Τελικά, μήπως είμαστε όντως ψεκασμένοι;

ΑΣΦΑΛΩΣ όσοι παρακολουθείτε την επικαιρότητα θα έχετε διαπιστώσει ότι οι περισσότερες αναφορές σε …ψεκασμούς άρχισαν να έρχονται με την αυγή της κρίσης και σιγά-σιγά αυξάνονταν με γρήγορους ρυθμούς, όταν έφθασε στις εκλογές του 2012 και τις επόμενες πολλοί βουλευτές να έχουν εκλεγεί με κόμματα που διεκήρυτταν ότι πιστεύουν στους …ψεκασμούς.

Ήδη και στην παρούσα Βουλή δεν είναι λίγοι όσοι έχουν παρόμοιες ιδέες, αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτοί, ή τουλάχιστον δεν είναι μόνον αυτοί. Το μήνα που πέρασε είχαμε δύο σημαντικές ειδήσεις που πρέπει να μας βάζουν όλους σε ανησυχίες, καθώς κάτι δεν πάει καλά εδώ, στον ωραιότερο τόπο στον κόσμο με τους εξυπνότερους κατοίκους.

Advertisement

Η πρώτη είδηση είναι από τη χώρα μας και αφορά τη ραγδαία αύξηση των θανάτων από γρίπη. Μέχρι το πρώτο δεκαήμερο του μήνα που πέρασε οι νεκροί είχαν φθάσει τους σαράντα και το κακό δεν είναι μόνο αυτό (άλλες χρονιές είχαμε και περισσότερους). Το κακό είναι ότι το 84% αυτών που έχασαν τη ζωή τους δεν είχαν εμβολιασθεί.

Η δεύτερη είδηση αφορά μία άλλη μάστιγα, που την είχαμε σχεδόν ξεχάσει και έκανε εντυπωσιακή επανεμφάνιση. Η ιλαρά έφθασε το χρόνο που πέρασε να καταγράψει στην Ευρώπη πάνω από 80.000 κρούσματα δηλαδή πάνω από τριπλάσια από το 2017. Μάλιστα η Ελλάδα κατέχει την …αξιοζήλευτη θέση να είναι μέσα στις δέκα πρώτες χώρες παγκοσμίως σε κρούσματα.

Βέβαια, όλα αυτά που περιληπτικά αναφέρονται εδώ είναι σταγόνα στον ωκεανό εμπρός στην φρενίτιδα ανοησίας που έχει καταλάβει την πέραν του Ατλαντικού υπερδύναμη με τους γονείς να αρνούνται να εμβολιάσουν τα παιδιά τους με τη δικαιολογία ότι δεν το επιτρέπει κάποια θρησκεία που πιστεύουν ή ότι θα τα σώσει ο προφήτης κάποιας άλλης κ.ο.κ.

Αλλά ας γυρίσουμε στα καθ’ ημάς, όχι γιατί εμείς δεν μεταφέρουμε γρήγορα όποια ανόητη «μόδα» εμφανιστεί, αλλά γιατί μας ενδιαφέρει αυτός ο τόπος και αγαπάμε αυτήν την πατρίδα, η οποία χάνει συνέχεια σε πληθυσμό για ένα σωρό άλλους λόγους, στους οποίους προσθέτουμε δύο ακόμη. Τους θανάτους από τα δυστυχήματα στους δρόμους μας και, τώρα, τους θανάτους από ασθένειες, οι οποίες υποτίθεται είχαν τεθεί υπό έλεγχο.

Και πριν μας πιάσει κρύος ιδρώτας από τους φόβους των σοβαρών επιστημόνων ότι τα μικρόβια γίνονται όλο και περισσότερο ανθεκτικά έτσι που σε λίγο τα αντιβιοτικά δεν θα μπορούν να αντιμετωπίσουν τις λοιμώξεις και τότε, αλίμονο στον πλανήτη αν προκύψει κάποια πανδημία, όπως η περίφημη «Ισπανική» γρίπη του 1917 ή, ακόμη χειρότερα, όπως ο «μαύρος θάνατος» του 15^ου αιώνα που αφάνισε το 1/3 του πληθυσμού της Ευρώπης.

Όμως τότε δεν υπήρχαν τα μέσα, η επιστήμη ήταν στα σπάργανα και οι θεραπείες άρχιζαν με το …ξεμάτιασμα και κατέληγαν στο διάβασμα ευχών από τον παπά.  Αλίμονο αν στον 21^ο αιώνα ο κόσμος γυρίζει και «γλυκοκοιτάζει» το μεσαίωνα, όσον αφορά την υγεία γυρίζοντας την πλάτη στην επιστήμη και την τεράστια πρόοδο που έκανε η ανθρωπότητα για να αποκτήσει περισσότερη ασφάλεια ο κόσμος και να αυξηθεί κατακόρυφα ο μέσος όρος ζωής.

Τώρα βλέπουμε γονείς στην τηλεόραση να διαφημίζουν την ανοησία τους προτρέποντας άμεσα ή έμμεσα και άλλους να τους μιμηθούν και διαφημίζοντας την αντίθεσή τους στους εμβολιασμούς.

Για να το διατυπώσουμε με απλούστερα λόγια, ένας ενήλικος, στο κάτω-κάτω της γραφής, έχει  δικαίωμα ή «δικαίωμα» στο να κάνει ή όχι εμβόλιο, στο να μην φορά ζώνη ασφαλείας, στο να καπνίζει τα πακέτα με το σακί και όσα άλλο έχουν φέρει στη ζωή μας η πρόοδος της χημείας και της ασυνειδησίας, όπως διαπίστωνε από το 19^ο αι. ο Εμμ. Ροΐδης. Είπαμε ότι ο καθένας μπορεί να κάνει τα παραπάνω εάν δεν βλάπτει τους άλλους, αλλά κι εδώ το κράτος είναι εκείνο που έπρεπε να βάζει τους κανόνες του παιχνιδιού και αυτό το αποφεύγει, καθώς ένας λαός ψεκασμένων είναι επόμενο να δημιουργεί και ένα κράτος ψεκασμένων.

Εκείνο όμως που είναι ΕΝΤΕΛΩΣ ΑΣΥΓΧΩΡΗΤΟ, έστω και γι’  αυτό το κράτος, είναι να επιτρέπει στους γονείς να μην εμβολιάζουν τα παιδιά τους και να τα στέλνουν σε ένα ενδεχόμενο κύκλο επικίνδυνων περιπετειών για τη ζωή τους και την υγεία τους. Κι όχι μόνο να το κάνουν, αλλά να τους επιτρέπεται   να το διαφημίζουν κιόλας. Δημοκρατική ευαισθησία; Μάλλον πολιτική αναισθησία. Κανονικά ίσως θα έπρεπε να εξετασθεί το ενδεχόμενο να κατηγορούνται οι γονείς που θέτουν διά του τρόπου αυτού σε κίνδυνο τη ζωή και το μέλλον των παιδιών τους για ένα ιδιώνυμο (;) αδίκημα της παιδοκτονίας εφ’ όσον διαπιστωνόταν ενσυνείδητη αποφυγή της πρόληψης. Υπερβολή; Ίσως, αλλά εκεί που είμαστε ή θα πρέπει να πάμε σε ριζοσπαστικές λύσεις ή να σηκώσουμε τα χέρια ψηλά.

Και, για να καταλήξουμε εκεί απ’  όπου ξεκινήσαμε. Θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι όντως μας ψεκάζουν. Ποίος; Αγνοούμε. Αλλά τόσες βλακείες μόνο με ψεκασμό θα μπορούσαμε να κάνουμε, ακόμη και αν δεν είμαστε ο εξυπνότερος λαός στον πλανήτη!

ΔΗΜΟΣΙΕΥΘΗΚΕ ΣΤΟ Φ. 344 ΜΑΡΤΙΟΣ 2019 ΤΗΣ ΕΝΤΥΠΗΣ ΕΚΔΟΣΗΣ