Είστε συντηρητικός ή προοδευτικός (ψηφοφόρος);

Πλησιάζουμε προς τις πιο κρίσιμες (λένε) εκλογές και η αγωνία μεγαλώνει. (Θυμάται ,άραγε, κανείς σας καμιά εκλογική αναμέτρηση που να μην είχε χαρακτηριστεί “κρίσιμη”; ). Και όπως πάντα, όλες αυτές (εκλογές) συνοδευόντουσαν  και από ένα δίλημμα ή μάλλον ψευτοδίλημμα όπως: ” Το μαύρο ή το άσπρο” ; ” Το φώς ή το σκοτάδι” ; ” Το παλιό ή το νέο” ; ” “Με την πλουτοκρατία ή με το λαό;”, “Με την τάξη ή την αταξία;”  Αυτά είναι τα κλασσικά και νηπιακής έμπνευσης.

Υπάρχουν όμως και τα σκληρά της εποχής μας, του τύπου: “Θα τους φάμε ή θα μας φάνε”, “Θα τους π…ξουμε ή θα μας π…ξουν”; ” Με τον άπαιχτο ή με τον άμπαλο;” “Με το μάγκα ή με το βουτυρόπαιδο”; και άλλα τέτοια επιμορφωτικά.

Φυσικά,δεν αναφέρομαι στο τι κυκλοφορεί στο διαδίκτυο καθώς εκεί αποτυπώνεται ένα μάλλον σεβαστό (τρόπος του λέγειν) ποσοστό υπο-ειδών του ανθρωπίνου γένους, οι οποίοι εκδηλώνουν τις πολιτικές τους διαφωνίες χρησιμοποιώντας οχετούς ύβρεων   και πασσαλίβοντας με πηλό, δηλαδή προπηλακίζοντας, όποιον έχει αντίθετη άποψη, αποδεικνύοντας έτσι, ότι τα δισεκατομμύρια τα οποία τόσα χρόνια έχουν επενδυθεί στην παιδεία, έπιασαν τόπο. Τα ψευτοδιλήμματα λοιπόν, σε κάποιους αρέσουν και σε κάποιους προκαλούν ναυτία.

Προσωπικά, αυτό που χρόνια με εκνευρίζει και -φυσικά- μου προκαλεί ναυτία, είναι η -τάχα αθώα- ερώτηση την οποία απευθύνουν πολλά κόμματα στους ψηφοφόρους.

“Πού ανήκετε, στον συντηρητικό πόλο ή στον προοδευτικό πόλο; ” Βρε τον πόλο!.

( Παρακαλώ μη συγχέετε το γνωστό “επί πώλου όνου” με έναν από τους παραπάνω πόλους, διότι αδικείτε το ζώον).

Όπως καταλαβαίνετε, το ερώτημα είναι πολύ πονηρό διότι η πλειοψηφία των ερωτώμενων -προφανώς- θα δηλώνει ως “προοδευτικός” παρά “συντηρητικός”. Ως γνωστόν, στη χώρα μας το σχεδόν 90% αυτοπροσδιορίζεται  ως “προοδευτικός”. Αυτό επιβεβαιώνεται περίτρανα από το γεγονός ότι -πολιτικά- είμαστε πρωτοπόροι και το ανέσπερο φώς των προοδευτικών και δημοκρατικών ιδεών μας, λάμπει πάνω από την  Ευρώπη, για να μην πω πάνω από τον κόσμο. (Όταν εμείς … οι άλλοι βελανίδια κλπ, ξέρετε εσείς).

Υπάρχουν, φυσικά, κάποια προβληματάκια στην  καθημερινότητά μας τα οποία αμαυρώνουν τις προοδευτικές και δημοκρατικές μας αξίες, αλλά το φέγγος της συνολικής μας διανόησης, τα διαλύουν.

Ας πούμε, ότι υπάρχουν ,δυστυχώς αρκετοί, Προοδο-Δημοκρατικοί (Π.Δ.) συμπολίτες μας οι οποίοι, ενώ δηλώνουν* με σθένος την “προοδευτικότητά” τους, όταν  γυρίζουν στο σπίτι τους από τη δουλειά, ξεχνάνε στην πόρτα το ένα δυνατό τους στοιχείο τη “δημοκρατικότητα” και απαιτούν πλήρη υπακοή στις αποφάσεις τους από τη γυναίκα τους , τα παιδιά τους, την πεθερά τους κλπ, άλλως οι βρισιές, οι απειλές και τελικά οι  χειροδικίες αποτελούν την ενδεδειγμένη λύση (διότι έτσι είναι ο Ελληνάρας, άντρας με τα όλα του)

* Συμφώνως τη Τσαρούχεια ρήση, “στην Ελλάδα είσαι ό,τι δηλώσεις”.

Άλλοι πάλι Π.Δ., εάν είναι εργοδότες κάποιων φουκαράδων εργατών ή υπαλλήλων, αποδεικνύουν στην πράξη την ιδεολογία τους κόβοντας ή καθυστερώντας μισθούς και ημερομίσθια, καταπατώντας το ωράριο, εξαϋλώνοντας τις άδειες, κλέβοντας την εφορία, τα ασφαλιστικά ταμεία, εξαπατώντας πελάτες και συνεργάτες , πάντοτε δε διατρανώνοντας περήφανα ” ξέρετε ρε, από πού ξεκίνησα εγώ;”. (Άσε, μη μας λες, δεν πειράζει, καταλάβαμε ότι έχεις ξεχάσει από πού).

Μας μένουν οι άλλοι της κατηγορίας “συντηρητικός”. Λίγοι τολμούν να δηλώσουν αυτή την επιλογή, καθώς μπορεί να προκαλέσουν τη χλεύη ή τον οίκτο ή τη συμπόνοια των άλλων, αλλά να, είναι και μερικοί που τη βρίσκουν, όντες οπαδοί του Λουδοβίκου φον Ζάχερ Μαζόχ.

Εκεί, υπάρχει ο συντηρητικός καθωσπρεπισμός ο οποίος, με αρκετή ευκολία καταφέρνει να:

α) καλύπτει, επιτυχώς τις περισσότερες φορές, όλη την υποκρισία η οποία διατρέχει μεγάλα συντηρητικά στρώματα της κοινωνίας.

β) σκεπάζει, κάθε μορφής αμαρτίες και παρανομίες μεγαλοσχημόνων οι οποίοι με γονυκλισίες και σταυροκοπήματα, προσπαθούν να ξεγελάσουν το Χριστεπώνυμο πλήρωμα.

γ) μετατρέπει, την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, σε εθνικοφροσύνη.

δ) κρύβει, με ιδιαίτερη επιτηδειότητα, τα βρώμικα μέσα με τα οποία χτυπούν τους αντιπάλους τους.

Και φθάνουμε στην πιο προβληματική ομάδα, η οποία είναι οι φερέλπιδες πολιτικοί μας. Εδώ, η ανάλυση των επιλογών των πολιτικών,  απαιτεί τη σύμπραξη διαφόρων επιστημόνων και μάλιστα επιπέδου Νόμπελ. Είναι τέτοιο το θράσος μερικών πολιτικών, όπου ακόμα και εγνωσμένοι φασίστες, αποκαλούν τα κόμματά τους Εθνικο-σοσιαλιστικά (!) και φυσικά δημοκρατικά λειτουργούντα. Για  τους άλλους τι να πω. Τα ρεζιλίκια τους τα έχουμε πει και τα έχουμε δει, πώς δηλαδή με περισσή ευκολία και αναισθησία, οι “αριστεροί” γίνονται “δεξιοί” και οι “δεξιοί” “αριστεροί” και ω! το θλιβερό του πράγματος, υπάρχει ακόμα λαός ο οποίος με σημαιάκια κάτω από την εξέδρα, παραληρεί εκστασιαζόμενος, διότι ο παλιός αντίπαλος ο οποίος μας πέρναγε γενεές δεκατέσσερις νυχθημερόν και εμείς ,φυσικά, του ανταποδίδαμε τα ανάλογα, τώρα που προσήλθε και εντάχθηκε σε εμάς, τον συγχαίρουμε και αναγνωρίζουμε το “θάρρος” τους  να αποσκιρτήσει από το αντίπαλο βδελυρό κόμμα και να ενταχθεί στη μεγάλη μας παράταξη.

Τους ξέρετε, τους ακούτε, τους βλέπετε, ξυνόσαστε, τσαντιζόσαστε, βλαστημάτε, έ, έτσι είναι ο κόσμος (μάτια μου).

Τελικά, νομίζω ότι για να βγάλουμε ασφαλή συμπεράσματα, θα πρέπει και πάλι να ανατρέξουμε στις πηγές και να αναλύσουμε τις λέξεις “προοδευτικός” και “συντηρητικός”.

Σύμφωνα με όλα τα κυκλοφορούντα λεξικά και την κοινή περί των λέξεων αυτών αντίληψη, οι ορισμοί και οι μεταφορικές έννοιες, είναι οι ακόλουθοι.

Προοδευτικός= αυτός που οδεύει προς τα εμπρός, ο νεωτεριστής, ο πρωτοπόρος, ο ρηξικέλευθος κλπ.

Συντηρητικός= ο οπισθοδρομικός, αναχρονιστικός, αλλά και προφυλακτικός, εξασφαλιστικός, συνετός κλπ.

Αυτά ισχύουν για όλους τους ανθρώπους. Στην Ελληνικά πολιτική ορολογία όμως, έχει επικρατήσει η μανιχαϊστική, διχαστική και πολωτική (άντε πάλι οι πόλοι) άποψη δηλαδή,

Δεξιός ή κεντροδεξιός= Συντηρητικός

Αριστερός ή Κεντροαριστερός= Προοδευτικός,  (Αυτό το Κέντρο-έτσι και Κέντρο-αλλιώς με τρελαίνει αλλά τι να κάνω;  ακολουθώ την «παράδοση»)

Απλά πράγματα και κατανοητά για τον αδιάφορο πολίτη και τα πρόβατα. Και οι άλλοι, καλοί μου δημαγωγοί, δημεγέρτες, λαϊκιστές και φωστήρες της πολιτικής; Οι κεντρώοι, οι φιλελεύθεροι, οι ανένταχτοι, οι προβληματιζόμενοι, τι θα γίνουν; Θα πρέπει να δηλώσουν υποταγή σε έναν από τους δύο πόλους-άκρα της πολιτικής ανοησίας; Και άμα δεν, τι γίνεται; Υποψιάζομαι ότι θα κουβαλούν το στίγμα του απολιτίκ και ισαποστάκη (νέα κομψότατη λέξη του συρμού στην οποία αρέσκονται οι illuminati)από τις αυθεντίες της απολύτου αληθείας και ηλιθίας τους δοξασίας.

Είναι όμως έτσι; Ή να το πούμε διαφορετικά.

Μια συντηρητική κυβέρνηση αποκλείεται να έχει νεωτεριστικές ιδέες; Και  μία προοδευτική κυβέρνηση, δεν μπορεί να εφαρμόσει αναχρονιστικές πρακτικές; Για σκεφτείτε το σοβαρά.

Πόσα παραδείγματα έχουμε στην πολιτική μας ιστορία τα οποία επιβεβαιώνουν τις παραπάνω απορίες; Νομίζω αρκετά. Π.χ το “Κόμμα των Προοδευτικών” του Σπ. Μαρκεζίνη, ήταν προοδευτικό ή καθαρά δεξιότατο; Το παλιό Λαϊκό Κόμμα, πόσο “λαϊκό” ήταν;  Το Σοσιαλιστικό του Τσιριμώκου, πόσο “σοσιαλιστικό” ήταν;  Παρένθεση.  Αυτονόητο ότι σκοπίμως δεν αναφέρομαι στα σημερινά κόμματα για να μην οξύνω την κατάσταση. Αλλιώς…Κλείνει η παρένθεση.

H παλιά συμπαθής και ιστορική ομάδα του Πειραιά “Προοδευτική”, πώς κατέληξε έτσι, ενώ είναι προοδευτική;( Συγχωρήστε μου την πλάκα).

Οι ετικέτες λοιπόν, το μόνο που κάνουν, είναι να αποπροσανατολίζουν τους πολίτες και να τους εγκλωβίζουν σε στενά ιδεολογήματα, στερώντας τους τη δυνατότητα να σκεφτούν πιο ανοιχτά και πιο λογικά.

Όμως, η ίδια η ζωή νομίζω ότι μας δείχνει το δρόμο. Όλη η πορεία της ανθρωπότητας, είναι μια σύγκρουση, ένταση, ζύμωση και τελικά σύνθεση ιδεών οι οποίες αντιπροσωπεύουν σε κάθε ιστορική στιγμή, είτε μια συντηρητική πρόταση, είτε μια προοδευτική.

Φαντάζεστε να επικρατούσαν στην κοινωνία μόνο συντηρητικές ή μόνο προοδευτικές δυνάμεις; Πόσες “προοδευτικές” μπούρδες δεν έχουμε ακούσει και τις οποίες αποκρούουν με λογικά επιχειρήματα οι “συντηρητικοί” και πόσες “συντηρητικούρες” δεν έχουν εκστομίσει διάφοροι βαρεμένοι, οι οποίες θα πήγαιναν τη χώρα χρόνια πίσω;

Συνεπώς, αυτή η παιδικά αφελής, αλλά εντέχνως προβαλλόμενη  κατηγοριοποίηση δεξιός-αριστερός, συντηρητικός-προοδευτικός, το μόνο που επιτυγχάνει είναι να οδηγεί το λαό σε μη σκεπτόμενους πολίτες, δηλαδή σε τέτοιους που επιθυμούμε να έχουμε, για να τους καθοδηγούμε όπως μας βολεύει. Είναι κοινώς διαπιστωμένο ότι, μεγάλη μερίδα ψηφοφόρων προκειμένου να ψάχνεται μέρα-νύχτα για να καταλάβει τι γίνεται στον πολιτικό στίβο και με δεδομένο ότι τα ψεύδη και οι μισές αλήθειες κυριαρχούν στο δημόσιο διάλογο (τα έχουμε ξαναπεί αυτά),  κατεβάζει ρολά και ψηφίζει περήφανα ό,τι του πει το κόμμα, το οποίο μάλλον από παράδοση ψηφίζει, διότι το ψήφιζε και ο παππούς του. Εξ άλλου, γι’ αυτό δεν υπάρχουν τα κόμματα; Για να αποφασίζουν για εμάς, χωρίς εμάς, αλλά πάντοτε για το συμφέρον μας. Σωστά;

Η απόφαση της ένταξης ή μη σε δίπολα, είναι καθαρά δική σας.

Σκεφθείτε, ψηφίστε, τελειώσατε.