Προσωπικά δεδομένα, ευαίσθητα ή μη – Encore

Με την ευκαιρία αυτή θυμήθηκα μια ενδιαφέρουσα ιστορία η οποία αποδίδεται στον Αϊνστάιν. Λέγεται ότι μια μέρα έγραψε στον πίνακα τα δέκα πρώτα πολλαπλάσια του 9. Δηλαδή: 1×9= , 2×9=,…10×9=90. Σε όλα έγραψε τη σωστή απάντηση εκτός από το πρώτο όπου έγραψε 1×9=8! Οι φοιτητές άρχισαν να γελάνε κοροϊδευτικά για το λάθος του καθηγητή. Τότε ο Αϊνστάιν τούς είπε περίπου τα εξής: «Μη γελάτε, γιατί αυτό είναι μάθημα ζωής. Εκανα 9 πράξεις σωστές και μία μόνο λάθος. Στη ζωή κανένας δεν θα θυμάται τα σωστά, αλλά μόνο το λάθος σας». Κάπως έτσι την πάτησε η Αννα-Μισέλ.

Advertisement

Για τα περίφημα προσωπικά δεδομένα θα μιλήσουμε σήμερα, αλλά θέλω να κάνω το σημερινό κείμενό μου διαδραστικό. Οσοι έχετε iPhone παρακαλώ ανοίξτε το στα Settings (Ρυθμίσεις). Οσοι έχετε τηλέφωνο με λειτουργικό Android πιστεύω ότι έχετε παρόμοιες επιλογές. Σαρώστε την οθόνη προς τα πάνω μέχρι να εμφανιστεί η επιλογή Privacy & Security (Απόρρητο και Ασφάλεια). Στην επιλογή αυτή πατήστε το βελάκι που είναι στο δεξί μέρος. Θα εμφανιστούν νέες επιλογές. Πατήστε το βελάκι στην επιλογή Tracking (Υπηρεσίες Τοποθεσίας). Αμέσως θα εμφανιστούν ορισμένες από τις εφαρμογές που έχετε στο τηλέφωνό σας. Ολες αυτές οι εφαρμογές (Apps) έχουν έναν on-off διακόπτη και στα ελληνικά υπάρχουν οι εξής επιλογές: Στη Χρήση, Ποτέ, Σε κοινοποίηση. Παρακαλώ, δείτε πόσες εφαρμογές έχουν τον διακόπτη on (πράσινο χρώμα) ή Στη Χρήση / Σε κοινοποίηση. Ολες αυτές οι εφαρμογές παρακολουθούν τις κινήσεις σας, είτε το θέλετε είτε όχι. Ακόμα διερωτηθείτε πότε δώσατε ρητή εξουσιοδότηση για αυτή τη δραστηριότητα.

Πάμε παρακάτω. Υπάρχει ένας ιστότoπος: more.com ο οποίος ανήκε σε μια καταξιωμένη ελληνική εταιρεία. Παρέχει διάφορες υπηρεσίες σε τρίτους, μεταξύ των οποίων και τη διάθεση εισιτηρίων για αθλητικές και καλλιτεχνικές εκδηλώσεις. Είμαι βέβαιος ότι πολλοί από εσάς θα έχετε αγοράσει εισιτήρια για διάφορες εκδηλώσεις και χρησιμοποιήσατε τις υπηρεσίες αυτής της εταιρείας χωρίς να το αντιληφθείτε. Στους γενικούς όρους παροχής υπηρεσιών, που αμφιβάλλω αν υπάρχει κανείς που τους διάβασε (σημ. το μέγεθος του κειμένου είναι 8.924 λέξεις, δηλαδή 7,3 φορές μεγαλύτερο από το κείμενο που διαβάζετε τώρα) υπάρχει η ακόλουθη ρητή διατύπωση: «1.2.4.11 Μέρη της εκδήλωσης πιθανά να βιντεοσκοπούνται / μαγνητοσκοπούνται. Μέλη του κοινού – χρήστες που θα εμφανίζονται σε αυτά, δεν θα έχουν καμία απαίτηση από την εταιρεία που εκτελεί τη βιντεοσκόπηση / μαγνητοσκόπηση ή τους διοργανωτές. Οι χρήστες, αποδεχόμενοι τους παρόντες όρους, αποδέχονται και το ανωτέρω ενδεχόμενο και δίνουν τη ρητή συγκατάθεσή τους προς τούτο». Πόσοι από εσάς γνωρίζετε ότι αγοράζοντας ένα εισιτήριο έχετε δώσει τη συγκατάθεσή σας να δημοσιοποιηθεί η παρουσία σας και η συντροφιά σας στην εκδήλωση;

Στην περίπτωση αγοράς εισιτηρίων είδαμε πώς (εκούσια ή ακούσια) δίνουμε τη συγκατάθεσή μας. Πάμε τώρα στις πολιτικές συγκεντρώσεις που είχαμε πρόσφατα λόγω των ευρωεκλογών. Εδώ δεν υπάρχουν γενικοί όροι και η συμμετοχή είναι ελεύθερη. Και αυτές οι εκδηλώσεις βιντεοσκοπούνται και μάλιστα μεταδίδονται σε όλη την Ελλάδα μέσω της κρατικής τηλεόρασης. Βλέπουμε και αναγνωρίζουμε πρόσωπα. Η λογική λέει ότι κάποιος που παρακολουθεί μια πολιτική εκδήλωση, ταυτόχρονα εκφράζει και την προτίμησή του προς το κόμμα που διοργανώνει την προεκλογική ομιλία.

Και με τη γνωστή παιδική αφέλεια που με διακρίνει, ερωτώ: Πώς συμβιβάζεται η κάλυψη των προεκλογικών συγκεντρώσεων με τις διατάξεις του Προεδρικού Διατάγματος (Π.Δ. 75/2020) που εγκρίθηκε από την περίφημη Αρχή Προστασίας Δεδομένων Προσωπικού Χαρακτήρα (ΑΠΔΠΧ) που αναφέρει ρητά στη σελίδα 43: «Επισημαίνεται ότι θα πρέπει να δίνεται ιδιαίτερη προσοχή στην εγκατάσταση συστημάτων επιτήρησης σε σταθερές βάσεις που λαμβάνουν ή καταγράφουν δεδομένα προσωπικού χαρακτήρα που δύναται να αποκαλύψουν ευαίσθητες πληροφορίες, όπως τις π.χ. πολιτικές πεποιθήσεις του υποκειμένου που λαμβάνει χώρα σε διαδήλωση…».

Δηλαδή, ενώ αυτοί που μετέχουν στις διαδηλώσεις διαδηλώνουν με πάθος τις πολιτικές πεποιθήσεις τους, εν τούτοις η Αρχή μας λέει ότι αυτές (οι πεποιθήσεις) δεν πρέπει να… αποκαλύπτονται… από τις κάμερες. Από την άλλη, φαίνεται να επιτρέπονται οι… αποκαλύψεις στις πολιτικές συγκεντρώσεις. Μήπως διαφέρει η βιντεοσκόπηση από σταθερές ή φορητές κάμερες; Ή μήπως πρέπει να μας παραλάβουν αυτοί με τις άσπρες μπλούζες;

Και πάμε στο εξωφρενικότερο. Εγραψα (23/6/2024) ότι οι κάμερες στην Κύπρο φωτογραφίζουν τον οδηγό του οχήματος στα φανάρια και αλλού. Η Κύπρος ανήκει στην Ε.Ε. και είναι ευνόητο ότι ακολουθεί τις ευρωπαϊκές οδηγίες για την προστασία των προσωπικών δεδομένων. Επιπλέον, τις κάμερες στην Κύπρο τις διαχειρίζεται ιδιωτική εταιρεία, έτσι για να μην ξεχνάμε. Στην Ελλάδα όμως το περίφημο Π.Δ. λέει ρητά και πάλι: Αρθρο 8: «Κατά τη διαχείριση της κυκλοφορίας, η επεξεργασία δεδομένων εικόνας περιορίζεται στην αναγνώριση των πινακίδων κυκλοφορίας και της κατηγορίας (επιβατικά, φορτηγά, λεωφορεία κ.λπ.) των οχημάτων».

Πόσοι από εσάς γνωρίζετε ότι αγοράζοντας ένα εισιτήριο έχετε δώσει τη συγκατάθεσή σας να δημοσιοποιηθεί η παρουσία σας και η συντροφιά σας στην εκδήλωση;

Μπορεί κάποιος να μου διευκρινίσει αν στην Κύπρο οι κάμερες που καταγράφουν τους οδηγούς που κάνουν διάφορες παραβάσεις δεν εμπίπτουν στη «διαχείριση της κυκλοφορίας» ή μήπως η Κύπρος δεν ακολουθεί τις ευρωπαϊκές οδηγίες;

Γυρίζουμε ξανά στην περίπτωση της Αννας-Μισέλ Ασημακοπούλου. Αυτή η περίφημη ΑΠΔΠΧ, η σύγχρονη Ιερά Εξέταση που προστατεύει με θρησκευτική ευλάβεια τα προσωπικά δεδομένα, επέβαλε πρόστιμο στην Αννα-Μισέλ 40.000 ευρώ και στο υπουργείο Εσωτερικών 400.000 ευρώ. Ας δεχτούμε ότι ενήργησε μέσα στα πλαίσια της αρμοδιότητάς της. Δεν μεσολάβησε καμία δίκη, αλλά η Αρχή έκρινε μόνη της ότι υπάρχει παράβαση που επισύρει τιμωρία. Καλώς.

Πάμε τώρα μερικά χρόνια πίσω. Βρισκόμαστε στο 2012, όταν ένας εκδότης-δημοσιογράφος σε μια φυλλάδα που εκδίδει κρέμασε στα μανταλάκια τα ονόματα και τα ποσά των καταθέσεων που είχαν ορισμένοι Ελληνες στην τράπεζα HSBC της Ελβετίας. Δηλαδή, δημοσίευσε την περίφημη λίστα Λαγκάρντ με ονόματα και ποσά. Υπάρχει κάτι πιο προσωπικό από το όνομα και τις καταθέσεις ενός ατόμου; Αν είναι παράνομες και προέρχονται από φοροδιαφυγή ή ξέπλυμα μαύρου χρήματος, η Πολιτεία και οι Αρχές έχουν κάθε δικαίωμα να ψάξουν έναν προς έναν όλους τους καταθέτες. Με ποιο δικαίωμα, όμως, ο εν λόγω εκδότης, που απαξιώ να γράψω το όνομά του, δημοσίευσε τα ονόματα δημιουργώντας στόχους απαγωγής ή κλοπής;

Αναζήτησα να βρω τι έκανε η περίφημη Αρχή στην περίπτωση της δημοσίευσης των ονομάτων και των καταθέσεων. Δεν μπόρεσα να βρω απολύτως τίποτα. Ούτε στο υπουργείο Οικονομικών, από όπου διέρρευσε η λίστα, επιβλήθηκε κανένα πρόστιμο ούτε και στον δημοσιογράφο επιβλήθηκε άλλο πρόστιμο. Η κακομοίρα η Αννα-Μισέλ χρησιμοποίησε τα email που ο καθένας μας τα έχει μοιράσει σε χιλιάδες άλλους. Μάλιστα υπάρχουν και δημοσιογράφοι που αναγράφουν το email τους στα κείμενά τους.

Ο δημοσιογράφος συνελήφθη ύστερα από μήνες, αλλά υπερηφανεύεται ότι τον αθώωσε η ελληνική Δικαιοσύνη. Είναι η ίδια Δικαιοσύνη που αθώωσε τον Σώρρα με το σκεπτικό ότι… δεν αποδείχτηκε ότι δεν έχει τα 600 δισ. δολάρια, όσα δηλαδή δεν έχουν οι 5 πλουσιότεροι άνθρωποι στον κόσμο. Είναι η ίδια Δικαιοσύνη που συνεχώς βρίσκει τρόπους για να καταδικάζει τον Ανδρέα Γεωργίου γιατί ο άτυχος είχε τη φαεινή ιδέα να δημοσιοποιήσει τα πραγματικά στοιχεία για το έλλειμμα της διακυβέρνησης Καραμανλή! Η Δικαιοσύνη είναι ανεξάρτητη, αλλά δεν είναι ανεξέλεγκτη.

Το αμείλικτο ερώτημα είναι, πού ήταν η Αρχή που επέβαλε πρόστιμα για τη διαρροή των email, ενώ τότε έκανε ότι δεν είδε τη διαρροή; Εκτός αν κάνω λάθος, οπότε θα ζητήσω δημόσια συγγνώμη. Συνήθως η Αρχή απαντάει στα κείμενά μου. Αναμένω!

Υ.Γ. «Ουαί υμίν γραμματείς και φαρισαίοι υποκριταί… οι διυλίζοντες τον κώνωπα, την δε κάμηλον καταπίνοντες» (κατά Ματθαίον 23-24).

Ο κ. Ανδρέας Γ. Δρυμιώτης είναι σύμβουλος επιχειρήσεων.