Σερβιτόροι και πελάτες του παραλόγου

Πολλά έχουμε πει για τον εργαζόμενο του ελληνικού καλοκαιριού. Για τις δύσκολες συνθήκες εργασίας του, για την ταλαιπωρία της σεζόν που βγαίνει αγκομαχώντας. Οι περισσότερες μαρτυρίες μιλούν για μια εξοντωτική δουλειά και τα παράπονα των εργαζομένων συνήθως περισσεύουν.

Στην επιχείρηση στη Ρόδο, όπου οι σερβιτόροι κολυμπούν για να παραδώσουν παραγγελία σε ξαπλώστρες-παραπήγματα μέσα στη θάλασσα, συμβαίνει το αντίθετο. Οι περισσότεροι μείναμε με το στόμα ανοιχτό απέναντι στο είδος της εξυπηρέτησης εκεί, οι εργαζόμενοι όμως δεν έχουν κανένα παράπονο, καμία δυσαρέσκεια να εκφράσουν. Αντιθέτως, έσπευσαν με ανακοίνωσή τους να διευκρινίσουν ότι είναι όλα καλά.

Πάρα πολύ καλά, για την ακρίβεια: «Ούτε εκβιαζόμαστε ούτε εξαναγκαζόμαστε να κάνουμε πράγματα που δεν επιθυμούμε κατά την εκτέλεση των καθηκόντων μας», «Λειτουργούμε ως ομάδα, έχουμε πολύ καλές συνθήκες εργασίας και καλές οικονομικές απολαβές», συμπλήρωσαν μεταξύ άλλων.

Τρεις χιλιάδες ευρώ ο μισθός του σερβιτόρου που κολυμπά με σωσίβιο του ένα δίσκο. Ο οποίος επίσης δήλωσε ότι δεν έχει κανένα πρόβλημα με τα εργασιακά του καθήκοντα. «Αν ο πελάτης τού έταξε γερό πουρμπουάρ, μπήκε για να το πάρει», ανέφερε και ο εργοδότης του, ιδιοκτήτης του beach bar, υποστηρίζοντας ότι έχουν έρθει δέκα επιθεωρητές και τα βρήκαν όλα νόμιμα στην επιχείρηση του κι ότι ουδέποτε εξανάγκασε κάποιον εργαζόμενο να κάνει κάτι που δεν θέλει.

Ας ξεκινήσουμε με το εξής. Κάθε επιχειρηματίας έχει το δικαίωμα να φανταστεί ό,τι θέλει για την επιχείρησή του. Μπορεί να έχει τη φαεινή ιδέα να σερβίρουν τους πελάτες του κολυμπώντας, πετώντας, ακροβατώντας πάνω σε σκοινί ή κάνοντας αναρρίχηση σε ξαπλώστρες που έχουν κρεμαστεί πάνω σε βράχια. Μπορεί να θέλει να προσγειώνονται οι σερβιτόροι πάνω από τους πελάτες με αλεξίπτωτα. Κι αν για μια μερίδα ανθρώπων η εξυπηρέτηση αυτού του είδους είναι κιτς υπερβολές, κάποιοι πελάτες θα πληρώσουν για να την έχουν. Και κάποιοι εργαζόμενοι θα δεχτούν να την παρέχουν.

Σκέφτεσαι, πάντως, ποιος θα καταδεχόταν να τον σερβίρουν έτσι. Σε μια συνθήκη εξυπηρέτησης που έχει πάρει την αξιοπρέπεια του εργαζόμενου και την έχει πατήσει κάτω, ακόμα κι αν ο ίδιος δεν το συνειδητοποιεί. Κανένας πολιτισμένος άνθρωπος δεν θα καταδεχόταν να του φέρνουν παραγγελία πλωτοί σερβιτόροι. Είναι ένα θέαμα που κανονικά, πρέπει να σου φέρνει αμηχανία και να σε νευριάζει. Να σε οδηγεί σε άλλη παραλία.

Κι όμως, κάποιοι όχι απλώς δεν εκνευρίζονται, βρίσκουν ευκαιρία να γελάσουν κιόλας. Ακούσατε το βίντεο; Δώσατε προσοχή στον φυσικό ήχο; Αν η εικόνα είναι μια φορά απογοητευτική, ο ήχος είναι δέκα. Ακούγονται χαχανητά με την προσπάθεια του σερβιτόρου να ισορροπήσει με το δίσκο μέσα στη θάλασσα, καθώς για να προσεγγίσει την εξέδρα με τους πελάτες, το νερό του φτάνει μέχρι το στήθος.

Τι σόι άνθρωποι είμαστε; Πόσο βαθιά απολίτιστα όντα έχουμε καταντήσει, που φτάσαμε να βλέπουμε το παράλογο, φυσιολογικό και το αντιαισθητικό, ωραίο; Τόσο εκ βαθέων βάρβαροι, που επιβραβεύουμε την ξεφτίλα των ανθρώπων με γερά φιλοδωρήματα. «Αν καταφέρεις να κολυμπήσεις με τη μαργαρίτα μου μέχρι εδώ που ξαπλώνω, θα σου δώσω είκοσι ευρώ. Αν δεν βουλιάξουν τα σφηνάκια, θα πάρεις άλλα είκοσι».

Ντροπής κατάδυση στον παραλογισμό του ηθικού ξεπεσμού. Η σκηνή στη Ρόδο θα γινόταν κάλλιστα μέρος έργου του Ευγένιου Ιονέσκο.

Τι να πεις. Σάμπως τον καταλαβαίνουμε τον ξεπεσμό μας; Εμείς βουλιάζουμε και το διασκεδάζουμε. Δίνουμε και γενναιόδωρο πουρμπουάρ.