Η εικόνα που δεν βλέπουν στον ΣΥΡΙΖΑ

Ενα 80% όσων ρωτιούνται στις δημοσκοπήσεις δηλώνει ανήσυχο, προβληματισμένο και οργισμένο με την ακρίβεια. Βλέπουν το νούμερο οι Συριζαίοι και τρίβουν τα χέρια τους. «Εδώ είμαστε» λένε. Βάζουν σε ένα τσουβάλι την μουρμούρα αυτών που μονίμως θέλουν παραπάνω με την αγωνία των πραγματικά φτωχών, έχουν ακουστά και το «it’s the economy stupid» του Τζέιμς Κάρβιλ (το μόνο που ξεσήκωσαν από τον αμερικάνικο καπιταλισμό), οπότε αρχίζουν να πετάνε σπαραξικάρδια συνθήματα εμποτισμένα στην ανέχεια και στην δυστυχία.

«Η ακρίβεια Μητσοτάκη», «ο μισθός τελειώνει στις 10 του μήνα», «τα νοικοκυριά μένουν στο σκοτάδι επειδή δεν μπορούν να πληρώσουν το ρεύμα», «οι δανειολήπτες χάνουν τα σπίτια τους», «το κεφάλαιο κερδοσκοπεί, ο λαός πεινάει» και άλλα παρόμοια δυστυχέστατα και ζοφερά. Αρνούνται συστηματικά τους αριθμούς, το ποσοστό οικονομικής ανάπτυξης της χώρας, την πτώση της ανεργίας, την κατακόρυφη άνοδο των επενδύσεων, το άθροισμα των κρατικών υποβοηθήσεων για την πανδημία και την πληθωριστική κρίση ή τις απανωτές αυξήσεις μισθών και τις αλλεπάλληλες μειώσεις φόρων.

Advertisement

Στα συριζαϊκά μυαλά, αυτά είναι αριθμοί χωρίς νόημα και αντίκρισμα, εξάλλου έχουν σε διαρκή επιστράτευση και εκείνη την παλιά μπούρδα του Γεωργίου Παπανδρέου ότι «οι αριθμοί ευημερούν αλλά οι άνθρωποι δυστυχούν». Και αφού οι αριθμοί δεν τους λένε τίποτα, εμπιστεύονται –λένε- μόνο αυτά που βλέπουν τα ίδια τους τα μάτια. Τα οποία –παραδόξως- όπου και να στραφούν αντικρίζουν κατοχικές εικόνες. Ανθρώπους να ψάχνουν στα σκουπίδια, ξεσπιτωμένους να περιφέρονται με τα υπάρχοντα τους στα κάρα, ξυλιασμένους από το κρύο γέροντες ξαπλωμένους στα παγωμένα τσιμέντα ή ημιλιπόθυμα από την πείνα παιδιά να ζητιανεύουν μια δεκάρα από τους αδιάφορους περαστικούς.

Μυστήρια μάτια τα συριζαϊκά, που ενώ παντού ολόγυρα βλέπουν εικόνες της Αθήνας του 1942, αδυνατούν να δουν τα μιλιούνια των Ελλήνων του 2022-23 που στριμώχνονται στα εστιατόρια και τα καφέ της επικράτειας, τα οποία πουλάνε τέσσερα ευρώ τον καφέ και 12 ευρώ τη σαλάτα λάχανο καρότο. Ούτε τις ατέλειωτες λίστες αναμονής για ρεβεγιόν των 400 ευρώ το άτομο είδαν, ούτε τις θηριώδεις ουρές των αυτοκινήτων στις στενές εισόδους των (πανάκριβων) ορεινών προορισμών πήραν χαμπάρι.

Μήτε το θριαμβευτικό χαμόγελο του Κορκίδη είδαν όταν έλεγε στις τηλεοράσεις ότι ο γιορτινός τζίρος του λιανικού εμπορίου αυξήθηκε κατά 12-15% (έμπορος να ομολογεί κέρδη, πρωτοφανές), μήτε το πονηρό γελάκι των ιδιοκτητών των μπουζουξίδικων είδαν όταν ομολογούσαν ότι «αυτό που έγινε φέτος, δεν έχει ξαναγίνει». Ούτε αντιλήφθηκαν τις διαμαρτυρίες των εμπόρων αυτοκινήτων που έχουν ξεσηκώσει τον κόσμο για τις τελωνειακές υπηρεσίες της χώρας, που αποδεικνύονται ανίκανες να εξυπηρετήσουν μια μικρή αύξηση των αγορών αυτοκινήτων κατά… 30%. Σε μια χώρα που δήθεν πεινάει και σέρνεται.

Οι πιο έντιμοι απ’ αυτούς ψελλίζουν βέβαια ότι και τον πιο μαύρο καιρό των μνημονίων υπήρχαν κάποιοι πλούσιοι που ξόδευαν έτσι κι αλλιώς. Ισχύει, αλλά τώρα ο φαινόμενο έχει πάρει διαστάσεις επιδημίας. Το 2012-16 τα σκουπίδια της χώρας είχαν μειωθεί κατά 40%, τώρα κοντεύουν να μας πνίξουν (για θυμηθείτε τα βουνά από κούτες στην Black Friday). Τότε είχαν κατατεθεί στις εφορίες ένα εκατομμύριο πινακίδες αυτοκινήτων, ενώ τώρα το λιμάνι του Πειραιά κοντεύει να βουλιάξει από απαστράπτον σιδερικό και ο Κηφισός έχει γίνει συνώνυμο του αδιάβατου.

Είναι δικαίωμα του ΣΥΡΙΖΑ να απευθύνεται στην υποτιθέμενη οργή δήθεν κατοχικών πολιτών, δεν ξέρω όμως αν σε τέτοιες πολιτικές κατοικοεδρεύει και το  συμφέρον του. Όταν καλείς μια κοινωνία που δεν υπάρχει να σε ψηφίσει για να την σώσεις, πιστεύεις στα σοβαρά ότι θα βρεις γεμάτη την κάλπη σου; Και μην με κατηγορήσετε ότι αγνοώ την ύπαρξη φτωχών και ζορισμένων Ελλήνων, διότι κρούετε ανοικτές θύρες. Φτωχοί και αδικημένοι υπήρχαν και θα υπάρχουν πάντα σε όλες τις κοινωνίες, όμως αυτό που μετράει είναι η προοπτική. Ελπίζει ο φτωχότερος (με την ευμάρεια που βλέπει γύρω του και με τις πολιτικές που τον αφορούν) ότι θα βελτιώσει την θέση του ή είναι σίγουρος ότι θα πάει ακόμα πιο κάτω (διότι η γύρω του φτώχεια είναι χειρότερη απ’ την δική του και τον τραβάει στον βυθό);

Κι αν τέλος πάντων η Αριστερά μας ήθελε να κάνει αντιπολίτευση ουσίας, θα έπρεπε να ζητήσει εξηγήσεις από την κυβέρνηση για την εκτόξευση της μαύρης και αφορολόγητης οικονομίας μας στο 25% του ΑΕΠ, καθότι αυτό το χρήμα βλέπουμε να κινείται και να καταναλώνεται. Αυτά είναι 50 δισ. ετησίως, τα οποία ούτε τα βγάζουν ούτε τα κρύβουν πενήντα μόνο ζάπλουτοι και κερδοσκόποι. Ολοι μαζί τα βγάζουμε, όλοι μαζί τα κρύβουμε και όλοι μαζί τα τρώμε, για να θυμηθώ και κάποιον παλιό που τον λένε Θόδωρο Πάγκαλο. Κατά τούτο, μάλλον και όλοι μαζί θα ψηφίσουμε.