Η καλύτερη εικόνα για τα χάλια μας…

Θα μπορούσε να πει κάποιος ότι η φωτογραφία που βλέπουμε είναι μία από τις πλέον χαρακτηριστικές του κλισέ: μια εικόνα, χίλιες λέξεις.

Και πράγματι: είναι πολύ δύσκολο να βρει κάποιος εύστοχα και επαρκή λόγια για να σχολιάσει αυτό θέαμα, στις παρυφές των Αναφιώτικων της Πλάκας, πάνω στους τοίχους ενός φροντισμένου, αναπαλαιωμένου κτιρίου-κοσμήματος της πόλης.

Λίγα μόλις βήματα από το Μουσείο της Ακρόπολης, ίσως του πιο εμβληματικού έργου της σύγχρονης εποχής για την Αθήνα.

Τι ακριβώς ήθελαν να πουν οι «καλλιτέχνες»; Είναι αυτό έκφραση κάποιας αγωνίας και κάποιας αναζήτησης; Είναι αυτό street art και graffiti; (Ακόμη και αν ήταν, δεν θα είχε θέση εκεί).

Είναι απλώς και δυστυχώς μια μουτζούρα, πάνω στην περιουσία κάποιου, ο οποίος μόχθησε για κάτι, έφτιαξε κάτι όμορφο και θέλοντας ή μη, αναβάθμισε μία ολόκληρη περιοχή ή έστω μία γωνιά της.

Θα μπορούσε να κάνει κάποιος άπειρους συνειρμούς, όπως ότι το συγκεκριμένο κτίριο στους νοτιοανατολικούς πρόποδες της Ακρόπολης, είναι μία ιδανική εικόνα για την διαχρονική ιστορική διασύνδεση της πορείας της πόλης στους αιώνες.

Αλλά και άλλους, πιο ενοχλητικούς: ότι η διασύνδεση αυτή με την βοήθεια της μουτζούρας, είναι η πλέον εύστοχη απεικόνιση της νεοελληνικής ολοκληρωτικής, φασιστικής νοοτροπίας των ολίγων, των άχρηστων… Εκείνων που δεν αντέχουν το όμορφο και θέλουν να επιβάλλουν την ασχήμια τους σε όλους. Και που το κάνουν ανενόχλητοι.

Θα πει κάποιος: «είναι η μόνη περίπτωση». Και δυστυχώς, δυστυχέστατα, δεν είναι.

Είναι η εικόνα της επικράτησης εκείνων που διακηρύττουν τη δική τους «δημοκρατία», περιφρονώντας τους υπολοίπους και δίχως να αντιλαμβάνονται ότι διαβιούν και κυκλοφορούν απλώς και μόνο επειδή κάποιοι τους ανέχονται.

Οσο όμως αυτοί οι κάποιοι τους ανέχονται, κάτι θα πρέπει να σκεφτούμε για το ποιος και πώς τελικά θα επικρατήσει.

Είναι αμφίβολο αν αυτοί οι λίγοι αντιλαμβάνονται πόσο «λίγοι» είναι στην πραγματικότητα.

Είναι όμως αυτό μία απεικόνιση του πώς οι λίγοι επιβάλλονται στους πολλούς. Πώς καταστρέφουν δίχως συνέπειες και αφήνοντας πίσω τους συντρίμμια.

Θα μπορούσε να είναι και συνολική μία παραβολική εικόνα της σύγχρονης Ελλάδας.

Η οποία αν δεν αντιδράσει, είτε ως οργανωμένη πολιτεία, είτε ως μεμονωμένοι πολίτες, πολύ δύσκολα θα μπορέσει να κοιτάξει προς το μέλλον, όπως ισχυρίζεται και επιθυμεί μία μερίδα των κατοίκων της…