Τα «ναι» και τα «όχι» στην «ελεύθερη κατασκήνωση»

Παρακολουθώντας την τρέχουσα θεματογραφία των Κυθήρων, σαν ένας από τους πολλούς, συχνούς, επισκέπτες του νησιού, παρατήρησα την κριτική που δέχθηκαν οι εκδρομείς, συνήθως νέα ζευγάρια αλλά όχι μόνον, που φθάνοντας στο νησί, επιλέγουν σαν κατάλυμά τους τις σκηνές.

Είναι γεγονός πως η διαδικασία της κατασκήνωσης δεν οφείλεται μόνον σε έλλειψη οικονομικών πόρων, αλλά συχνά ή συνήθως στην επιλογή αυτού του είδους τουρισμού, καθώς χαρίζει ελευθερία σε όσους την επιλέγουν σε σχέση με το πού ακριβώς προτιμούν να περάσουν το χρόνο τους ή από την αναζήτηση  ιδιωτικότητας.

Advertisement

Αυτή όμως η συμπεριφορά έρχεται σε αντίθεση με το Νόμο που δεν επιτρέπει την «κατασκήνωση» εκτός οργανωμένων χώρων. Αν με ρωτήσετε πώς βλέπω το σχετικό Νόμο θα σας απαντήσω ευθέως «παράλογο»! Αν με ρωτήσετε, πώς πρέπει να αντιμετωπίζονται οι κατασκηνωτές, θα σας απαντήσω «σύμφωνα με το Νόμο».

Προφανώς, δεν πρόκειται για «διχασμό προσωπικότητας». Θεωρώ λανθασμένο το Νόμο όπως περιγράφεται, αλλά ταυτοχρόνως από τη στιγμή που ο Νόμος υπάρχει, πρέπει και να τηρείται.

Η επιλογή τού «δεν τηρώ το Νόμο» ή τον «ανατρέπω στην πράξη» έχει αποδειχθεί οδυνηρή για τον τόπο (πχ. «Κίνημα του Δεν Πληρώνω», «κατάργηση Μνημονίου», κ.ά.).

Με βάση τα προηγούμενα λοιπόν, η διαχείριση του συγκεκριμένου ζητήματος είναι τόσο εύκολη, όσο και δύσκολη. Για παράδειγμα, ο Δήμος μπορεί να καθορίσει μία από τις παραλίες σαν «δωρεάν κατασκηνωτικό χώρο» όπου θα εγκαταστήσει και μία χημική τουαλέτα και μερικούς κάδους σκουπιδιών. Στην περίπτωση αυτή θα μπορούσαν οι προστρέχοντες σε δικαιολόγηση των ελεύθερων κατασκηνωτών, να στηρίξουν τη Δημοτική Αρχή, με προσφορά εθελοντικής εργασίας. Είναι άλλωστε ένας τρόπος έμπρακτης απόδειξης του ενδιαφέροντός τους για να λειτουργεί μια παρόμοια κατασκήνωση.

Ο «κατασκηνωτικός τουρισμός» είναι μια ενδιαφέρουσα μορφή τουρισμού, που δεν πλήττει ούτε τους ξενοδόχους, ούτε τους ενοικιαστές δωματίων. Γιατί όσοι τον ασκούν, δεν θα πάνε έτσι κι αλλιώς να μείνουν κάπου με αμοιβή. Αντιθέτως, βοηθώντας τους να γνωρίσουν και ν’ αγαπήσουν ένα τόπο, τους κερδίζεις για το μέλλον, όταν θα μπορούν να ξοδεύουν για να κάνουν τουρισμό.

Ταυτοχρόνως όμως ο Δήμος, σε περίπτωση που δεν επιθυμεί, για οποιονδήποτε λόγο, να προσφύγει στην «λύση» που αναφέραμε,  θα πρέπει να φροντίσει να μην λειτουργούν παρόμοια φαινόμενα σε άλλες ζώνες. Όπως για παράδειγμα, μέσα σε ιδιωτικούς αγροτικούς χώρους, που είναι γνωστοί, και στους οποίους μάλιστα, παρέχονται υπηρεσίες αφορολόγητες και ανεξέλεγκτες.

Γιατί με τον τρόπο αυτό θα γίνει όχι απλά «πιο δίκαιος» αλλά και συνεπέστερος με την ανάγκη τήρησης των νόμων.

Γιάννης Δημητριάδης

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη έκδοση Φ.309 – Φεβρουάριος 2016