Ένα κομμάτι πανί

Το θυμάμαι σε μία τηλεοπτική εκπομπή εκεί γύρω στο 2010 να λέει: «Και τι έγινε που την έκαψαν, είναι ένα κομμάτι πανί». Μερικά χρόνια αργότερα, σε μία διαδικτυακή συζήτηση του υπενθύμισα πως με τον αποχαρακτηρισμό των εγγράφων των μυστικών υπηρεσιών της Ε.Σ.Σ.Δ., είναι αποδεδειγμένη, πλέον η ευθύνη του Κ.Κ.Σ.Ε. στην ανθρωπιστική τραγωδία των Γκουλάγκ, μα εκείνος άρχισε να μιλάει για «διατεταγμένο αντικομμουνισμό», ενώ όταν του υπενθύμισα πως στέκεται σε στάση προσοχής μπροστά στην σοβιετική σημαία, σύμβολο του παγκόσμιου κομμουνιστικού ζόφου μου απάντησε με λέξεις που δεν μεταφέρονται στον δημόσιο χώρο.

Ο λόγος για έναν καθηγητή, ενός από τα πανεπιστήμια της πρωτεύουσας, ο οποίος έχει πολλές κατέβει υποψήφιος βουλευτής με το Κ.Κ.Ε., πάντα σε τιμητικές θέσεις. Σκέφτηκα να συνεχίζω το διάλογο, αλλά μετά σκέφτηκα τη φράση του Σαίξπηρ: «Θα σας καλούσα σε πνευματική μονομαχία, μα βλέπω πως είστε άοπλος».

Για αυτό το κομμάτι πανί, έδωσαν τη ζωή τους γενναίοι κληρωτοί και όμορφοι ανθυπολοχαγοί στα μέτωπα του πολέμου υπερασπιζόμενοι την πατρίδα από την φαιά πανούκλα του ναζισμού και του φασισμού, αλλά και τον κομμουνιστικό ζόφο.

Με αυτό το κομμάτι πανί, σκεπάζουν μέχρι σήμερα τα άψυχα κορμιά των ανδρών και γυναικών των Ελληνικών Ενόπλων Δυνάμεων που πέφτουν την ώρα του καθήκοντος, προστατεύοντας από διάφορους κινδύνους την εδαφική ακεραιότητα και την εθνική ανεξαρτησία της πατρίδας μας.

Για αυτό το κομμάτι πανί, γράφτηκαν θαυμάσιες σελίδες στην λογοτεχνία, σπουδαία ποιήματα στην ποίηση, αποτυπώθηκαν μεγαλειώδεις σκηνές στον κινηματογράφο.

Η προχθεσινή αποτρόπαια και προσβλητική εικόνα νεαρών Αράβων σκαρφαλωμένων σε κολώνα να αφαιρούν την ελληνική σημαία και να τοποθετούν στη θέση της μία παλαιστινιακή, δημιούργησε ποικίλα αισθήματα, τα οποία κυμαίνονται από την αμηχανία και φτάνουν μέχρι τον αποτροπιασμό και την οργή.

Αναρωτιέται κανείς, η αστυνομία τι έκανε; Γιατί δεν συνέλαβε τον ιταμό νεαρό που προσβάλει τη σημαία και ταυτόχρονα τη χώρα που τον φιλοξενεί και τους κατοίκους της; Γιατί επέδειξε αυτή την ανοχή σε κάτι τόσο άθλιο και απαράδεκτο; Απολαμβάνουν κάποιας ιδιαίτερης ασυλίας; Αν κάτι παρόμοιο προσπαθούσε κάποιος να το κάνει στη Λωρίδα της Γάζας, σε δευτερόλεπτα θα είχε εξαφανιστεί από προσώπου γης. Βρίσκουν και τα κάνουν θα μου πείτε και θα έχετε απόλυτο δίκιο.

Αν δεν κάνω λάθος, οι εν λόγω βέβηλοι ήρθαν αναζητώντας άσυλο, επικαλούμενοι διάφορα υπαρκτά ή ανύπαρκτα προβλήματα που αντιμετωπίζουν στη χώρα τους, διασχίζοντας άλλες, ασφαλείς κατά την Ευρωπαϊκή Ένωση, χώρες και στρογγυλοκάθισαν σ’ εμάς, διεκδικώντας διάφορα επιδόματα και παροχές, επιδεικνύοντας αντιδημοκρατική και αντικοινωνική συμπεριφορά.

Αντί να κοιτάξουν να μάθουν ελληνικά, να ενταχθούν στην οικονομική και κοινωνική ζωή της χώρας που τους φιλοξενεί, προβαίνουν σε ασχήμιες προσβάλλοντας τα αισθήματα της φιλοπατρίας εκείνων που τους προσέφεραν καταφύγιο κι απάγκιο σε δύσκολους καιρούς. Δεν θα τους χαρακτήριζες ευγνώμονες.

Σε αντίθεση με αυτούς, οι διωγμένοι από τον πόλεμο Ουκρανοί πρόσφυγες που κατέφυγαν στη χώρα μας, φρόντισαν να ενταχθούν σε τμήματα εκμάθησης ελληνικής γλώσσας και το πρώτο πράγμα που σε ρωτούσαν όταν τους συναντούσες ήταν αν ξέρεις καμιά θέση εργασίας για να απασχοληθούν και να βγάλουν τα προς το ζειν. Δυο διαφορετικές κουλτούρες, δύο διαφορετικές στάσεις ζωής.

Η προχθεσινή διαδήλωση ήταν η υποδαύλιση του αντισημιτισμού στη χώρα μας, άθλημα στο οποίο διακρίνεται το Κ.Κ.Ε., οι «μετωπικές» του οργανώσεις και τα σωματεία – σφραγίδες – δορυφόροι. Όλοι αυτοί, εδώ και σχεδόν μισό αιώνα από τη νομιμοποίηση του Κ.Κ.Ε. καλλιεργούν συνειδητά ένα μίσος προς την ίδια τους την πατρίδα, ταυτιζόμενοι με κάθε καθεστώς ανελευθερίας και καταστολής των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.

Η προχθεσινή εκδήλωση, ήταν ένα ακόμη επεισόδιο ξεπλύματος της τρομοκρατικής ΧΑΜΑΣ και των αφεντικών της, κυρίως του Ιράν, με τον πρέσβη του οποίου συναντήθηκε πριν από μερικές ημέρες ο Γ.Γ. του Κ.Κ.Ε. κ. Δημήτρης Κουτσούμπας, για να του εκφράσει τη συμπαράσταση και αλληλεγγύη του στον αντιδυτικό αγώνα που διεξάγουν οι μουλάδες της χώρες με εμπροσθοφυλακή τους Φρουρούς της Επανάστασης. Ναι, εκείνους που έσφαξαν κυριολεκτικά τους πρώην συντρόφους του κ. Κουτσούμπα, τα μέλη ομόσταβλου κόμματος του Ιράν, γνωστού ως Τουντέχ.  Πόσο γρήγορα λησμόνησαν τους ποταμούς αίματος που έχυσαν οι αγαπημένοι τους σήμερα μουλάδες.

Κατανοητό, λοιπόν, το μίσος για αυτό το κομμάτι πανί. Κατανοητό, αλλά όχι αποδεκτό. Μπορεί αυτοί να το θεωρούν ένα απλό κομμάτι πανί, οι υπόλοιποι, η συντριπτική πλειοψηφία των κατοίκων αυτού του τόπου, το θεωρούν σύμβολο ενότητας, αντοχής κι απαντοχής, ελπίδας και ανάστασης.

Όσο κι αν προσπαθούν να υποβαθμίσουν τη συμβολική σημασία του στην καθημερινή ζωή, δεν θα το καταφέρουν. Κι αυτό γιατί όπως λέει και το Κατά Ματθαίον Ευαγγέλιο «Μὴ δῶτε τὸ ἅγιον τοῖς κυσίν» (ζ, 6). Δεν το έκαναν οι πρόγονοί μας, δεν θα το κάνουμε και οι συγκαιρινοί.