Αναγνώστης μού έγραψε προχθές ότι τα γράφω αυτά χωρίς να λάβω υπόψη μου τα 30.000 νεκρά παιδιά στη Γάζα. Κατ’ αρχάς, θα μου επιτρέψει να αμφιβάλω για τον αριθμό. Τη Γάζα την ελέγχει μια τρομοκρατική οργάνωση, η Χαμάς, κατά συνέπεια τα στοιχεία που δίνει δεν υπόκεινται σε αντικειμενικό έλεγχο. Δυστυχώς, οι διεθνείς οργανισμοί έχουν κάνει ό,τι είναι δυνατόν για να χάσουν την αξιοπιστία τους. Ολ’ αυτά, όμως, θα τα κρίνει η Ιστορία.
Advertisement
Προς το παρόν, εκτός των άλλων, το πρόβλημα είναι η νέα γενιά της Δύσης. Μια νέα γενιά που στρέφεται εναντίον του δυτικού πολιτισμού, γοητευμένη από όσους τον πολεμούν. Ας μη γελιόμαστε. Πριν από είκοσι χρόνια, θα ήταν αδιανόητος ο αντισημιτισμός στα αμερικανικά πανεπιστήμια ή στο πανεπιστήμιο των γαλλικών πολιτικών ελίτ. Απ’ αυτό έχουν αποφοιτήσει και ο πρόεδρος Μακρόν και ο πρωθυπουργός Ατάλ. Και στις ΗΠΑ; Εχουν πολιτικό πρόσημο; Δεν ξέρω τι ρόλο θα παίξουν στις επερχόμενες εκλογές, όμως ο αντισημιτισμός, ακόμη κι αν χρεωθεί στον Μπάιντεν, δύσκολα θα πιστωθεί στον Τραμπ.
Οι κινητοποιήσεις δεν έχουν πολιτικό πρόσημο. Εχουν πολιτισμικό. Και απ’ αυτήν την άποψη θα πρέπει να αναζητηθούν οι καταβολές τους στον Μάη του ’68. Τότε που εγκαινιάσθηκε η αποκαθήλωση των αξιών του δυτικού πολιτισμού και της δημοκρατίας. Τότε η αναφορά ήταν η Κίνα του Μάο. Σήμερα η αναφορά είναι η Παλαιστίνη της Χαμάς. Στο ενδιάμεσο η περίοδος της αναρχικής ευφορίας του «απαγορεύεται το απαγορεύεται». Τελικός προορισμός, ωστόσο, ήταν και είναι ολοκληρωτικά συστήματα που στοχεύουν στην καταστροφή της δημοκρατίας.
Οσα συμβαίνουν σήμερα στις ΗΠΑ σηματοδοτούν την αδυναμία των πανεπιστημίων της. Οχι επειδή δεν μπορούν να διατηρήσουν την τάξη – αυτό είναι δικό μας πρόβλημα. Επειδή δεν μπορούν να υπερασπιστούν το κύρος του πολιτισμού χάρη στον οποίο λειτουργούν. Οταν φοιτητές ταυτίζουν τη λειτουργία τους με εβραϊκά κεφάλαια και συνεκδοχικά με τη Γάζα, αυτό πού καταλήγει;
Τα αμερικανικά πανεπιστήμια εδώ και δεκαετίες έχουν παραδοθεί στον ολοκληρωτισμό της πολιτικής ορθότητας. Το ζητούμενο δεν είναι οι αρχές της νέας ολοκληρωτικής σκέψης. Το ζητούμενο είναι ο τρόπος της που λογοκρίνει την έρευνα και κυρίως την αμφιβολία. Και δεν αναφέρομαι στα τεχνολογικά επιτεύγματα. Αναφέρομαι στο βάθρο του δυτικού πολιτισμού που διατηρεί την εγρήγορση του νου μέσω της ηθικής αμφιβολίας. Αυτήν υπερασπίζονται οι λεγόμενες «ανθρωπιστικές σπουδές». Οταν οι «ανθρωπιστικές σπουδές» υποχωρούν, όταν η ηθική αμφιβολία καταργηθεί στο όνομα της ορθότητας, τότε δεν μένει παρά μόνον η πλήξη που προκαλεί η πολιτισμική κυριαρχία.
Δεν τους ενδιαφέρει ούτε η Χαμάς ούτε η Γάζα. Τους ενδιαφέρουν μόνον η πλήξη της δικής τους παιδείας και η προοπτική μιας εναλλακτικής. Ας είναι και τερατώδης. Μην ξεχνάμε πώς αγκάλιασε ο Φουκό, πρωθιερέας του Μάη του ’68, τον Χομεϊνί. Και μην ξεχνάμε πώς αγκάλιασε ο Σαρτρ το καθεστώς του Μάο Τσετούνγκ. Σήμερα ζούμε τα άβατάρ τους.
Θα έλεγα πως ο δυτικός πολιτισμός έχει γίνει σοφότερος, διότι έχει αφομοιώσει τις εμπειρίες του. Θα το έλεγα, αλλά δεν το λέω. Υπάρχουν δύο ερμηνείες: Είτε δεν θέλησε να τις αφομοιώσει εξαιτίας της αλαζονείας του και της αυταρέσκειάς του. Είτε είναι τόσο χορτασμένος, που δεν μπορεί να αφομοιώσει άλλες εμπειρίες. Δεν ξέρω ποιο από τα δύο είναι το χειρότερο.
Kythira Online
