Δημοσκοπικό τσουνάμι, καινούργια διλήμματα

Η επίσημη προεκλογική εκστρατεία τελείωσε πριν καν ξεκινήσει. Μία βδομάδα κράτησε όλη κι όλη, πριν πλακώσει το τσουνάμι των απανωτών δημοσκοπήσεων και προεξοφληθεί πρόωρα το αποτέλεσμα της κάλπης. Καθότι δεν ήταν μία, ούτε δύο, αλλά 5-6 έρευνες στη σειρά, από πολλές εταιρείες και για λογαριασμό ποικίλων μέσων ενημέρωσης. Ολες έβγαλαν το ίδιο συμπέρασμα. Η ΝΔ ανακάμπτει, ο ΣΥΡΙΖΑ μένει στάσιμος, η διαφορά των δύο είναι κάπου στις 6 μονάδες, κυβέρνηση ηττημένων δεν συγκροτείται με τίποτα.

Κοντολογίς, ενώ απέχουμε τρεις βδομάδες από την κάλπη, finito la musica, passato la fiesta. Τέρμα τα αστειάκια, επί το ελληνικότερο. Αυτό που συνήθως εμφανίζεται τις τελευταίες ημέρες πριν από τις εκλογές, ο περίφημος «αέρας της νίκης» που παρασύρει προς την κατεύθυνσή του αναποφάσιστους και συμφεροντολόγους, τώρα εμφανίστηκε 20 μέρες νωρίτερα. Κατά τούτο, εκτός κι αν σκάσει κάποιο απρόοπτο γεγονός της πολιτικής εμβέλειας των Τεμπών, η πορεία των πραγμάτων είναι προδιαγεγραμμένη. Αν αλλάξει κάτι, αυτό θα είναι μόνο προς την αύξηση της διαφοράς.

Υπεραισιόδοξο συμπέρασμα, θα πείτε. Οχι. Η πραγματικότητα κινείται ανεξαρτήτως χαρακτηρισμών. Ο ΣΥΡΙΖΑ μπήκε στην εκλογική μάχη με ανεπαρκέστατο και διόλου ρεαλιστικό κυβερνητικό αφήγημα, γι’ αυτό άλλωστε ο Τσίπρας ένιωσε την ανάγκη να το ανασκευάσει ή να το παραλλάξει, τουλάχιστον τρεις φορές. Από την «προοδευτική κυβέρνηση», στην «προοδευτική κυβέρνηση μόνο νικητών» και από αυτήν στην «προοδευτική κυβέρνηση μόνο νικητών, αλλά με ψήφο ανοχής». Τρεις βερσιόν μέσα σε ελάχιστο χρόνο, με διάφορα παράλληλα μειοψηφικά φάλτσα και για «κυβέρνηση ηττημένων».

Ναι, για έναν συνειδητοποιημένο πολίτη, η επιμονή ενός πολιτικού αρχηγού σε μια ανεξέλεγκτη αυτοδυναμία και παντοδυναμία μπορεί να φαντάζει ενοχλητική. Υπάρχει όμως απείρως χειρότερη εικόνα. Αυτή ενός πολιτικού αρχηγού που δεν ξέρει τι θέλει, που κατασκευάζει φανταστικούς κόσμους και τους πλασάρει ως υπαρκτούς, που βαφτίζει ρεαλιστικό το καταφανώς ανέφικτο.

Εκεί ο πολίτης σηκώνει τα χέρια, ψυχανεμίζεται ότι ο γκρεμός χάσκει κάτω από τα πόδια του. Και στρέφεται ξανά στον ενοχλητικό, αυτή την φορά όχι τόσο για να πετύχει το καλύτερο (όπως παλιότερα) όσο για να γλυτώσει το χειρότερο.

Αν σήμερα η διαφορά είναι 5-6 μονάδες, μία εβδομάδα πριν από την κάλπη θα είναι 8. Αυτό δείχνουν τα ψυχρά στοιχεία. Τα κλασικά των Συριζαίων, «οι δημοσκοπήσεις υποεκτιμούν το ποσοστό μας», είναι κλάψες άνευ αντικρίσματος. Θα βρεθούν δίχως αφήγημα πολύ νωρίτερα από το αναμενόμενο. Και το δίλημμα του Ανδρουλάκη «να μπω σε κυβέρνηση με τη ΝΔ ή να χρεωθώ επαναληπτικές και χάσω τη μισή μου δύναμη;» θα έρθει στις 22 Μαΐου, αντί στις 3 Ιουλίου.

Αλλά έτσι που πάει το πράγμα, θα αποκτήσει καίριο δίλημμα και ο Μητσοτάκης. Αφού με το δικό του ψηλό ποσοστό θα φτιάχνει κυβέρνηση με το ΠΑΣΟΚ στις 22 Μαΐου, θα το επιδιώξει ειλικρινά ή θα ορμήσει κατευθείαν για δεύτερες εκλογές; Είναι θεματάκι και για τον Κυριάκο αυτό…