Αναμνήσεις   από τα Χριστούγεννα στο  Αβερώφειο Γυμνάσιο Αλεξανδρείας,  Δεκέμβριος 1960

Είναι γεγονός ότι ,κάθε φορά που πλησιάζουν τα Χριστούγεννα,  αναπολώ, μεταξύ άλλων, και τις  Χριστουγεννιάτικες  σχολικές  γιορτές  που βίωσα στα μαθητικά μου χρόνια στα Ελληνικά Σχολεία της Αλεξάνδρειας, Αιγύπτου, τόπου γεννήσεώς μου.

Ειδικά η Χριστουγεννιάτικη γιορτή του Δεκεμβρίου 1960 στο Αβερώφειο Γυμνάσιο όπου μαθήτευα στην τελευταία τάξη (αποφοίτησα τον Ιούνιο 1961) έχει χαραχθεί βαθιά στην μνήμη και στην καρδιά μου.

Μέσα σε αυτές τις γραμμές επιθυμώ να μοιραστώ μαζί σας αυτές τις αναμνήσεις αποδίδοντας έτσι κι ένα φόρο τιμής στους καθηγητές μου, συμμαθητές και συμμαθήτριες  μου. Πάνω απ΄όλα όμως στους Εθνικούς μας Ευεργέτες που μας πρόσφεραν ιδρύματα μεγαλοπρεπή που πληρούσαν όλους τους όρους που χρειάζονταν για μια άρτια μόρφωση  και παιδεία για όλα τα ελληνόπουλα ,ανεξάρτητα από την κοινωνική ή οικονομική τους θέση. « Ίσως μετά την Ακαδημίαν και το Πανεπιστήμιον, ουδεμία άλλη δημοσία σχολή εν Ελλάδι δεν μπορεί να συγκριθεί με τα αλεξανδρινά λύκεια της Ελληνικής Κοινότητος» (  Γ. Παρασκευόπουλος –‘Η Μεγάλη Ελλάς’ –Αθήνα 1898, σ.407) .

Το Αβερώφειο Γυμνάσιο Αλεξάνδρειας στεγαζόταν στο μεγάλο τετράγωνο της περιοχής «Chatby», όπου υπήρχαν και άλλα ενδιαφέροντα Ιδρύματα όπως η Σαλβάγειος Εμπορική Σχολή, το Μπενάκειο Ορφανοτροφείο, Γυμναστήριο, Θέατρο, Χημείο,  Αθλητικός Όμιλος με μεγάλο γήπεδο, περιποιημένες αυλές κ.α. ( φωτογραφία Νο.1)

Για την διοργάνωση της γιορτής των Χριστουγέννων, που συνήθως συνέπιπτε με τις 22 ή 23 Δεκεμβρίου, υπεύθυνοι πρωταγωνιστές ήσαν  οι τελειόφοιτοι κάθε χρονιάς πάντα υπό την εποπτεία  του  εκάστοτε Γυμνασιάρχη. Συγκεκριμένα : οι τελειόφοιτοι είχαν υποχρέωση να στολίσουν τους κοινόχρηστους χώρους του Σχολείου, να εκπονήσουν καλλιτεχνικό πρόγραμμα για όλη την μαθητιώσα νεολαία,  το οποίο έπρεπε να περιλαμβάνει  οπωσδήποτε  θεατρική παράσταση  στην οποία  μπορούσαν να λάβουν μέρος  μαθητές-μαθήτριες μικρότερων  τάξεων.

Το πρόγραμμα εκείνης της ημέρας, ξεκινούσε  από τις 8.00 το πρωί μέχρι και λίγο  πριν την δύση του ηλίου. Ωστόσο, οι υπόλοιπες τάξεις είχαν υποχρέωση να στολίσουν τις  αίθουσές τους, σύμφωνα πάντα  με το πνεύμα της γιορτής, και να ετοιμάσουν κάθε μια το πρόγραμμά της το οποίο απολάμβαναν με τους καθηγητές  που είχαν μάθημα τη ημέρα εκείνη. Επιτρεπόταν και η προσκόμιση γλυκών ή άλλων εδεσμάτων για κέρασμα αλλά και για κολατσιό ή μεσημεριανό φαγητό.

Όλα αυτά με την προϋπόθεση  να έχουν τελειώσει μέχρι το μεγάλο διάλειμμα. Ύστερα από αυτό,  μαθητές και καθηγητές πήγαιναν στη Αίθουσα Θεάτρου, την γνωστή ως Αίθουσα  Ιουλίας Σαλβάγου (φωτ.Νο.2), για να παρακολουθήσουν το πρόγραμμα που ετοίμασαν οι τελειόφοιτοι.

Μετά το τέλος του  προγράμματος,  ο χρόνος ήταν ελεύθερος για όλους,   για περιπάτους στις πελώριες αυλές,  επισκέψεις σε άλλες τάξεις,  για διάφορα παιχνίδια  ακόμα και μαζί με τους καθηγητές με τους οποίους η επικοινωνία ήταν την ημέρα εκείνη  χαλαρή, ευχάριστη . Εξυπακούεται πάντα στα πλαίσια του σεβασμού.

Το τελευταίο μέρος του προγράμματος της ημέρας  περιελάμβανε τον τελικό αγώνα βόλεϊ μπολ, το «τουρνουά» το οποίο άρχιζε τον Νοέμβριο μεταξύ των Τάξεων του Γυμνασίου και της Εμπορικής Σχολής.

Η ημέρα έκλεινε με την βράβευση της νικήτριας ομάδας με μετάλλια και της επιλαχούσας με ωραίες σοκολάτες προσφορά βιομηχανίας ελληνικών συμφερόντων.

Επίσης γίνονταν και η βράβευση, της πιο όμορφα και πρωτότυπα διακοσμημένης τάξης. Και γι  αυτό  το θέμα, οι τελειόφοιτοι  συγκροτούσαν ειδική επιτροπή  η οποία επισκεπτόταν όλες τις τάξεις και τις αξιολογούσε με αξιοκρατικό τρόπο.  Τέλος, ανάλογα  με τις βαθμολογίες που συγκεντρώνονταν, βραβευόταν εκείνη η τάξη  που είχε την μεγαλύτερη βαθμολογία. Το βραβείο ήταν πάλι υπέροχες αλλά  και πολλές  σοκολάτες!

Μετά το τέλος της γιορτής και με την φροντίδα των Προέδρων των τάξεων άρχιζε  το ξεστόλισμα  των αιθουσών καθώς και  του Σχολείου γενικότερα,  ώστε το συνεργείο καθαριότητας του Σχολείου να φροντίσει για τα περαιτέρω αφού αυτό  θα παρέμενε κλειστό για περίπου 2 εβδομάδες.

Τα Χριστούγεννα του 1960  που ήμουνα τελειόφοιτη, ήλθε και η σειρά των Τμημάτων της τάξης μας να πράξει τα όσα προανέφερα. Για το θέατρο, δηλαδή την επιμέλεια του καλλιτεχνικού προγράμματος,  εξουσιοδοτηθήκαμε από την τάξη μου εγώ και ο Ίων Ζώτος από το άλλο Τμήμα. Τόσο ο Ίων όσο κι εγώ είμαστε Κυθηραϊκής  καταγωγής. Εκείνος  από μητέρα (το γένος Ιουλίας Δηλαβέρη) και του λόγου μου από πατέρα (τρίτης γενιάς απόδημη ελληνίδα, το γένος Χρήστου Λουράντου από  τα Καλησπεριάνικα.)   Ο Ίων, ως εξωσχολική δραστηριότητα είχε τα μαθήματα Μουσικής στο Ωδείο, κι εγώ τα μαθήματα  Κλασσικού Χορού σε ειδική Σχολή.  Με τις μουσικές  και χορευτικές γνώσεις που διαθέταμε αντίστοιχα,  τότε εκείνη την εποχή, τολμήσαμε να πρωτοτυπήσουμε. Αντί να ανεβάσουμε θεατρικό σκετς, αποφασίσαμε να διοργανώσουμε μια Συναυλία και  μια χορογραφία. Ο Ίων επιμελήθηκε της Συναυλίας με κλασσική μουσική και παραδοσιακή ελληνική. Η χορογραφία που διάλεξα ήταν μια παραλλαγή του Χοροδράματος «Καρυοθραύστης» του Τσαϊκόφσκι προσαρμοσμένου  στην ελληνική κουλτούρα. Και στα δύο μέρη του προγράμματος, έλαβαν μέρος φυσικά, μαθητές και μαθήτριες μεγάλων αλλά και  μικρότερων τάξεων που παρακολουθούσαν κι αυτοί εξωσχολικά μουσική ή και χορό. Όλα  τα μουσικά κομμάτια της χορογραφίας τα είχε αποδώσει με άριστο τρόπο στο πιάνο η συμμαθήτριά μας Μαριλένα Λουκίδου, Κυπριακής καταγωγής.

Εκείνο όμως  που μας έδωσε μεγάλη ηθική ικανοποίηση, πριν την εκτέλεση των παραστάσεων, ήταν η αποδοχή της δουλειάς μας από τον αείμνηστο Γυμνασιάρχη μας Ερρίκο Χατζηανέστη που ήταν Κερκυραϊκής καταγωγής και φυσικά  λάτρης της Κλασσικής Μουσικής. O  Γυμνασιάρχης παρακολούθησε  την τελική πρόβα, μας συνεχάρη για την πρωτοβουλία και τις πρωτοτυπίες μας, αναγνώρισε την υπευθυνότητα μας και τους κόπους μας για την προετοιμασία. Μας στήριξε όπως μας άξιζε.

Θυμάμαι πως εκείνη την χρονιά είχα γυρίσει σπίτι αρκετά  κουρασμένη  μεν, αλλά και  πολύ χαρούμενη, αφού με τον συμμαθητή και συμπατριώτη μου ΄Ιωνα καθώς και  με  τους  συμμαθητές/τριες συνεργάτες μας, χαρίσαμε σε μικρούς και μεγάλους μια ποιοτική  ψυχαγωγική παράσταση.

Κλείνοντας αυτό το μικρό ταξίδι στον χώρο των σχολικών Χριστουγεννιάτικων αναμνήσεων  τότε το1960  ως τελειόφοιτη, οφείλω να ομολογήσω και να παραδεχτώ  πως τα ελληνικά σχολεία της Αιγύπτου μας  χάρισαν παράλληλα με την διδακτέα ύλη,  την δυνατότητα να καλλιεργούμε εποικοδομητικά την φαντασία μας σε πλείστους όσους  τομείς, να έχουμε δημιουργική σκέψη, να συνεργαζόμαστε ομαδικά  και να φροντίζουμε να προβάλλεται το ταλέντο μας.

Χρωστάω μεγάλη ευγνωμοσύνη στους  Καθηγητές μου αλλά και στους Δασκάλους του Δημοτικού από τους οποίους έμαθα επίσης  πολλά.    Πιστεύω  ακράδαντα   πως όλα αυτά  έπαιξαν σημαντικό ρόλο στην μετέπειτα  προσωπική μου ζωή καθώς και της οικογένειάς μου.

Εύχομαι ολόψυχα στην Εφημερίδα « ΚΥΘΗΡΑΙΚΑ» και στο αναγνωστικό  της κοινό:

Χαρούμενες Γιορτές,  Καλά Χριστούγεννα  και ένα Ευτυχισμένο 2018  για όλο τον κόσμο.

Νίνα Παπαναστασίου-Λουράντου

Σημείωση:  O Iων, δυστυχώς , μας έφυγε για το ταξίδι χωρίς γυρισμό. Υπήρξε Καθηγητής Μουσικής στο Αμερικανικό Κολλέγιο (DEREE) αλλά και Καθηγητής Μουσικολογίας στο Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο επί 20 χρόνια. Η αρχόντισσα μητέρα του είναι εν ζωή και χαίρομαι όταν επικοινωνώ με την αδελφή του ΄Ελσα  που ήταν συμμαθήτρια του μικρότερου αδελφού μου Γιώργου  στο Δημοτικό, στην Αριστοφρόνειο Σχολή Αλεξάνδρειας και  έτσι μαθαίνω νέα τους.

Ν.Π.Λ