Θα ψηφίζατε τον Πιερρακάκη;

Θα ψηφίζατε τον Κυριάκο Πιερρακάκη; «Ναι!» λαμβάνω ομόφωνα τον ενθουσιασμό σας. Οποτε κρυφακούω πολιτικές συζητήσεις σε παρέες, ο υπουργός Ψηφιακής Διακυβέρνησης απολαμβάνει την εκτίμηση ψηφοφόρων, ανεξαρτήτως κομματικής ταυτότητας. Ομως κρίνω απαραίτητο να σας θυμίσω κάτι. Ο Πιερρακάκης δεν διεκδίκησε την ψήφο μας. Τοποθετήθηκε. Τοποθετήθηκε σοφά. (Οπως παρεμπιπτόντως η εξίσου επιτυχημένη Δόμνα Μιχαηλίδου – υφυπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων).

Ο Κυριάκος Μητσοτάκης ενήργησε στην περίπτωσή τους όπως κάθε υπεύθυνος μάνατζερ. Επέλεξε για τη συγκεκριμένη θέση κάποιον καταρτισμένο, έμπειρο, που τα προσόντα του να ταιριάζουν γάντι. Συμβαίνει έτσι με όλα τα υπουργεία; Θα αστειεύεστε! Στα χρόνια ετούτου του έρμου κράτους, έχουμε δει του κόσμου τα παράλογα και δη κατά πλειοψηφία. Τόσο, που η περίπτωση Πιερρακάκη να είναι το «παράδοξο». Απολύτως ανίδεοι του εκάστοτε αντικειμένου… Από τομείς άλλα αντ’ άλλων… (Εχουμε ζήσει γυναικολόγο στο Ναυτιλίας και πάει λέγοντας…) Εξυψώνονται σε ιδιοφυΐες. Δεν υπάρχει άλλη εξήγηση. Για να μπαίνουν ως «μπαλαντέρ» σε κάθε θέση χωρίς να έχουν σπουδάσει κάτι σχετικό, χωρίς να έχουν εργαστεί σε κάτι ανάλογο…

Και μέχρι να μάθουν… Τι διάολο, αλήθεια, δύνανται να μάθουν; Αλλάζουν κιόλας θέση. Σε άλλο υπουργείο. Και φτου κι από την αρχή. Αλί σε όποιον εξαρτάται από απόφαση, (Ερμη Ανακουφιστική Φροντίδα) και μάλιστα σε μια χώρα όπου δεν κυβερνάει «ολοκληρωτικά» αυτός που κυβερνάει (καθότι «σήμερα είναι και αύριο δεν είναι») αλλά οι ομάδες που ενώνουν συμφέροντα εντός και εκτός υπουργείων (που πάντα «είναι και θα είναι») και άσε τον κόσμο να καίγεται. (Τα ζούμε, τα βλέπουμε, τα εξέθεσε μια χαρά ο «παντός καιρού» Κωστής Χατζηδάκης ως υπουργός Εργασίας και Κοινωνικών Υποθέσεων στη μάχη του για τις συντάξεις).

Αναγνώστες μου, το «συνήθειο» που σιχτιρίζω, σατιρίζω, στηλιτεύω αφορά όλες τις κυβερνήσεις και όλους τους πρωθυπουργούς. Δεν είναι στραβός ο γιαλός, εμείς στραβά αρμενίζουμε. Σκεφτόμουν, λοιπόν, ότι, όπως η παραγωγή ενός εργοστασίου είναι απολύτως ξεχωριστή από το τμήμα πωλήσεων (πλην της μεταξύ τους συνεργασίας-συνεννόησης ώστε να παραχθεί το κατάλληλο προϊόν που έχει ανάγκη η αγορά), έτσι και θα ήταν σωστό, και επιτέλους αποδοτικό, το να μην «ντε και καλά» υπουργοποιούνται βουλευτές με προσόν ότι έλαβαν ψήφους. Και έτσι έχουμε και το φαινόμενο να απαιτούν υπουργεία ή να κάνουν και «μουτράκια».

Αλλο η «παραγωγή» (έργου), άλλο η «πώληση» (του παραγόμενου έργου). Και εδώ πια μπαίνει και η ευθύνη του ψηφοφόρου, οπότε και βάζω ξανά το ιντριγκαδόρικο ερώτημα «Θα ψηφίζατε τον Πιερρακάκη;». Οχι τώρα που τον γνωρίσατε. Οχι! Μελετάμε τα βιογραφικά αυτών που ψηφίζουμε; Μελετάμε τη διαδρομή τους; Γεννηθείς το 1983 ο συγκεκριμένος. Το 1987 η Δόμνα Μιχαηλίδου. Τι θα σας έλεγε κάποιος «Πιερρακάκης» που δεν θα τον είχατε δει στην τηλεόραση, δεν θα σας ήταν «γνωστός» ή «κάποιου γνωστού που ξέρει» ή ηθοποιός-αθλητής-τηλεοπτικός ή τέκνο πολιτικού μπαμπά-μαμάς κ.λπ.;

Αν, λοιπόν, η επιλογή μας έχει να κάνει με ανεύθυνης ευκολίας κριτήρια, τότε και η έντιμη απάντηση στο αρχικό μου ερώτημα πρέπει να είναι «Δεν θα τον είχα ψηφίσει και θα είχαμε χάσει την ευκαιρία να γνωρίσουμε τις δυνατότητές του», που ευτυχώς διέβλεψε η Αννα Διαμαντοπούλου (υπηρέτησε ως σύμβουλός της στο υπουργείο Ανάπτυξης) και εμπιστεύτηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης, αδιαφορώντας για το ότι προέρχεται από το ΠΑΣΟΚ. Μήπως ήρθε η ώρα οι πρωθυπουργοί μας να αναθέτουν σε απολύτως κατάλληλους-αρμόδιους-γνώστες τα υπουργεία ώστε να κτίσουμε κράτος με ρίζες;

Κράτος που να εισπράττει από υγιή «αγορά», παραγωγής, εργασίας, δημιουργίας κ.λπ., ώστε στη συνέχεια να απολαμβάνουμε κράτος δικαίου και πρόνοιας, που αντιστοίχως θα στηρίζει τη φροντίδα του προς τους πολίτες σε αληθινές εισπράξεις. Αυτή η σειρά-αλυσίδα σημαίνει κράτος. Ολα τα άλλα μοιάζουν με χτίσιμο στην άμμο.