Θέλω να γίνω ταξιτζής!*

Αγαπητό Κράτος,

Είμαι ένας «επώνυμος δημοσιογράφος» – το λέω ειρωνικά και απαξιωτικά, μην το πάρεις τοις μετρητοίς. Ηρθε η ημέρα που προστίθεμαι και εγώ στις ήδη μεγάλες στρατιές των ανέργων. Το επάγγελμά μου, ιδίως στα έντυπα Μέσα Ενημέρωσης εδώ στην Ελλάδα, θεωρώ πως τελειώνει. Η εφημερίδα μου, η «Ελευθεροτυπία», είναι μεταξύ φθοράς και αφθαρσίας. Πολλοί πιστεύουν πως ακόμα και εάν υπαχθεί στο διαβόητο Αρθρο 99, τα ψωμιά της θα είναι μετρημένα και σύντομα θα κλείσει. Αφησε περίπου 900 υπαλλήλους της απλήρωτους από το περασμένο καλοκαίρι και εκεί που στιγμάτιζε με εντυπωσιακά πρωτοσέλιδα δημοσιεύματά της άλλες εταιρείες που ζητούσαν από υπαλλήλους τους να δεχτούν μείωση αποδοχών (βλέπε Χαλυβουργική), εκείνη έκανε την… υπέρβαση και άφησε κόσμο στον δρόμο μέσα σε «μια νύχτα».

Η σύμβασή μου στην ΕΡΤ (όπου εργαζόμουν ως παραγωγός στο Τρίτο Πρόγραμμα, με εκπομπή κάθε πρωί 8-10), είχε διάρκεια ενός έτους και έληξε στις 17 Ιανουαρίου 2012. Κανείς δεν ξέρει, μέχρι αυτή τη στιγμή, πόσες και ποιες συμβάσεις θα ανανεωθούν.

Δεν έχω πικρά αισθήματα γι’ αυτό. Οταν ξεκίνησα τη συνεργασία μου με το Τρίτο, κανείς δεν μου υποσχέθηκε, ούτε και εγώ αξίωσα, να γίνω μόνιμος. Με βρίσκει αντίθετο αυτή η συλλογική υστερία περί «ομαδικής μονιμοποίησης», όπως και περί «ομαδικής απόλυσης». Υποστηρίζω ότι η ανανέωση-επέκταση οποιασδήποτε σύμβασης πρέπει να γίνεται κατά περίπτωση, και μόνο με αξιοκρατικά κριτήρια. Δηλαδή, «μου κάνεις, είμαι ευχαριστημένος από τη δουλειά σου και θέλω να συνεχίσουμε». Το παράλογο είναι το «μην ανησυχείς, θα σε τακτοποιήσω πάλι», ή ακόμα χειρότερα, το «ελάτε να βάλουμε πίεση παιδιά, να μας πάρουν όλους μαζί».

Με όλα αυτά κατά νου, λοιπόν, αγαπητό μου Κράτος, και εν όψει ακόμα χειρότερων ημερών για το (κάποτε δικαίως, κάποτε όχι) πανταχόθεν βαλλόμενο επάγγελμά μου, έρχομαι να σου ανακοινώσω ότι προτίθεμαι να κάνω χρήση του δικαιώματος που μου παρέχει η τόσες φορές προαναγγελθείσα και σε τόσο αποφασιστικούς τόνους επαγγελθείσα από σένα απελευθέρωση όλων των κλειστών επαγγελμάτων, και να γίνω ταξιτζής.

Ο λόγος που σε ενημερώνω εγγράφως και επωνύμως είναι ότι ακούω κάτι φήμες ότι μπορεί να κάνεις πίσω τελικά για το ταξί, και επιθυμώ, έτσι, να σου ασκήσω και εγώ όση πίεση μπορώ και να απαιτήσω να εμμείνεις στις δεσμεύσεις σου. Ετοιμάζομαι, βλέπεις, να κάνω μέγα άλμα στη ζωή μου, βασισμένος στις δικές σου δεσμεύσεις. Πρόσεξε λοιπόν…

Οπως μπορεί ο ιδιοκτήτης ενός ταξί σήμερα, εάν το επιθυμεί (θα έλεγα ακόμα και «εάν το μπορεί», αλλά αυτό στην Ελλάδα δεν είναι απαραίτητο), να γίνει δημοσιογράφος (ειρήσθω εν παρόδω, υπάρχει μόνιμος υπάλληλος στην ΕΡΤ, χρόνια τώρα, που όχι μόνο έχει δικό του ταξί, αλλά το δουλεύει κιόλας, ερχόμενος στο Ραδιομέγαρο μόνο για να κτυπήσει κάρτα και να πιεί καφέ – ψάξε το!), έτσι θέλω και εγώ, πληρώντας εργασιακά κριτήρια και αυστηρές προϋποθέσεις, αλλά όχι «κληρονομικές» και άλλες, να μπορώ να αποκτήσω άδεια ταξί και να βγω στον δρόμο για μεροκάματο.

Πάντοτε με συνάρπαζε αυτό το επάγγελμα. Και ένας από τους λόγους που ήθελα να το ασκήσω ήταν για να γνωρίσω κόσμο. Τελικά, από άλλου είδους ματαιοδοξία, προτίμησα να γίνω δημοσιογράφος, για να γνωρίσω, νόμιζα, τον καλό κόσμο!

Τώρα που θεραπεύτηκα, όμως, από αυτήν την παραίσθηση (ίσως επειδή στάθηκα τυχερός και χόρτασα αυτό το μεγάλο δώρο να βρίσκομαι παντού και να γνωρίζω πραγματικούς, και όχι ψεύτικους ανθρώπους), και έχοντας συνειδητοποιήσει ότι η γνωριμία και η κουβέντα με έναν απλό, και όχι αναγκαστικά διάσημο ή αναγνωρίσιμο άνθρωπο, μέσα σε ένα ταξί έχει περισσότερο ενδιαφέρον από τη «δημοσιογραφική γνωριμία», είπα να στραφώ προς το τιμόνι και τον δρόμο. Αλλωστε, ένας από τους λόγους που το δικό μας επάγγελμα πάει κατά διαβόλου είναι ακριβώς ότι οι περισσότεροι από εμάς, εμού συμπεριλαμβανομένου, ξεχάσαμε τι πάει να πει «δρόμος»…

Ελπίζω να με βοηθήσεις λοιπόν, εξασφαλίζοντάς μου, αγαπητό μου Κράτος, αυτό που και ο ίδιος ο πρώην πρωθυπουργός κ. Γ. Παπανδρέου παρουσίασε λίγες εβδομάδες πριν αναγκάσει τον εαυτό του να παραιτηθεί, μιλώντας προς τους γερμανούς βιομηχάνους και επιχειρηματίες, ότι είναι «ήδη τελειωμένο και αποφασισμένο». Οτι δηλαδή στην Ελλάδα δεν θα έχουμε πια κλειστά επαγγέλματα.

Θέλω λοιπόν, ή μάλλον αξιώνω από σένα, να με προστατεύσεις από εκείνους που θα θελήσουν να με εμποδίσουν να γίνω ταξιτζής –τη γυναίκα μου άσ’ την σε μένα, μάλλον την έχω πείσει με την υπόσχεση ότι θα κάνω τσάμπα κούρσες σε εκείνη και στις φίλες της–, όπως εγώ δεν εμπόδισα ποτέ κανέναν (ούτε καν ταξιτζή) να γίνει δημοσιογράφος.

Δεν σου κρύβω ότι βλέπω λαμπρό το μέλλον του επαγγέλματός του ταξιτζή, και βοηθώντας με να γίνω αυτό, θα είμαι «χειροπιαστό» παράδειγμα της επιτυχίας της πολιτικής σου επιλογής. Εχω, όπως καταλαβαίνεις, έναν μεγάλο κύκλο γνωριμιών, τόσο εδώ, όσο και στο εξωτερικό, και πιστεύω ότι μπορώ να το αξιοποιήσω προσφέροντάς του και πολλές εξτρά υπηρεσίες. Φερ ειπείν, όλα αυτά τα χρόνια, έχω συστήσει σε πολλούς γνωστούς μου ταξιτζήδες, συναδέλφους μου από την Αγγλία (κυρίως από το BBC, όπου εργάστηκα επί χρόνια), που έρχονται στην Ελλάδα για δουλειά ή και αναψυχή, και χρειάζονται ταξί για τις μετακινήσεις τους. Πιστεύω, λοιπόν, ότι μπορώ αρκετούς από αυτούς τους πελάτες να τους κερδίσω πίσω εγώ, προσφέροντάς τους άριστη γνώση αγγλικών, κλείσιμο ραντεβού με πολιτικούς και άλλα πρόσωπα, εξασφάλιση τηλεοπτικών συνεργείων, και άλλα πολλά.

Εχω, επίσης, πολλές γνωριμίες στη Κύπρο, που είμαι σίγουρος ότι θα μου συμπαρασταθούν στο νέο μου ξεκίνημα, και θα με βοηθήσουν να διευρύνω περισσότερο τον κύκλο των πελατών μου. Έχω και σ’ αυτούς σπέσιαλ υπηρεσίες να προσφέρω: θα τους μιλάω κυπριακά. Θα τους κλείνω τραπέζια στα καλύτερα εστιατόρια, κυρίως εκείνα που έχουν σεφ διάσημους, που τους βλέπουν και στη τηλεόραση. Θα τους εξασφαλίζω «πρώτο τραπέζι πίστα» στη Βίσση, στον Ρέμο, στον Χατζηγιάννη, καθώς και επίσκεψη στα καμαρίνια για να πάρουν και αυτόγραφο από την Μακρυπούλια. Ό,τι έκανα δηλαδή ως τώρα, αξιοποιώντας τις δημοσιογραφικές μου γνωριμίες, θα το κάνω εφεξής για να διευρύνω την πελατεία μου ως ταξιτζής.

Αν όλα πάνε καλά, αγαπητό μου Κράτος, θα προχωρήσω και σε δεύτερη φάση, κάνοντας συνεταιρισμό – αυτό που οι σημερινοί ταξιτζήδες, απαξιωτικά και φοβισμένα αποκαλούν «καρτέλ». (Πήγαινε στις πιάτσες ταξί στο Μενίδι, στην Κηφισιά, στο Μαρούσι, και αλλού, και δες εκεί τα πραγματικά «κίτρινα καρτέλ»). Λοιπόν, θα ενθαρρύνω που λες έναν ή και περισσότερους πρώην συναδέλφους μου, δημοσιογράφους, να μπουν και αυτοί στο επάγγελμα και να προσθέσουμε έτσι κι άλλες υπηρεσίες στο «δίκτυό» μας.

Ο Γιώργος, φερειπείν, που είναι απόφοιτος του Κολλεγίου Αθηνών, θα φέρει καλή πελατεία με τα παιδιά που θα παραλαμβάνει από τα ιδιαίτερά τους μαθήματα. Μη παραξενεύεσαι. Στο Κράτος σου, Κράτος μου, ακόμα και στα καλύτερα, όπως θεωρούνται, ιδιωτικά σχολεία, όπως είναι το Κολλέγιο, ο Μωραΐτης και άλλα, τα παιδιά ωθούνται από τους ίδιους τους δασκάλους (;) τους να κάνουν ιδιαίτερα μαθήματα, που έφτασαν να κοστίζουν μίνιμουμ 100 ευρώ την ώρα, μαύρα κι ωραία! Γιατί και εγώ, λοιπόν, ως ταξιτζής, να μην πάρω και εγώ κάτι από αυτόν τον εκπαιδευτικό διακανονισμό, στη χώρα της «δωρεάν Παιδείας»;

Μπορεί ακόμα, όμως, να «κτυπήσουμε» εδώ, και τα πούλμαν, που χρεώνουν υπέρογκα ποσά για να μεταφέρουν τα παιδιά από και προς το σχολείο. Αν φτιάξουμε έναν στόλο από 10-15 ταξί (υπάρχουν, σίγουρα, αρκετοί πρώην συνάδελφοι που θα γίνουν και αυτοί «ταρίφες»), μπορούμε κάθε μέρα να μεταφέρουμε τουλάχιστον 45 παιδιά, με τιμές και συνθήκες πολύ καλύτερες από τα λεωφορεία.

Ο Δημήτρης, που είναι φανατικός «γαύρος» και έκανε χρόνια ρεπορτάζ Ολυμπιακού στο Σούπερ Σπορ FM, και που μένει και στον Πειραιά, έχει τέτοιες άκρες που φτάνουν ως και πολύ ψηλά στη διοίκηση του «Θρύλου» (φτού, Κύριε, φυλακή τω στόματί μου!…).

Δεν θα περιοριστώ όμως μόνο στο ταξί, αγαπητό μου Κράτος. Λέω να αξιοποιήσω ακόμα περισσότερο το άνοιγμα των κλειστών επαγγελμάτων, και να μπω και στις νεκροφόρες (έξω από δω…). Να ανοίξω, δηλαδή, Γραφείο Τελετών, που και αυτό είναι επάγγελμα κλειστό, και έχει πάντοτε δουλειά, βρέξει-χιονίσει, ιδίως σε περιόδους κρίσης όπου όλο και περισσότεροι άνθρωποι, από το στρες και τη στενοχώρια, χαλούν την υγεία τους και μπάι-μπάι κόσμε. Σ’ αυτήν την μπίζνα, θα εμπλέξω τον πρώην συνάδελφό μου Νίκο, που ήταν στο ιατρικό ρεπορτάζ, και ξέρει σε όλα τα δημόσια, μα και ιδιωτικά νοσοκομεία, τους κατάλληλους ανθρώπους στις κατάλληλες θέσεις. Μέχρι τώρα, όταν πεθάνει άνθρωπος, το κοράκι είναι εκεί σε πέντε λεπτά, ειδοποιημένο. Εγώ θα είμαι αυτού, πριν πεθάνει. Κόρακος κοράκου!…

Θα επιστρατεύσω επίσης τον άλλον καλό μου Νίκο, που είναι ογκολόγος αυτός σε μεγάλο νοσοκομείο, και έχει πάντοτε καλή «εσωτερική πληροφόρηση» και το ποιοι, και κυρίως το πότε, θα αναχωρήσουν από τον μάταιο τούτο κόσμο. Αν είναι και «επώνυμοι», αμέσως θα ειδοποιήσω με τη σειρά μου τα κανάλια, παίρνοντας ως αντάλλαγμα την συνεργασία μαζί τους σε υπηρεσίες ταξί. Έτσι δουλεύει, Κράτος μου, το σύστημα σου, χρόνια τώρα.

Με τέτοια κονέ, λοιπόν, νομίζω ότι ταιριαστό και δίκαιο είναι, το τελευταίο ταξίδι των ανθρώπων επί γης, να το αναλαμβάνουμε εμείς, με τις νεκροφόρες και τα ταξί μας, οι πρώην επώνυμοι δημοσιογράφοι.

Ζητώ, λοιπόν, να τηρήσεις τα υπεσχημένα, και να ανοίξεις το επάγγελμα του ταξιτζή, ώστε να ανοίξει επιτέλους και η οικονομία της χώρας μας. Εάν πάλι, θέλεις, ή πρέπει σώνει και καλά, ή σου επιβάλουν απ’ έξω, ένα μόνο επάγγελμα να κρατήσεις κλειστό σ’ αυτόν τον τόπο, κράτα το δημοσιογραφικό και επίτρεψε να το ασκούν μόνο ταξιτζήδες και νεκροθάφτες. Ταιριαστό είναι ήδη, έτσι κι αλλιώς…

(*) Εκ του αρχείου! Πάνε περισσότερα από 10 χρόνια που έγραψα αυτό το κομμάτι, και το ανέσυρα πάλι στη μνήμη από το ηλεκτρονικό μου αρχείο, με αφορμή την απεργία των ταξιτζήδων την Πέμπτη για την τραγωδία των Τεμπών! Το θαυμαστικό υπογραμμίζει και την θυμωμένη απορία μου, που εάν επιχειρήσω να την αναπτύξω θα βρω σίγουρα τον μπελά μου. Όπως και τότε που έγραψα το κομμάτι στο blog μου filoftero.blogspot.com, (που το έχω κάπως παραμελήσει τελευταία…) και μου έσυραν τα εξ αμάξης (κίτρινα), οδηγοί, ιδιοκτήτες και συνδικαλιστές. Διαβάζοντάς το ξανά τώρα, νομίζω πως δεν έχουν αλλάξει πολλά. Παρά μόνο, ίσως, ότι μπήκαν και τα Beat (τώρα Free Now) και τα Uber στην πιάτσα, που είναι καλό, και επίσης ότι οι διπλές και τριπλές ταρίφες (ξεκίνα-σταμάτα-«πού πάτε;»), αν δεν τέλειωσαν ολωσδιόλου, λιγόστεψαν πολύ. Επίσης, σίγουρα άλλαξε το ότι ο τραγουδιστής Χατζηγιάννης έγινε υπουργός. Οπότε γιατί να μην γίνω και εγώ ταξιτζής;