Κι άλλη νησιωτικότητα;

ΟΦΕΙΛΟΥΜΕ για άλλη μία φορά να ομολογήσουμε δημόσια την προσωπική μας απέχθεια για νεολογισμούς, τους οποίους εφευρίσκουν συνήθως οι μανδαρίνοι του Ελληνικού κράτους, όταν θέλουν να αποκοιμίσουν τους Έλληνες, που νομίζουν ότι οι νεολογισμοί αυτοί θα μεταμορφωθούν μία ανοιξιάτικη νύχτα σε εφαρμοσμένη πολιτική με πρακτικό αντίκρισμα και χειροπιαστά οφέλη στις νησιωτικές, εν προκειμένω, κοινωνίες. Είναι αλήθεια ότι την έννοια της νησιωτικότητος δεν την βρήκαν ως όρο πρόσφατα, αλλά είναι μάλλον μία μεταφορά ενός όρου που ανεκάλυψε η γραφειοκρατία των Βρυξελλών και μεταφέραμε σε παράξενα νεοελληνικά στα καθ’ ημάς. Το κακό δεν είναι, ούτε ο ίδιος ο όρος, ούτε η μάλλον ανύπαρκτη έννοιά του στην πολιτική πρακτική. Το κακό είναι ότι, αντί να γίνει ο όρος αυτός μία πολιτική ενίσχυσης των νησιωτικών συμπλεγμάτων της χώρας, τα οποία όντως έχουν ανάγκη ειδικής πολιτικής σε πολλούς τομείς, με πρακτικά μέτρα, όπως το λεγόμενο μεταφορικό ισοδύναμο ή άλλους τρόπους ενίσχυσης όσων από τα νησιά έχουν ανάγκη επενδύσεων για να σταματήσει η πληθυσμιακή τους συρρίκνωση, βλέπουμε να καταλήγει σε μία πρόταση συνταγματικής κατοχύρωσης αυτού, το οποίο οι πλείστοι αγνοούν. Η πρόσφατη ομιλία του πρωθυπουργού πάνω στο θέμα αυτό από τη Νίσυρο είναι σαφές ότι είχε μόνο επικοινωνιακούς σκοπούς και επεδίωκε αντίστοιχα αποτελέσματα. Τα νησιά δεν έχουν καμία ανάγκη από συνταγματική κατοχύρωση της ιδιαιτερότητός τους, αφού οι πολιτικοί γνωρίζουν καλώς ότι είναι …νησιά και τι σημαίνει αυτό. Το πρόβλημα είναι ότι ελάχιστοι εφαρμόζουν όσα χρειάζονται τα νησιά. Και για να μην είμαστε μονομερείς με τις δικές μας πατρίδες, γιατί δηλαδή δεν έχουν κάποιες ανάλογες ανάγκες οι ορεινοί προορισμοί και να ζητούν να κατοχυρωθεί συνταγματικά η «ορεινότητά» τους; Μάλιστα, αν ψάξουμε λίγο θα βρούμε ως απόλυτα εφευρετικοί Έλληνες και άλλες ιδιαιτερότητες που μπορεί να λήγουν σε –ότητα όλες. Κι επειδή το θέμα προέκυψε ασφαλώς από την –σωστή κατά τα άλλα- απόφαση εξίσωσης των φορολογικών συντελεστών σε όλα τα νησιά με αυτούς της υπόλοιπης χώρας, θα τονίσουμε για πολλοστή φορά ότι το πρόβλημα των νησιών, των βραχονησίδων, των ορεινών χωριών και όλων των μειονεκτικών περιοχών της χώρας δεν λύνεται με μείωση στους φορολογικούς συντελεστές εν είδει ρουσφετιού, όπως έγινε στην αλήστου, ρουσφετολογικά, μνήμης εποχή της δεκαετίας του ’90, αλλά με απελευθέρωση της γραφειοκρατίας για την αύξηση των επενδύσεων, τον σωστό χωροταξικό σχεδιασμό και την κάλυψη των συγκοινωνιακών αναγκών. Αν δίνεις φορολογικά κίνητρα σε ένα κορεσμένο τουριστικά νησί, όπως η Μύκονος π.χ., αλλά αυτά τα ίδια τα στερείς από ένα άλλο, όπως τα Κύθηρα που μαραζώνουν ή τα Αντικύθηρα που ερήμωσαν, δεν κάνεις πολιτική για τη …νησιωτικότητα, αλλά απλά «κράζεις» τους ψηφοφόρους. Έτσι, διακηρύσσοντας τις προθέσεις για κατοχύρωση αυτής της σχετικά ασαφούς έννοιας συνταγματικά, χωρίς να διευκρινίζεις τις πολιτικές που θα συνοδεύουν τη νομοθέτηση αυτή, δεν κάνεις τίποτα διαφορετικό. Ίσως να μην είμαστε οι πλέον κατάλληλοι για να προτείνουμε εδώ λύσεις, αλλά αυτή τη στιγμή, που η χώρα στενάζει για όγδοο χρόνο κάτω από το βάρος των συνεχών δανειακών υποχρεώσεών της που όλο αυξάνονται, η μόνη οδός για να ανασάνουν τα νησιά (αλλά και όλη η χώρα που έχει παρόμοιες ανάγκες) είναι η ελάφρυνση των φορολογικών βαρών, η ενίσχυση της επιχειρηματικότητος και η απελευθέρωση των δυνάμεων της οικονομίας, εκεί που ο έλληνας διαπρέπει, αντί να βρίσκουμε όρους ωραίους, αλλά με αμφίβολη εφαρμογή, των οποίων η όποια συνταγματική κατοχύρωση ελάχιστα θα προσθέσει στην πρακτική ενίσχυση των κοινωνιών για χάρη των οποίων υποτίθεται ότι εφευρίσκονται οι όροι αυτοί.

Με απλά λόγια. Ας αφήσουν οι καλοί μας πολιτικοί τις διακηρύξεις για νησιωτικότητες και όσα άλλα παρόμοια εφευρίσκει η Ελληνική καπατσοσύνη όταν θέλει να ρίξει για μία ακόμη φορά μερικά σύννεφα καπνού στους ζαλισμένους πολίτες και ας βρουν μία απλή οδό συνεννόησης και να εφαρμόσουν μία εθνική πολιτική που θα καλύπτει όλη τη χώρα. Έχουν προβλήματα τα νησιά. Είναι αλήθεια. Μήπως όμως είναι εξίσου αλήθεια ότι δεν υπάρχει χώρος και τομέας που να μην έχει προβλήματα σε αυτήν την καταρρέουσα χώρα; Ας αφήσουμε, λοιπόν, κατά μέρος τα μεγάλα λόγια κι ας βρεθούν πέντε-δέκα ικανοί και αποφασισμένοι να βάλουν το άλογο να κουνήσει το παραφορτωμένο κάρο της απραξίας μας. Αλλιώς, με ή χωρίς νησιωτικότητες και παρόμοιους ακαταλαβίστικους όρους, το κάρο θα πάει κατ’  ευθείαν στο γκρεμό που δεν είναι και σε μεγάλη απόσταση και θα είναι φορτωμένο με όλους εμάς!