Βηματοδότης χωρίς καλώδια. Μία ελληνική ιδέα, γεννημένη το 1991 στο Πανεπιστήμιο Κρήτης

Η ιδέα, για την κατασκευή ενός βηματοδότη, μικρού, μέχρι δύο εκατοστά, πλήρως εμφυτεύσιμο μέσα στην καρδιά που θα προωθείται εκεί με ένα καθετήρα, γεννήθηκε στην Καρδιολογική Κλινική του Πανεπιστημίου Κρήτης, το έτος 1991!

Εκεί έγιναν τα πρώτα πειράματα σε πειραματόζωα, στο πειραματικό εργαστήριο της κλινικής και τότε, το έτος 1991, έγινε η πρώτη επιστημονική δημοσίευση, από τον Καθηγητή Πάνο Βάρδα και την ομάδα του.

Οι ίδιοι, παρουσίασαν την ιδέα σε όλα τα μεγάλα διεθνή συνέδρια καρδιολογίας.

Προ οκταετίας, όταν ο μικρός αυτός βηματοδότης, ουσιαστικά ο ίδιος σε μέγεθος και σχήμα όπως ο αρχικός, εφαρμόστηκε κλινικά, ήταν επίσης η Πανεπιστημιακή Καρδιολογική Κλινική της Κρήτης, που εφάρμοσε σε πέντε ασθενείς, πρώτη στην Ελλάδα, αυτούς τους βηματοδότες.

(Σημείωση : Στη φωτογραφία παραπάνω παρουσιάζεται με ανοιχτό μεταλλικό χρώμα η αρχική πειραματική συσκευή, καρδιολογική κλινική πανεπιστημίου Κρήτης, Π. Βάρδας 1991, και με σκουρότερo χρώμα, η συσκευή που χρησιμοποιείται στη κλινική πράξη σήμερα)

ΤΑ ΥΠΕΡ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑ ΑΥΤΗΣ ΤΗΣ ΙΔΕΑΣ

Σίγουρα, οι μικροί αυτοί βηματοδότες, είναι αισθητικά καλύτεροι από τους κλασικούς, γιατί δεν φαίνεται ούτε ψηλαφείται η συσκευή.

Από πλευράς διάρκειας, η συσκευή διαρκεί περίπου 8 έως 10 χρόνια.

Αν χρειαστεί αντικατάσταση, θα προστεθεί μία δεύτερη συσκευή, ενδοκαρδιακά.

Τα μειονεκτήματα αυτού του βηματοδότη είναι ότι, βηματοδοτεί μόνο μία κοιλότητα της καρδιάς (VVI ή VVI R mode) ενώ οι κλασικοί βηματοδότες βηματοδοτούν δύο κοιλότητες.

Συμπέρασμα: Ο βηματοδότης χωρίς καλώδια, θα πρέπει να χρησιμοποιείται, όταν δεν μπορεί να γίνει προσπέλαση της καρδιάς μέσα από τις φλέβες, ή όταν ο ασθενής χρειάζεται βηματοδότηση μόνο των κοιλίων (Σημ.: όπως στην περίπτωση των ασθενών με μόνιμη κολπική μαρμαρυγή).