά; Λάθος. Γιατί οι άνθρωποι από χθες θυμούνται ότι κάτι δεν πάει καλά σε αυτόν τον τόπο που μοιραζόμαστε. Και είναι πολύ εύκολο σε μία κρίσιμη στιγμή τα πάντα να τιναχτούν, στην κυριολεξία, στον αέρα. Τι θα γινόταν, δηλαδή, αν όλο αυτό συνέβαινε στη διάρκεια μίας στρατιωτικής κρίσης ή ενός θερμού επεισοδίου; Ευτυχώς το πιθανότερο θα ήταν να κάνει ο εχθρός στην άκρη για να γελάσει με την ησυχία του.

Το Γενικό Επιτελείο Αεροπορίας μας είπε, με ανακοίνωση του, ότι είχαν ληφθεί όλα τα αντιπυρικά μέτρα. Το μαύρο μανιτάρι στον ουρανό της Αγχιάλου άλλο μας είπε. Προφανώς κάτι δεν πήγε καθόλου καλά. Τι; Θα μας το πει η υπηρεσία. Αν μας το πει.

Με όλα όσα έχουν συμβεί τις τελευταίες ημέρες ο πολίτης έχει κάθε λόγο να αισθάνεται ανήσυχος και ευάλωτος. Οταν βλέπει τον ουρανό να μαυρίζει και τον κόσμο να επιβιβάζεται κλαίγοντας σε βάρκες, τότε αντιλαμβάνεται ότι πολλά, πάρα πολλά, πράγματα σε αυτή τη χώρα κινούνται στην κόψη του ξυραφιού. Κανένας δεν μπορεί-και δεν θέλει-να φανταστεί τι θα συνέβαινε αν δεν άλλαζε η φορά του ανέμου.

Βέβαια όλο αυτό έχει μέσα του και έναν έντονο συμβολισμό. Αυτό που απειλεί την εθνική ασφάλεια δεν είναι, τελικά, ο εξωτερικός εχθρός. Είναι αυτός που βρίσκεται εντός των τειχών. Δηλώνουμε ανά πάσα στιγμή έτοιμοι να προστατεύσουμε τη χώρα από κάθε επιβουλή, αλλά, όπως αποδεικνύεται, αδυνατούμε να την προστατεύσουμε από τον μεγαλύτερο κίνδυνο, τον κακό μας εαυτό.