Μάνα θα φύγω, να πάω στην Κομοτηνή

Την ημέρα που βγήκαν οι βαθμοί, με πήρε ασθμαίνοντας: «Περνάω, μάνα, περνάω Αθήνα». Ανακούφιση, χαρά, υπερηφάνεια κ.λπ., πολύς κόπος για να φτάσουμε ως εδώ, τα ωραία κρατάνε λίγο όμως. Διότι μετά έρχεται η ώρα του Μηχανογραφικού…

Το Μηχανογραφικό είναι λίγο σαν να παίζεις τυφλόμυγα με κανόνες κβαντικής μηχανικής. Να βάλω Φιλοσοφική Αθήνας; Και αν ανέβει και δεν πιάσω τα μόρια; Μετά να βάλω Εκτροφής Κοάλα Καστοριάς, που το πιάνω σίγουρα, διότι δεν πάει κανείς, ή να βάλω Κοινωνικής Πολιτικής Κομοτηνής, μπας και πάρω τη μεταγραφή; Και αν περνάω στη Φιλοσοφική και δεν την έχω βάλει; Πώς είναι οι χειμώνες στην Καστοριά άραγε; Τι να τρώνε τα Κοάλα; Πόσο κάνει το ΚΤΕΛ για Κομοτηνή;

Πόσα λεφτά έβγαλες, μάνα, τα τρία τελευταία χρόνια; Είμαστε αρκετά φτωχοί για να με μεταγράψεις, ή θα μείνω στην Κομοτηνή για πάντα; Και μέσα σε όλα, να την πετιέται και μια Ελάχιστη Βάση Εισαγωγής, Σ’ ΤΟ ΕΙΠΑ να διαβάσεις πιο πολύ για τη ρημάδα την Ιστορία, δεν σ’ το είπα; Ναι, αλλά το πιάνω το Ιστορικό-Αρχαιολογικό στην Πάτρα, που δεν έχει ΕΒΕ, αλλά μετά δεν μπορώ κάνω μεταγραφή Αθήνα. Μια Πάτρα, μα ποια Πάτρα;

Με τούτα και με ’κείνα είμαστε όλη μέρα στο τηλέφωνο: Αμα πάω, μάνα, στην Κομοτηνή (ΔΕΝ θα πας στην Κομοτηνή), πέρυσι η σχολή είχε 28,3 κενές θέσης στην Αθήνα, επί 24,2 βαθμούς Κελσίου μέση ετήσια θερμοκρασία, διά το ετήσιο εισόδημά σου προ φόρων συν ΦΠΑ, βάλε κι ένα παιδί που έχεις ακόμη (ναι, η βλαμμένη έχω, δεν μου έφτανες εσύ), κι επειδή είναι καλή η σχολή της Κομοτηνής (ΔΕΝ θα πας στην Κομοτηνή), θα με φέρεις μετά Αθήνα!

Εσύ σκέφτεσαι, στο μεταξύ, τι κρίμα που έφτασε η Ελλάδα μέχρι τον Εβρο, καλά δεν ήταν όταν ήμασταν μέχρι τη Θήβα και δεν είχαμε τέτοια διλήμματα;

«Αλλιώς, Πάτρα», σου λέει και σκέφτεσαι, ούτε καν στη Θήβα, μέχρι τον Αγιο Στέφανο έπρεπε να είναι η Ελλάδα, βαριά βαριά.

Εννοείται ότι είναι αδύνατον να συντηρήσεις παιδί στην ξενιτιά της Κομοτηνής και του Ρεθύμνου, καλύτερα να το στείλεις να σπουδάσει στην Ολλανδία, πιο φθηνά θα σου έρθει. Σπίτια δεν υπάρχουν, τα μεταφορικά είναι απαγορευτικά, δουλειά στην Κομοτηνή δύσκολο να βρει, είναι επιστημονική φαντασία για το μέσο Ελληνα να συντηρεί δύο σπίτια.

Θα μπορούσε; Ναι, θα μπορούσε, όπως θα μπορούσε και πολλά άλλα πράγματα. Εξάλλου, σε όποια επαρχία κι αν πας, το πρώτο που θα σου πουν είναι «ευτυχώς που υπάρχουν και οι σχολές και κινείται η πόλη τον χειμώνα». Κανένα κίνητρο, όμως, για να πάει το παιδί εκεί πάνω.

Πέρα από αυτό, η λογική βάσει της οποίας πρώτα δηλώνεις σχολές και μετά μαθαίνεις πού περνάς είναι μέρος του ελληνικού παραλόγου, μια έξτρα ταλαιπωρία για παιδιά και γονείς που έχουν φάει ατελείωτο πακέτο τα προηγούμενα 2-3 χρόνια για να φτάσουν στις Πανελλαδικές και τώρα πρέπει να ζήσουν ένα καλοκαίρι αγωνίας. Οσο για την περίφημη ΕΒΕ, τα είπε όλα η Ζηνοβία Κονταξοπούλου, που πήγε κι έγραψε τρία σχεδόν εικοσάρια και 13,8 στο σχέδιο και δεν της επιτρέπεται να δηλώσει καν την Αρχιτεκτονική, επειδή το προαπαιτούμενο είναι 14. Σε ένα μάθημα που ΔΕΝ διδάσκεται καν στα σχολεία.

Η ίδια η Αρχιτεκτονική θα έπρεπε να ντρέπεται που χάνει μια τέτοια φοιτήτρια.

Τέλος πάντων, να μη σας ζαλίζω με τα δικά μου, κάπως θα τη βρούμε εμείς την άκρη (αν με διαβάζεις Αλεξ, ΔΕΝ θα πας στην Κομοτηνή), αλλά να πω κάτι απλό και αυτονόητο.

Υπάρχουμε πάρα πολλοί που έχουμε παιδιά και δεν μπορούμε να πληρώσουμε δίδακτρα για ιδιωτικά πανεπιστήμια, σχολές, παρασχολές, οτιδήποτε. Που μας βγήκε η πίστη για να τα φέρουμε ως εδώ και να πληρώσουμε τα φροντιστήρια και τους δασκάλους και τελικά να τα κάνουμε ανθρώπους που θέλουν ένα μέλλον και μια αξία για τον εαυτό τους και την κοινωνία.

Είναι πολλά αυτά τα παιδιά και τα βλέπω εγώ στο σπίτι που έρχονται και μιλάνε και αγωνιούν και κάνουν σχέδια και παλεύουν ενάντια στη γενική απογοήτευση της χώρας και της εποχής. Χρειάζονται κίνητρα και ώθηση αυτά τα παιδιά, όχι φραγμούς και εμπόδια και ΕΒΕ να τους μπλοκάρουν το μέλλον. Χρειάζονται ώθηση για να μορφωθούν, ακόμη κι αν μετά αποφασίσουν να κάνουν εντελώς άσχετα προς τις σπουδές τους επαγγέλματα, όπως ας πούμε, να γίνουν δημοσιογράφοι.

Η δημόσια Παιδεία θέλει στήριξη. Πρέπει να θέλουν (και να μπορούν) όλο και περισσότερα παιδιά να σπουδάσουν, είναι εντελώς λάθος η λογική «να μη βάζω πολλούς στα πανεπιστήμια, διότι έχω ανάγκη από ψυκτικούς και γκαρσόνια». Δημιουργεί μια κοινωνία με στεγανά που είναι αδύνατον να ξεπεραστούν, μια κοινωνία απογοητευμένων ανθρώπων, μια κοινωνία απαίδευτών και αμόρφωτων ανθρώπων.

Θέλει στήριξη η δημόσια Παιδεία. Τελεία.