Σενάρια… Εμμονές… Παραπληροφόρηση

Λέγεται, και προσωπικά συμφωνώ με αυτό,  ότι  το πιο δύσκολο κεφάλαιο στην ζωή του ανθρώπου είναι η δημιουργία, καλλιέργεια, και διατήρηση σωστών ανθρωπίνων σχέσεων. Είναι φυσικό, αφού ο κάθε άνθρωπος έχει την μοναδικότητά του, το ιστορικό της καταγωγής του, τον τρόπο που μεγάλωσε, τη  παιδεία που  πήρε. Επίσης με το πέρασμα των χρόνων κάποιοι απλώς μεγαλώνουν ενώ  άλλοι ωριμάζουν.

Όμως η επικοινωνία μεταξύ των ανθρώπων είναι δώρο θεού. Είναι ανθρώπινο να εξωτερικεύουμε τα συναισθήματά μας, να εμπιστευόμαστε  μυστικά μας, να εκδηλώνουμε  προβλήματά μας να μοιραζόμαστε γνώσεις και εμπειρίες.  Οι δέκτες των μηνυμάτων μας αυτών έχουν χρέος να τα διαχειρίζονται  με σεβασμό και με αγάπη. Γι αυτό και η ζωή του καθενός μας πρέπει να διέπεται πάντα από απαράβατες αρχές και αξίες και να συμμορφωνόμαστε με αυτές.

Στην πράξη όμως πολλές φορές αυτό δεν συμβαίνει. Λίγο πολύ αρκετοί  έχουμε βιώσει το γεγονός να καταθέτουμε  κάποιο πρόβλημά μας, να κουβεντιάζουμε κάποιο θέμα  σε ανθρώπους τους οποίους, εννοείται, ότι εκτιμάμε και εμπιστευόμαστε και εκείνοι να μη δείχνουν την δέουσα ανταπόκριση και κατανόηση.

Ας το εξηγήσουμε απλά. ΄Οταν λέμε ότι γνωρίζουμε κάτι, σημαίνει πως έχουμε έρθει σε επαφή με το θέμα. Η γνώση αυτή γίνεται ακόμα πιο αντικειμενική όταν εξετάζεται και μελετάται σφαιρικά . Σε αντίθεση, είναι απλώς πληροφόρηση. Τι  μπορεί  όμως να συμβεί όταν η πληροφόρηση αυτή γίνεται  «παραπληροφόρηση»?

Για την επικοινωνία, πρωταγωνιστές είναι ο πομπός, ο δέκτης και το μήνυμα. Σύμφωνα με όσα λένε οι ειδικοί, όταν ο πομπός στείλει το μήνυμά του στον δέκτη, ο δεύτερος, θα αντιληφθεί το 20% των λεγομένων του πομπού.  Αν δε είναι αφηρημένος ή τον απασχολεί κάποιο θέμα του, ούτε αυτό  το 20% θα απορροφήσει. Αντίθετα στην περίπτωση που πράγματι ο δέκτης δείξει ενδιαφέρον στο μήνυμα του πομπού και θέλει να συμμετάσχει ενεργά στην συζήτηση, είναι επόμενο  να φροντίσει στο να δημιουργηθεί ένας εποικοδομητικός διάλογος με τον πομπό, σε αμοιβαιότητα φυσικά.  Είναι όμως σύνηθες,  ο δέκτης, λόγω χαρακτήρα, και επηρεασμένος από  τα στερεότυπά του, και τις προκαταλήψεις  του, τις περισσότερες φορές να έχει την τάση να ερμηνεύει τα μηνύματα όπως θέλει. Με λίγα λόγια δημιουργεί  ένα δικό του σενάριο άσχετο με το νόημα του μηνύματος του πομπού. Αν δε επιμείνει  σε αυτό του  το σενάριο, αυτό καταλήγει σε εμμονή. Η  δε εμμονή  αυτή είναι επόμενο να οδηγήσει σε παραπληροφόρηση στην περίπτωση που ο δέκτης γίνει αυτός πομπός και περάσει το παραπληροφορημένο μήνυμα σε άλλους δέκτες. Ακόμα χειρότερο αν αυτοί οι δέκτες δεν γνωρίζουν τον αρχικό πομπό ούτε είχαν ακούσει το αρχικό του μήνυμα.

Αποτέλεσμα της μη ηθικής ενέργειας του δέκτη, που έγινε κι αυτός με την σειρά του πομπός, καταλήγει όχι μόνο στην διαστρέβλωση του μηνύματος αλλά και στη διάβρωση των σχέσεών του με τον αρχικό πομπό.

Συνεπώς οι πρωταγωνιστές της επικοινωνίας θα πρέπει να φροντίζουν ώστε όταν συζητούν να αποφεύγουν κρίσεις και επικρίσεις χωρίς τις δέουσες σφαιρικές εκτιμήσεις. Αντίθετα  με την χρησιμοποίηση ευγενών και ενθαρρυντικών λέξεων να εκφράζουν την όποια θέση τους. Να κάνουν διάλογο και όχι να έχουν δογματικές θέσεις. Είναι φυσικό σε μια συζήτηση να υπάρξουν απορίες, αντιθέσεις, αντιρρήσεις και αμφισβητήσεις. Αν αυτές οι θέσεις και αντιθέσεις εκφράζονται με κατανόηση και αγάπη θα  φέρνουν πάντα την σύνθεση. Αυτή η σύνθεση θα  είναι  επωφελής τόσο για τους  συνδιαλεγόμενους όσο και για την κοινωνία ευρύτερα.