Γιατί; Πού είναι το κράτος πρόνοιας;

Διάβασα μια είδηση για ένα δεκάχρονο κοριτσάκι που διαγνώστηκε με λευχαιμία, όπου, με πρωτοβουλία των μικρών συμμαθητών της στήθηκαν κουμπαράδες σε όλη την περιοχή για να μαζευτούν χρήματα για τα έξοδα που θα προκύψουν προκειμένου να δοθεί η μάχη για τη θεραπείας της μικρής.

Δεν θα μπορούσα να πω, πως δεν με εκπλήσσει η απανθρωπιά του κράτους προς τον άνθρωπο -αν και το γνωρίζω- αλλά κάθε φορά η έκπληξη αυτή μετουσιώνεται σε απέχθεια, αηδία και θυμό. Η ιστορία αυτή της κρατικής αναλγησίας είναι τόσο μονότονη, που σε κάνει να αηδιάζεις ακούγοντας ή διαβάζοντας γι’ αυτήν. Αθώοι, αξιοπρεπείς και έντιμοι πολίτες όλων των ηλικιών, έχουν γνωρίσει από πρώτο χέρι τη χειρότερη μεταχείριση από την ευνομούμενη όπως λέγεται Πολιτεία… και δυστυχώς δεν είναι λίγοι.

Δεν είναι μόνον η παγκόσμια άτακτη και άναρχη τάξη που μας οδηγεί στο μηδέν, αλλά και εδώ στην Ελλάδα, τόσο το αφήγημα, όσο και το οικοδόμημα καταρρέουν μέρα με τη μέρα. Σε τελευταία ανάλυση αυτό είναι και το τελικό συμπέρασμα του συγκεκριμένου άρθρου  -ειδικά στον χώρο που αφορά, στην υγεία και στην κοινωνική πρόνοια, που ως θεσμοί υπάρχουν, περισσότερο για να εξυπηρετούν συμφέροντα, παρά για να επιτελούν το έργο που τους έχει ανατεθεί και που μεταξύ άλλων είναι και το να προάγουν το αναφαίρετο δικαίωμα των πολιτών για την προστασία και την προώθηση της υγείας τους.

Κάπου στη Θεσσαλονίκη, το δεκάχρονο κορίτσι -η Σμαράγδα, που διαγνώστηκε με λευχαιμία- καλείται να ανέβει το δικό του Γολγοθά, αλλά όπως φαίνεται δεν θα είναι μόνη στη μάχη.  Μαζεύοντας τα λίγα σεντς που τους περισσεύουν από το πρωινό κουλούρι οι μικροί μαθητές και οι μαθήτριες του δημοτικού σχολείου Πευκοχωρίου στη Θεσσαλονίκη  -οι συμμαθητές της, στήσανε έναν κουμπαρά και άρχισαν να τον γεμίζουν, προσθέτοντας όσα μπορούσαν σε καθημερινή βάση,  δίνοντας το έναυσμα και σε άλλα σχολεία να τους μιμηθούν…

Τα μικρά παιδιά παλεύουν να βοηθήσουν στην κάλυψη των εξόδων που θα προκύψουν από τις ανάγκες της νοσηλείας της μαθήτριας συν τα έξοδα της οικογένειας που θα την ακολουθεί σε όλο αυτόν τον μαραθώνιο που το κοριτσάκι αναγκαστικά έχει δηλωθεί να συμμετάσχει. Σε αυτόν τον μαραθώνιο δεν υπάρχουν ούτε μετάλλια, ούτε παγκόσμια ή ευρωπαϊκά ρεκόρ. Υπάρχουν μόνον δύο θέσεις -ακόμα και αν τον τρέχει κανείς μόνος του χωρίς αντίπαλο. Είναι η θέση του νικητή και εκείνη του ηττημένου και ως εκ τούτου ο κάθε μαραθωνοδρόμος ζωής  -ειδικά όταν πρόκειται για παιδί, πρέπει να βρίσκεται υπό την αιγίδα της Πολιτείας. Δεν χρειάζονται ούτε έρανοι, ούτε πορείες συμπαράστασης και αυτό διότι η Πολιτεία έχει υποχρέωση να σταθεί βράχος δίπλα στον άρρωστο. Γι’ αυτόν τον λόγο άλλωστε, οι φοροεισπρακτικοί μηχανισμοί του κράτους έχουν αφαιμάξει τους γονείς του κάθε άρρωστου παιδιού επί χρόνια, όπως και τον κάθε πολίτη -δηλαδή εμάς.

Τα ΜΜΕ με πηχυαίους τίτλους καλύπτουν το θέμα και χειροκροτούν τη συγκινητική πρωτοβουλία των μικρών μαθητών, αντί να στήσουν δημοσιογραφικά στον τοίχο τους καθ’ ύλην αρμόδιους που αυτή τη στιγμή ασχολούνται μόνο με την επανεκλογή τους ή με τη διατήρηση του όποιου δημόσιου αξιώματος κατέχουν, χωρίς να ενδιαφέρονται για τον μαραθώνιο του μικρού κοριτσιού και του κάθε παιδιού -“υπάρχουν πρωτόκολλα…” θα πουν αν ρωτηθούν, “…τα οποία…  δεν μπορούν για κανένα λόγο να παρακαμφθούν!”.

Το στοίχημα για το κοριτσάκι είναι η ίδια του η ζωή, αλλά για τον πολιτικό, η υστεροφημία και η επανεκλογή ή η αποτυχία του  -πόσο πιο απλά να διατυπωθεί; Παρ’ όλ’ αυτά κάποιοι δημόσιοι άνδρες και γυναίκες εξακολουθούν να μας κάνουν κήρυγμα για το δημογραφικό, χωρίς καν να κοκκινίζουν…

Αυτός ο κόσμος που μόνοι μας χτίσαμε και ανεχόμαστε, είναι αμείλικτος και όπως φαίνεται, πρέπει κι εμείς οι πολίτες κάποια στιγμή, να γίνουμε αμείλικτοι, προκειμένου να ανταπεξέλθουμε και να επιβιώσουμε, χωρίς ποτέ να ξεχνάμε, πως το παρόν που στολίζουμε με κατάρες, είναι το μέλλον που κάποια στιγμή εμείς οι ίδιοι επιλέξαμε και το οποίο θα γίνει παρελθόν,  που ως συνήθως, ξεχνάμε… και μετά… πάλι απ’ την αρχή.