Τα πάχη μας, τα κάλλη μας

«Και που πηγαίνει και μια χοντρή Κυριακή να της φύγει το στρες…». Αυτός είναι ο επίμαχος στίχος πασίγνωστου τραγουδιού του κ. Σταμάτη Κραουνάκη και της κ. Λίνας Νικολακοπούλου. Ο δίσκος κυκλοφόρησε το αθώο έτος 1985, τότε που ανυποψίαστοι για την επέλαση του «πολιτικώς ορθού» μετά τριάντα χρόνια, εκφραζόμασταν ελεύθερα, αυθόρμητα, χαλαρά, χωρίς τη δαμόκλειο σπάθη της woke κουλτούρας. Σήμερα η λέξη «χοντρός/ή» είναι ενοχοποιημένη και εξοβελιστέα. Υποθέτω πως ο αείμνηστος σκιτσογράφος Μιχάλης Γαλλίας, ο εμπνευστής του θρυλικού ζευγαριού «η χοντρή και ο Ζαχαρίας» του περιοδικού «Θησαυρός» (1962), στις μέρες μας θα είχε ριχτεί στο πυρ το εξώτερον. Στο σημερινό ασφυκτικό πλαίσιο, με έντονα τα ίχνη της αυτολογοκρισίας, η κ. Αλκηστις Πρωτοψάλτη, μια από τις καλύτερες φωνές, έκρινε σκόπιμο να απαλείψει τη λέξη «χοντρή» από το τραγούδι «Πάμε στον Αδωνι για καφέ», διότι εκφράζει το λεγόμενο body shaming.

Δεν θα ασχοληθώ με τη συλλογική αποβλάκωση της woke κουλτούρας. Δημοκρατία έχουμε, ο καθένας πιστεύει ό,τι θέλει. Είμαι επιφυλακτικός και υποψιασμένος σε θεωρίες επαγρύπνησης και εγρήγορσης. Γιατί η woke κουλτούρα, η κουλτούρα της αφύπνισης, προϋποθέτει πως υπάρχουν κάποιοι φωτισμένοι που διαπιστώνουν πως ο υπόλοιπος ντουνιάς κοιμάται και αυτοί αναλαμβάνουν το έργο της αφύπνισής του. Απέναντι σε φωτισμένες πρωτοπορίες, σε κατόχους της μίας και μοναδικής αλήθειας και απέναντι σε όλους αυτούς που έχουν αναλάβει ιεραποστολικά το έργο της σωτηρίας μας, στέκομαι ριζικά αντίθετος.

Για σκεφτείτε τραγουδιστές και στιχουργούς να αλλάζουν άρον άρον τους επικίνδυνους στίχους των τραγουδιών τους υπό τον φόβο της «πυράς»…

Το συγκεκριμένο γεγονός της απάλειψης μιας «ένοχης» λέξης σε ένα τραγούδι θα το προσεγγίσω από μια πιο πεζή πλευρά. Πιο καθημερινή, καθώς αφορά ίσως την ύψιστη στιγμή της παρέας, τη στιγμή που τραγουδά. Εκεί, στην ένωση των φωνών, ολοκληρώνεται η μυσταγωγία μιας συνάντησης φίλων. Αν λοιπόν το παράδειγμα της κ. Αλκ. Πρωτοψάλτη το ακολουθήσουν όλοι οι καλλιτέχνες –υπόθεση εργασίας–, τότε οι μισοί θα τραγουδάμε την αρχική εκτέλεση και οι άλλοι μισοί τη woke. Αποτέλεσμα; Δεν θα τραγουδάμε. Ακραία αυτή η περίπτωση, αλλά είθισται για να δείξουμε τις συνέπειες μιας εκκεντρικής πράξης να την τραβάμε στα άκρα. Υποθέτω πως ελάχιστα ελληνικά τραγούδια θα άντεχαν στην Ιερά Εξέταση της πολιτικής ορθότητας. Για σκεφτείτε τραγουδιστές και στιχουργούς να αλλάζουν άρον άρον τους επικίνδυνους στίχους των τραγουδιών τους υπό τον φόβο της «πυράς». Θα μείνουμε μόνο με τα τραγούδια των οποίων όλοι οι συντελεστές έχουν πεθάνει. Αλλά και εδώ δεν είμαστε σίγουροι. Μπορεί να εμφανιστεί κάποιος woke κληρονόμος.

Επί της ουσίας: Οσες φίλες έχω με παραπάνω κιλά, χοντρούλες, βλέπω ότι είναι απόλυτα ευτυχισμένες. Περνούν καλά, δεν είναι στερημένες, δεν βρίσκονται υπό τον ψυχαναγκασμό της ζυγαριάς, γελάνε –πολύ βασικό– και όλες σημασία δεν δίνουν στο body shaming. Εχουν για σύνθημά τους «σε όποιον αρέσουμε, για τους άλλους δεν θα μπορέσουμε». Τα πάχη μας, τα κάλλη μας, λένε.