«Μόλις φτάσεις, πάρε με»

Α.: «Μόλις φτάσεις, πάρε με» – Ν.: «Αμάν, ρε μάνα» /  Ζ.: «Να έχεις στο νου σου τη βαλίτσα σου. Κλέβουν» – Κ.: «Μη μου κλέψουν τον χαλβά;» / Ρ.: «Να δω τι θα τα κάνω τόσα ντολμαδάκια!» – Θ.: «Να κεράσεις και τους φίλους σου» / Λ.: «Μου λείπεις ήδη» – Χ.: «Και μένα, ποντικάκι μου» / Λ.: «Σ’ αγαπάω!» – Β.: «Με τσάτισες όμως με τις μαλακίες σου» / Σ.: «Ξεκίνησε το τρένο ή ακόμα;» – Β.: «Σου είπα, μη με ξαναρωτήσεις. Θα με περάσουν για μαλάκα. Μόνο εγώ θα σε παίρνω» / Π.: «Στείλε μου καμία από τις φωτογραφίες που βγάλαμε» – Σ.: «Στέλνω στο Viber»/ Χ.: «Εντάξει με τη θέση;» – Θ.: «Κομπλέ» / Π.: «Θερίζει η γρίπη. Είναι γεμάτο το βαγόνι;» – Ν.: «Ναι, καλά! Τώρα θα κολλήσω» / Η.: «Ξέχασες τον φορτιστή σου» – Τ.: «Κράτα τον, σε λίγες μέρες θα ξανάρθω» / Θ.: «Με το που φτάσεις, ΜΗΝΥΜΑ» – Λ.: «Γελάω με τα κεφαλαία σου. Δεν βαρέθηκες να ανησυχείς;» / Γ. «Μάνα κοιμήσου, θα αργήσω να φτάσω»…

«Παιδί μου, γιατί δεν απαντάς;» / «Παιδί μου, πού είστε;» / «Μαρίνα μου, απάντησε» / «Νίκο μου, απάντησε» / «Παιδί μου» / «Παιδί μου»…

Δυσθεώρητη η απώλεια κι εμείς μυρμήγκια. Θα δώσει μάχη η ψυχή. Θα λιώσει, θα ανασυσταθεί. Θα παρηγορηθεί κι ας μένει εσαεί απαρηγόρητη. Θα τραβήξει η ζωή στο μέρος της. Ατιμη ζωή. Αλλά θα έρχονται κάτι μικρά, μια σταλιά ανάστημα, να σε σκοτώνουν.

Το νούμερό του στο κινητό σου. Τώρα λατρεύεις ένα-ένα νούμερο. Θάνατος το να το σβήσεις. Και το μήνυμα να το διαβάζεις, να το ξαναδιαβάζεις. Γράμμα-γράμμα, γράμμα-γράμμα. Να ζουν αυτά και να λείπει ο άνθρωπος;

ΥΓ. Συλλυπητήρια, συλλυπητήρια, συλλυπητήρια.