Πέντε μύθοι για το φαγητό που ήρθε η ώρα να ξεσκεπάσουμε

Κάθε τροφή και πιάτο έχει την ιστορία του και σε κάποιες περιπτώσεις πολλοί από εμάς ίσως είναι… ανιστόρητοι. Γι’ αυτό και σήμερα ξεσκεπάζουμε πέντε διαδεδομένους μύθους που πρέπει να καταρριφθούν.

Οι γενετικά τροποποιημένοι οργανισμοί δεν είναι κάτι καινούργιο
Τους γνωρίζουμε και ως «μεταλλαγμένα προϊόντα» και ξέρουμε ότι πρόκειται για μια μέθοδο όπου τροφές τροποποιούνται γενετικά ώστε τα φρούτα και τα λαχανικά να βγαίνουν μεγαλύτερα, οι σοδειές πιο πλούσιες, τα ζώα να είναι πιο παραγωγικά και πρόκειται για κάτι που καλύτερα να αποφεύγουμε. Η υπόθεση των «μεταλλαγμένων» όμως δεν είναι καινούργια. Οι γενετικά τροποποιημένοι μικροοργανισμοί υπάρχουν εδώ και 8 χιλιάδες χρόνια και η σημερινή ταπεινή γλυκοπατάτα, μάλιστα, ήταν ανάμεσα στα πρώτα τρόφιμα. Ερευνητές από το Διεθνές Κέντρο Πατάτας στη Λίμα του Περού εντόπισαν γονίδια που είχαν ενσωματωθεί σε διαφορετικές ποικιλίες πατάτας, όχι εργαστηριακά, αλλά από την παρουσία συγκεκριμένων τύπων βακτηρίων στο χώμα. Το γονιδίωμα της γλυκοπατάτας άλλαξε και οι πρόγονοί μας άρχισαν να συλλέγουν, φυτεύουν και μεταφέρουν τη νέα αυτή τροφή, η οποία αποτέλεσε το πρώτο γνωστό «μεταλλαγμένο» τρόφιμο.

Τα μήλα της Αμερικής αρχικά δεν ήταν για… φάγωμα
Τον 18ο-19ο αιώνα, ο πρωτοπόρος Johnny Appleseed κινήθηκε δυτικά στη Βόρεια Αμερική, φυτεύοντας μηλιές στην πορεία του, οι οποίες πολλοί θα πίστευαν ότι αποτέλεσαν μια ανεκτίμητη πηγή τροφής. Στην πραγματικότητα, όμως, οι μηλιές της εποχής εκείνης στην Αμερικάνικη Δύση είχαν να κάνουν λιγότερο με το φαγητό και περισσότερο με το ποτό. Η κυβέρνηση τότε προσπαθούσε να πείσει τον κόσμο να κινηθεί δυτικά, προσφέροντας γη, με την προϋπόθεση ότι θα την καλλιεργούσαν με ροδακινιές και μηλιές. Ο John Chapman τότε άρπαξε την ευκαιρία και φύτεψε τα δέντρα, με μια μικρή διαφορά. Λόγω του ότι ανήκε στην Εκκλησία Swedenborgian, τα πιστεύω του δεν του επέτρεπαν να κόβει δέντρα, αλλά να φυτεύει μόνο από σπόρους. Τα μήλα που καλλιέργησε ήταν τελικά τόσο πικρά που δεν γινόταν να φαγωθούν, αλλά ήταν ιδανικά για τη δημιουργία μηλίτη.

Τα πρώτα χορτοφαγικά τρόφιμα δεν δημιουργήθηκαν για χορτοφάγους
Σε ένα κόσμο που ολοένα και περισσότερο απομακρύνεται από το κρέας, ακούγεται λογικό να δημιουργούνται χορτοφαγικά προϊόντα. Το πρώτο χορτοφαγικό τρόφιμο, όμως, δημιουργήθηκε από ανάγκη κι όχι ιδεολογία. Από τις πρώτες κιόλας ημέρες του Ά Παγκοσμίου Πολέμου, οι ελλείψεις τροφών αποτελούσαν κοινό πρόβλημα για όλους. Οι άνθρωποι έπρεπε να ζήσουν με ό,τι είχαν και ήταν τότε που ένας γερμανός εφευρέτης στην Κολονία σκέφτηκε την ιδέα να δώσει νέα υπόσταση σε μη κρεατοφαγικά τρόφιμα, μετατρέποντάς τα σε κάτι που αγαπούσαν οι Γερμανοί: τα λουκάνικα. Ο Konrad Adenauer πήρε, λοιπόν, υλικά που είχαν σε πληθώρα όπως σόγια, καλαμπόκι, κριθάρι, ρύζι και αλεύρι και έφτιαξε τοKolner wurst, το οποίο, όμως, δυστυχώς, εκτός από κρέας δεν είχε και γεύση και δεν κατάφερε να εντυπωσιάσει. Με το πέρασμα των χρόνων, όμως, τα διάφορα μυρωδικά και τεχνικές βελτίωσαν την κατάσταση.

Τα μπαχαρικά δεν χρησιμοποιούνταν για να καλύψουν το χαλασμένο κρέας
Σύμφωνα με την ιστορία, τα μπαχάρια υπάρχουν από τον Μεσαίωνα, όπου χρησιμοποιούνταν σε τροφές που δεν ήταν και τόσο φρέσκες, όπως το κρέας, προκειμένου να μπορεί ο κόσμος να τις καταναλώνει. Στην πραγματικότητα, όμως, τα μπαχαρικά τον Μεσαίωνα ήταν εξαιρετικά σπάνια, πολύ ακριβά και αρκετά πολύτιμα, που σημαίνει ότι όποιος μπορούσε να αγοράσει μπαχαρικά, μπορούσε να αγοράσει και φρέσκο κρέας. Μπαχαρικά όπως το μοσχοκάρυδο, η κανέλα και το τζίντζερ προέρχονταν μόνο από την Άγρια Δύση και σίγουρα ήταν δύσκολο για τον μέσο άνθρωπο να έχει πρόσβαση σε αυτά και να τα χρησιμοποιεί σε μεγάλες ποσότητες.

Ο αστακός δεν ήταν πάντα ένα ακριβό και επιθυμητό φαγητό
Όταν οι αποικιοκράτες έφταναν στις ακτές του Νέου Κόσμου (Αμερική) είχαν ένα πρόβλημα που σήμερα ακούγεται λίγο αστείο και αξιοζήλευτο. Οι αστακοί φαίνεται πως ξεβράζονταν στην Ανατολική Ακτή σωρηδόν, καλύπτοντας την παραλία με τις επιθετικές δαγκάνες τους. Το πλήθος τους ήταν τόσο μεγάλο, ώστε θεωρούνταν σκουπίδια της παραλίας και η μόνη τους χρήση ήταν να αποτελέσουν δόλωμα για άλλα ψάρια. Θεωρούνταν το φαγητό του φτωχού, του εγκληματία και του υπηρέτη, οι οποίοι μάλιστα συχνά το μισούσαν και έθεσαν κανόνα να μην αναγκάζονται από τα αφεντικά τους να τρώνε αστακό πάνω από 3 φορές την εβδομάδα. Μόνο όταν η περιοχή αναπτύχθηκε για τον καλοκαιρινό τουρισμό της ήταν που οι αστακοί άρχισαν να θεωρούνται καλή τροφή. Στα τέλη του 19ου αιώνα, πολλοί κατευθύνονταν στη Νέα Αγγλία για διακοπές και τότε ο αστακός έγινε το φαγητό της ελίτ.