Μία χώρα χωρίς ευκαιρίες σπουδών και εργασίας για τους νέους της είναι μία χώρα νεκρή. Απλά δεν το έχουμε αντιληφθεί ακόμη ή δεν το έχουμε αντιληφθεί όλοι.
Ο Σεπτέμβριος, ο μήνας των αποδημητικών είναι και ο μήνας της φυγής. Πόσοι θα γυρίσουν πίσω; Ελάχιστοι. Και τι θα κάνουν; Θα παλεύουν στη μετριότητα να ανταγωνίζονται τους ανίκανους και τους κομματικούς στρατούς.

Τα αποδημητικά πουλιά της Ελλάδας

Από τη Ζωή Διδίλη
Φοιτήτρια Διεθνών & Ευρωπαϊκών Σπουδών, Πανεπιστήμιο Μακεδονίας

Σεπτέμβριος. Μήνας αποχωρισμών, μήνας σταθμός για μία νέα αρχή.

Χιλιάδες νέοι αυτή τη στιγμή προσπαθούν να βρουν ένα βήμα δυνατό που θα τους στηρίξει στην απαρχή της νέας τους ζωής. Η φυγή στο εξωτερικό ως επιλογή ή ως ανάγκη σε μία χώρα που στέρεψε νωρίς από ευκαιρίες και που επιμελώς ατιμέλητα ξέχασε τα παιδιά της.

Πατούν ανάμεσα σε κούτες, όπου προσπαθούν να χωρέσουν μέσα όλη τους τη ζωή. Κούτες γεμάτες από ρούχα, βιβλία, αναμνήσεις και έναν μεγάλο αναστεναγμό για αυτούς που αφήνουν πίσω, κούτες δεμένες με το περιτύλιγμα του άγνωστου και της αγωνίας για το τί τους περιμένει εκεί.

Όλα να αποσυντεθούν από την Ελλάδα, πάλι κάτι θα απομείνει. Κι αυτό δεν θα είναι μία πέτρα, μία ελιά και ένα αμπέλι, όπως στην ρήση του Ελύτη. Θα είναι η αυτοθυσία των γονέων αυτών που για χρόνια έκαναν την μεγαλύτερη επένδυση, ελπίζοντας πως κάποια μέρα δεν θα ξεπληρώσει αυτούς, αλλά τα παιδιά τους. Από το υστέρημα ή και το πλεόνασμα αυτών, αποτελούν το στήριγμα σε μία απαιτητική και πολυδάπανη προσπάθεια.

Δεν θα το έκαναν αν δεν ήξεραν, αν δεν έβλεπαν ότι η Ελλάδα έχει στερέψει από ευκαιρίες. Η χώρα ταλανίζεται από το μόνιμό της πρόβλημα, τις εσωτερικές διακομματικές διαμάχες, στην μάχη της «καρέκλας». Κάθε επαγγελματικός τομέας στο έδαφός της έχει τις δικές του πληγές. Η πρωτογενής παραγωγή θεωρείται παρωχημένη και συνώνυμο της αμορφωσιάς και της «χωριατιάς», ενώ η δευτερογενής παραγωγή πήρε μετάθεση στα Βαλκάνια μπας και σωθεί από την υπερφορολόγηση. Ο τριτογενής τομέας πάλι, χρόνια τώρα φωνάζει πως δεν χωράνε άλλοι σε αυτόν τον τόπο και πως παρά τον υψηλό βαθμό δυσκολίας του επαγγέλματος, η πιθανότητα εξεύρεσης εργασίας είναι αποθαρρυντική. Τέλος, ο τεταρτογενής τομέας που αποτελεί και τον πιο υποσχόμενο παράγοντα σε έναν κόσμο που τεχνολογικά τρέχει, έχει παραγκωνιστεί από την εσκεμμένα περιορισμένη διάθεση πόρων για έρευνα. Αναζητώντας κίνητρα για παραμονή στην Ελλάδα, κανείς θα βρει μόνο τον ήλιο. Και αυτός δεν σε χορταίνει.

[su_pullquote align=”right”]Κάθε φορά που η χώρα και δη τα πολιτικά πρόσωπά της, θα διαφημίζει την επιτυχία των νέων στο εξωτερικό, σε μεγάλες εταιρείες, σε πανεπιστήμια, σε ερευνητικούς φορείς, στους φορείς της Ένωσης και θα ωρύεται για το brain drain, να θυμάται ότι αυτή τους έδιωξε.[/su_pullquote]

Γι’ αυτό και στο νέο κομματικό λεξιλόγιο και συγκεκριμένα στο κεφάλαιο «Εγχειρίδιο για Ψηφοθηρία», έχει προστεθεί και ο όρος του brain drain. Βάσει έρευνας του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, από την υπογραφή του πρώτου μνημονίου μέχρι και σήμερα, περίπου 140.000 νέοι, πτυχιούχοι επιστήμονες έχουν αφήσει την Ελλάδα, για να αναζητήσουν ένα αξιοπρεπές μέλλον στο εξωτερικό, με την ευχή και την ελπίδα πως η γνώση τους θα αναγνωριστεί. Αντίστοιχα, τα τελευταία επτά χρόνια της κρίσης, περίπου ένα εκατομμύριο νέοι από 18 έως 30 ετών έχουν εγκαταλείψει γενικά την χώρα, προς αναζήτηση οποιασδήποτε ευκαιρίας για βιοπορισμό.

Αναδημοσίευση από την HP