Ένας πλανητάρχης που τρομάζει τον πλανήτη

Ενώ τα 14 από τα 15 μέλη του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ συμφώνησαν πως η απόφαση του Ντόναλντ Τραμπ για αναγνώριση της Ιερουσαλήμ ως πρωτεύουσας του Ισραήλ κάθε άλλο παρά ευνοεί την προοπτική ειρήνευσης στην περιοχή, η εκπρόσωπος των ΗΠΑ επέμεινε στον ισχυρισμό πως «οι αμερικανικές ενέργειες αποσκοπούν στην προώθηση του στόχου της ειρήνευσης». Αυτό είχε εντολή να πει, αυτό είπε. Ελάχιστες φορές, πάντως, πρέπει να έχει βρεθεί στη θέση της άλλος Αμερικανός πολιτικός· τόσο απομονωμένος, δίχως την υποστήριξη –ή έστω τη σιωπή– ακόμη και των σταθερότερων συμμάχων των ΗΠΑ, της Βρετανίας για παράδειγμα.

Ο διχασμός αυτός, ή μάλλον η αιφνιδίως απέραντη αμερικανική μοναξιά, δεν είναι «αποτέλεσμα των ενδοϊμπεριαλιστικών αντιθέσεων», όπως θα διατείνονταν όσοι αποστήθισαν τρία-τέσσερα κλισέ για να «ερμηνεύουν» άκοπα τα πάντα, ακόμα και τα πιο αντιφατικά, απλουστεύοντας έτσι υπέρμετρα μεν την πραγματικότητα, βολικότατα δε τη ζωή τους. Η προεδρία Τραμπ, πριν καν ολοκληρωθεί το πρώτο έτος της, πρόλαβε «να ξανακάνει μεγάλη», μεγαλύτερη παρά ποτέ, την απομόνωση των ΗΠΑ, με τις αποφάσεις της περί αποσύρσεως από συμφωνίες οικουμενικού χαρακτήρα, από τη Συνθήκη του Παρισιού για το Κλίμα συγκεκριμένα και από το Παγκόσμιο Σύμφωνο του ΟΗΕ για τη διαχείριση του μεταναστευτικού και του προσφυγικού.

Δεν είναι απίθανο τα διάφορα -gate που ήδη απειλούν τον Ντόναλντ Τραμπ, με κυριότερο μέχρι στιγμής το Russiangate, να ανοίξουν διάπλατα την πόρτα της εξόδου του αρκετά πριν τελειώσει τη θητεία του. Δεν είναι αυτό το πρόβλημα, η Ιστορία θα το ξεπεράσει ταχύτατα. Το πρόβλημα είναι πόσο θα φλέγεται ο πλανήτης, πολεμικά και κλιματικά, όταν θα αποσύρεται η ηγεμονική μετριότητα που ρυθμίζει τώρα τη μοίρα του.