Εσείς τι πήρατε από την …..“πήρα”;

“Ανθρώπων έκαστος δύο πήρας φέρει, την μεν έμπροσθεν την δε όπισθεν, γέμει δε κακών εκατέρα…”

Λίγο πολύ όλοι μας έχουμε διαβάσει ή ακούσει το παραπάνω γνωμικό του Αισώπου, το οποίο αφορά στον άνθρωπο που φέρεται να κουβαλά δύο “πήρας” δηλ. σακίδια ή σακούλια κλπ. Το ένα κρέμεται μπροστά του και περιέχει τα “κακά” των άλλων, το οποίο βλέπει και το άλλο κρέμεται πίσω του και περιέχει τα δικά του “κακά”, το οποίο δεν βλέπει αυτός.

Σοφό το γνωμικό το οποίο -όλως παραδόξως- αρέσει σε πολλούς. Και αρέσει στο σημείο όπου ο καθένας μας μπορεί να βλέπει (εννοείται χαιρέκακα) στο μπροστινό τσουβάλι τα στραβά των άλλων για να μπορεί να τους κατακεραυνώνει.[ Η “πήρα” μεταφράζεται ως σακίδιο, δισάκι, γυλιός κλπ. αλλά εγώ προτιμώ το τσουβάλι διότι – κατά την άποψή μου-οι παραπάνω λέξεις είναι πολύ light και κυριλέ ( το σακίδιο π. χ μετά την ευρεία χρήση του από υπουργούς , μεγαλοστελέχη και παρατρεχάμενους , έχει πάρει τη μορφή Samsonite) γιαυτό το λόγο λοιπόν προτιμώ το τσουβάλι, λέξη η οποία έχει μια τραχύτητα, ένα πρωτογονισμό και τέτοιο μέγεθος που μπορεί να κουβαλήσει πολλά και βρωμερά “κακά”.]

Έτσι λοιπόν, βαδίζουμε , κατ αρχήν. Όταν μπούμε όμως στην ουσία μιας συζήτησης, εκεί αρχίζει το τραγελαφικό μεταξύ των μερών που συμμετέχουν. Η όποια αντικειμενικότητα, παραδοχή, αυτοκριτική, μεταμέλεια έχουν πάει περίπατο. Οι βολές που εκτοξεύονται αφορούν αποκλειστικά στο περιεχόμενο των τσουβαλιών των άλλων, χωρίς καμία αναφορά σε κάποιο θετικό στοιχείο που, πιθανόν, διαθέτουν (οι άλλοι).

Δηλαδή, ο καημένος ο Αίσωπος προσπάθησε με το γνωμικό του να μας ανοίξει λίγο τα μάτια, λέγοντας ότι ο καθένας μας κοιτάζει  τα “κακά” των άλλων και όχι τα δικά του (γιατί δεν βλέπει το πίσω τσουβάλι) και εμείς -ως γνήσιοι απόγονοι, τρομάρα μας- μείναμε για να κοιτάμε μόνο τα στραβά των άλλων. Παρέλειψε ο φουκαράς να παροτρύνει τον καθένα μας πριν ανοίξουμε κάποιο θέμα για συζήτηση, να ξεκρεμάσουμε το πίσω τσουβάλι για να θυμηθούμε και μερικά δικά μας “κακά”. Άρα ποιος φταίει; Φυσικά, ο Αίσωπος διότι, ως συνηθίζεται, εμείς ποτέ δεν φταίμε για τίποτα, πάντα φταίει κάποιος άλλος.

Κάπως έτσι εξελίσσονται οι συζητήσεις στη χώρα του “και τι έγινε;” και μετά αναρωτιόμαστε πώς φθάσαμε ως εδώ.

Και αν αυτές οι συζητήσεις γίνονται στα καφενεία, στις καφετέριες, στα κουρεία, πες πάει στο διάολο, καθώς υπάρχουν άνθρωποι και ανθρωπάκια, μορφωμένοι και αμόρφωτοι, βαρεμένοι, περίεργοι και λοιποί.

Εν τούτοις, παρά το συγχωροχάρτι που τους δίνω, εξακολουθώ να μην καταλαβαίνω, πώς άνθρωποι μορφωμένοι (σχετικό βέβαια), καλής πίστης, νουνεχείς (κατά τα άλλα), ευαίσθητοι και , εν πάση περιπτώσει, αυτό που λέμε “κάποιου επιπέδου” είναι πολλές φορές πιο “κολλημένοι” από ένα καθημερινό άνθρωπο και επιμένουν να κοιτούν μόνο τα “κακά” των άλλων και να  αγνοούν ή να αποφεύγουν να παραδεχθούν ότι “κακά” υπάρχουν και στα τσουβάλια των δικών μας. Αφόρητη η κατάσταση των ζηλωτών, των φανατικών και των “ιδεολόγων”.

Ωραία. Λες, στα καφενεία κλπ, τι περιμένεις να ακούσεις. Ανοίγεις την τηλεόραση να ακούσεις ειδήσεις, να δεις συνεδρίαση της Βουλής για κάποιο θέμα, και κάτι παθαίνεις. Το τι παθαίνει ο καθένας, φυσικά, δεν μπορώ να ξέρω ακριβώς, ξέρω όμως ότι σχεδόν όλοι ή βλαστημάνε ή κουνάνε το κεφάλι τους.

Πιάνει , ας πούμε , μια φωτιά κάπου. Κινητοποιήσεις, ζωντανές συνδέσεις στην τηλεόραση, φωνές, κατάρες, “σοβαρές” δηλώσεις αξιωματούχων και κυρίως πολιτικών παραγόντων, η γνωστή εικόνα.

Σβήνει η φωτιά και αρχίζει ο απολογισμός. Η (εκάστοτε) κυβέρνηση εκφράζει την ικανοποίησή της διότι η φωτιά αντιμετωπίσθηκε εγκαίρως και αποτελεσματικά, παρόλο που κάηκαν 20.000 στρέμματα. Όλα αυτά τα λέει η κυβέρνηση καθώς δεν βλέπει το τσουβάλι που κουβαλάει πίσω της αλλά μόνο το μπροστινό. Από την άλλη πλευρά σύσσωμη η αντιπολίτευση καταγγέλλει την κυβέρνηση για ολιγωρία, καθυστέρηση, σύγχυση, αναποτελεσματικότητα, τα οποία διακρίνει στο πίσω τσουβάλι της κυβέρνησης. Ταυτόχρονα δηλώνει ότι η κυβέρνηση ψεύδεται ασυστόλως καθώς η καμένη έκταση δεν είναι 20.000 στρέμματα, αλλά 20.853. Τέτοια ακρίβεια.

Φυσικά, η κυβέρνηση αντεπιτίθεται και εγκαλεί την αντιπολίτευση αφ΄ ενός μεν να σοβαρευτεί και αφ΄ετέρου να δει τι κουβαλάει στο τσουβάλι της που βρίσκεται στην πλάτη της. Της υπενθυμίζει, ότι σε ανάλογες περιπτώσεις στο παρελθόν (όταν κυβερνούσε η σημερινή αντιπολίτευση) τα χάλια της ήταν απερίγραπτα, όπως τότε  η νυν κυβέρνηση κατάγγελνε. Επίσης, (η κυβέρνηση) επικαλείται και στατιστικά στοιχεία ,  λέγοντας ότι κατά το διάστημα 15 Ιουλίου με 15 Αυγούστου φέτος, εκδηλώθηκαν μόνο 459 πυρκαγιές οι οποίες κατέστρεψαν 61.000 στρέμματα δηλ. περίπου 132 στρέμματα ανά πυρκαγιά, ενώ στην αντίστοιχη περίοδο πριν από 17 χρόνια, όταν κυβερνούσε η νυν αντιπολίτευση, είχαν σημειωθεί μεν 395 πυρκαγιές, αλλά είχαν καεί 53.000 στρέμματα δηλ. περίπου135 στρέμματα ανά πυρκαγιά. Άρα ποιος είναι πιο αποτελεσματικός;. Όπερ έδει δείξαι.

Απαντά και πάλι η αντιπολίτευση, ανταπαντά η κυβέρνηση, ξανά απαντά η αντιπολίτευση κ.ο.κ.

Από τα πιο ωραία βέβαια, είναι η χρησιμοποίηση ίδιων λέξεων, εκφράσεων, εξυπνακισμών, οι οποίες έχουν χρησιμοποιηθεί στο παρελθόν από κάποια κυβέρνηση και αντιπολίτευση και επαναλαμβάνονται ακριβώς , αλλά από την αντίθετη πλέον θέση. Ας πούμε, “ακραία φυσικά φαινόμενα” (μα για τα ακραία σας θέλουμε, τα φυσιολογικά τα αναλαμβάνουμε μόνοι μας) “ο στρατηγός άνεμος” (πολύ ποιητική προσφώνηση αλλά-ως γνωστόν- οι φωτιές δεν  αντιμετωπίζονται με ποίηση παρά με δράση, «άνοιξαν οι ασκοί του Αιόλου» (άσχετα αν ο Αίολος είχε ένα μόνο ασκό, αλλά εμείς το λέμε στον πληθυντικό για μπούγιο, για να δείξει ο πονηρός πολιτευτής ότι είχε πάρα, πάρα πολύ αέρα), “πρωτόγνωρη κατάσταση”, “θεομηνία” (άλλη δουλειά δεν είχε ο Πανάγαθος και ασχολήθηκε μαζί μας), Αρμαγεδών (βαριά λέξη, πάει παντού) κλπ.

Αυτά ακούνε οι πυρόπληκτοι οι οποίοι έχουν χάσει ανθρώπους, σπίτια περιουσίες και τους πιάνει σιχαμάρα και οργή. Αυτά ακούνε και οι μη πυρόπληκτοι και αγανακτούν, περιμένοντας ,ίσως, τη σειρά τους.

Και έτσι στα αποκαΐδια παίζεται μια μικροπολιτική του αισχίστου είδους. Ο απλός  άνθρωπος, ο εργάτης, ο μισθωτός, ο επιχειρηματίας, ο συνταξιούχος, ο επιστήμονας, όλοι περιμένουν να ακούσουν, επιτέλους, κάτι που θα αντιμετωπίζει και το πρόβλημα (των πυρκαγιών) ριζικά. Ελπίζουν να σταματήσουν κάποτε οι αντιπαραθέσεις επιπέδου καφενείου και οι πολιτικές δυνάμεις να αντιληφθούν ότι πολλά θέματα έχουν  εθνική διάσταση και τα προβλήματα τα οποία προκύπτουν, θα πρέπει εκ των προτέρων να έχουν εντοπισθεί, να έχουν καταγραφεί, να έχουν κωδικοποιηθεί και να υπάρχουν σχέδια δράσης. (Λίγο μελό τα παραπάνω, αλλά δεν βγαίνει αλλιώς).

Προσωπικά, αντιλαμβάνομαι ότι ζητώ μάλλον πολλά από μια αρρωστημένη κοινωνία , από ένα κράτος φαύλο και διαβρωμένο ως το μεδούλι και με μιά “κρατική μηχανή” η οποία δουλεύει με κάρβουνο ή μάλλον λιγνίτη . Ας ελπίσουμε ότι η νέα γενιά (όση έχει απομείνει στην Ελλάδα) θα μπορέσει να ανατρέψει το σαπισμένο και αποτυχημένο μοντέλο διακυβέρνησης της χώρας, εκδιώκοντας  όλους τους άχρηστους και επικίνδυνους για το μέλλον της χώρας, “υπηρέτες του λαού”.

Εν τω μεταξύ, μέχρι να γίνουμε κανονικό κράτος, θα σας συνιστούσα να ακολουθήσετε την δική μου τακτική, η οποία είναι η εξής. Επειδή είχα βρει τον μπελά μου ένεκα του τσουβαλιού που κουβαλούσα στην πλάτη μου, αποφάσισα να το αφήνω σπίτι μου και να κουβαλάω μόνο το μπροστινό. Και ησύχασα.