Το μακιγιάζ της αλληλεγγύης

Θυμάστε την Αμάλ; Εκείνη την τεράστια, μάλλον τρομακτική κούκλα που βγήκε σε tour ανά την Ευρώπη προκειμένου να ευαισθητοποιήσει την κοινή γνώμη για την τραγωδία των προσφύγων και ειδικά των παιδιών; Δεν ξέρω αν έκανε δουλειά και άγγιξε καμια ψυχή. Σίγουρα όμως κάποιοι έβγαλαν χαρτζιλίκι. Ο πόνος πάντα πουλάει. Και αν είναι του άλλου, ακόμα καλύτερα.

Η μικρή Μαρία από τη νησίδα του Εβρου, αυτή που, όπως είπαν, πέθανε από τσίμπημα Σκορπιού, ήταν μία μακιγιαρισμένη κατασκευή στο πρόσωπο ενός κοριτσιού, το οποίο, ευτυχώς, είναι μια χαρά. Hταν μία άλλη εκδοχή της Αμάλ. Η ιστορία κατασκευάστηκε από τους πρόσφυγες και τους διακινητές τους προκειμένου να δημιουργήσουν συνθήκες πίεσης στις ελληνικές αρχές και οι άνθρωποι από τη Συρία να περάσουν στο ελληνικό έδαφος. Είχαν περάσει και νωρίτερα, αλλά τους υποδέχθηκαν οι γνωστοί-άγνωστοι με τις μαύρες κουκούλες, αυτοί που, κατά την ελληνική κυβέρνηση, δεν υπάρχουν. Η ιστορία αποτυπώνεται σε ρεπορτάζ στην «Καθημερινή» που μεταφέρει την αφήγηση ενός εκ των προσφύγων. Ε, μετά ήρθε το δημοσίευμα του Spiegel και οι καταγγελίες του ΣΥΡΙΖΑ για την ανθρωπιστική τραγωδία που εξελίσσεται σε νησίδα στον Εβρο, με ευθύνη της κυβέρνησης. Η νησίδα ήταν τουρκική, όμως, ο σκοπός επετεύχθη. Οι πρόσφυγες πέρασαν στην Ελλάδα.

Δεν είναι εύκολο να κατηγορήσεις τους πρόσφυγες για την επικοινωνιακή μηχανή που συναρμολόγησαν και έστησαν κατά της Ελλάδας. Οταν είσαι σε μία νησίδα, στη μέση του πουθενά, όταν έχεις επενδύσει ελπίδες και λεφτά σε αυτό το ταξίδι, δεν υπάρχουν αθέμιτα μέσα. Υπάρχουν μόνο μέσα επιβίωσης. Συνεπώς πριν τους κουνήσετε το δάχτυλο, πριν δεχθούν τη μομφή σας, προσπαθήστε να μπείτε στη θέση τους. Ενδεχομένως να κάνατε το ίδιο.

Δεν ισχύει, όμως, το ίδιο για εκείνους που πήγαν να βγάλουν πολιτικό μεροκάματο. Διότι, όπως αποδείχθηκε, δεν συμπεριφέρθηκαν υπό το κράτος της οδύνης, αλλά σαν να κέρδισαν ένα καλό ποσό στο λαχείο. Η ιστορία δεν διασταυρώθηκε. Eντάξει, εδώ υπάρχει δικαιολογία, ήταν το Spiegel που έκανε αυτή τη δουλειά και η ΜΚΟ που πήρε την ιστορία από τη νησίδα για να τη μοιράσει παντού. Ομως η διαχείριση της υπόθεσης, από τον Τσίπρα μέχρι το τελευταίο τρολ, συγγνώμη, δεν βγάζει κανένα πόνο για το νεκρό κορίτσι και τους πρόσφυγες. Δείχνει μόνο σπέκουλα. Και αυτό επιβεβαιώνει η απουσία αυτοκριτικής. Υπάρχουν, αποδεδειγμένα, κυκλώματα που βγάζουν χρήματα ή στήνουν επικοινωνιακές παγίδες στην Ελλάδα. Ωστόσο από έναν ολόκληρο πολιτικό χώρο δεν έχει ακουστεί λέξη αμφισβήτησης των ΜΚΟ, των διασωστών και άλλων επαγγελματιών του ανθρωπισμού. Λογικό. Το ένα χέρι νίβει το άλλο.

Τι μας διδάσκει αυτή η ιστορία; Οτι την επόμενη φορά, όταν μία Μαρία είναι στα αλήθεια νεκρή, πολλοί δεν θα το πιστέψουν. Και τα λόγια αλληλεγγύης θα γυμνωθούν ολοσχερώς. Θα δείχνουν αυτό που είναι: πλαστό χρήμα για την αγορά ψήφων.