Οι σακούλες, τα μπουκάλια και οι Οικολόγοι

Αφού μάθαμε τα πάντα γύρω από τις σακούλες και χωριστήκαμε σε σακουλομάχους και σακουλολάτρες, ας δούμε τι συμβαίνει αλλού με τα μπουκάλια, πλαστικά και γυάλινα.

Στη Γερμανία, αν αγοράσει κάποιος από το σούπερ μάρκετ ένα μπουκάλι νερό του ενάμισι λίτρου, που κοστίζει περί τα 20 λεπτά, θα πρέπει να πληρώσει επιπλέον 25 λεπτά. Το ποσό αυτό είναι είναι μια μορφή εγγύησης για την επιστροφή του πλαστικού μπουκαλιού στο σημείο πώλησης, ώστε να πάρει το δρόμο της ανακύκλωσης. Αντίστοιχη χρέωση υπάρχει και για τα πλαστικά μπουκάλια των αναψυκτικών και τα γυάλινα της μπύρας.

Τα σούπερ μάρκετ είναι υποχρεωμένα να δέχονται πίσω τα μπουκάλια και να πιστώνουν το ποσό της εγγύησης στην απόδειξη των νέων αγορών του πελάτη. Παλιότερα υπήρχαν δίπλα στα ταμεία μεγάλα κουτιά για την ανακύκλωση, αλλά εδώ και χρόνια τη δουλειά την κάνουν αυτόματα μηχανήματα στις εισόδους των καταστημάτων. Τα μηχανήματα αυτά εκδίδουν αποδείξεις και ο πελάτης τις παραδίδει στο ταμείο για την επιστροφή  των χρημάτων.

Με το σύστημα αυτό υπάρχουν πολλά οφέλη. Πρώτα από όλα δίνεται ένα οικονομικό κίνητρο στους καταναλωτές για να ανακυκλώσουν τα μπουκάλια. Το ήδη υψηλό ποσοστό ανακύκλωσης στη χώρα, αυξήθηκε περαιτέρω από τη στιγμή που προστέθηκε η  προσωρινή επιβάρυνση της συσκευασίας.

Ένα άλλο όφελος προκύπτει από το γεγονός ότι την ανακύκλωση την αναλαμβάνουν τα σούπερ μάρκετ. Οι επιχειρήσεις, που κερδίζουν από την κατανάλωση των προϊόντων, αναλαμβάνουν να ελαφρύνουν τους δήμους από το κόστος της συγκέντρωσης των χρησιμοποιημένων μπουκαλιών. Έτσι η κοινωνία είναι κερδισμένη και οικολογικά και οικονομικά από τον περιορισμό των σκουπιδιών.

Αυτά συμβαίνουν στη Γερμανία. Στη χρεοκοπημένη Ελλάδα τα πλαστικά μπουκάλια κοσμούν τις παραλίες και άκρες των εθνικών οδών. Και δεν είναι μόνο αυτά. Τα τελευταία χρόνια κυκλοφορούν όλο και περισσότερο οι συσκευασίες μιας χρήσεως αναψυκτικών και μπύρας.

Είναι πολλοί οι χώροι μαζικής εστίασης, από τα νησιά μέχρι και το κέντρο της Αθήνας, οι οποίοι χρησιμοποιούν αλουμινένια κουτιά και μη επιστρεφόμενα μπουκάλια. Συνήθως οι συσκευασίες αυτές καταλήγουν στα κοινά σκουπίδια και δεν ανακυκλώνονται. Θα αρκούσε η απαγόρευση της χρήσης των μη επιστρεφόμενων συσκευασιών, όταν οι επιχειρήσεις εστίασης εξυπηρετούν πελάτες που καταναλώνουν τα προϊόντα μέσα στα καταστήματα, για να απαλλαγούμε από έναν εντελώς περιττό όγκο σκουπιδιών.

Στη Γερμανία η ρύθμιση για τα μπουκάλια έγινε από την κυβέρνηση συνεργασίας των Σοσιαλδημοκρατών με τους Πράσινους, υπό τον καγκελάριο Σρέντερ. Στην σημερινή ελληνική κυβέρνηση συμμετέχει με έναν υπουργό το κόμμα των Οικολόγων Πρασίνων, μέσω της συνεργασίας του με τον ΣΥΡΙΖΑ, αλλά οι καινοτόμες πολιτικές για το περιβάλλον σπανίζουν. Η ρύθμιση για τις σακούλες αποτελεί κοινοτική οδηγία.

Τη φαντασία του ο υπουργός Τσιρώνης την εξάντλησε στην δικαιολογία που βρήκε για την πετρελαιοκηλίδα στον Σαρωνικό: ”Την ευθύνη την έχει μια κοινωνία ολόκληρη και μια παγκόσμια οικονομία εξαρτημένη από το πετρέλαιο και ένα σκληρό λόμπι διεθνές που δεν επιτρέπει να έχουμε επενδύσεις τέτοιες που να προστατεύουμε τις ακτές μας”.

Δεν είναι μόνο ο υπουργός.  Τα ογδόντα στελέχη που διαφώνησαν μαζί του και αποχώρησαν από το κόμμα είχαν παράπονα για τις καρέκλες. Στην επιστολή τους (18/10/2017) μεταξύ άλλων κάνουν  λόγο για “τιμωρία” όσων είχαν κριτική στάση, καθώς “μπλοκαρίστηκαν από θέσεις ευθύνης στην κυβερνητική μηχανή. Και ας είχαν κάποιοι τα καλύτερα βιογραφικά […] Και ας είχαν, επίσης, κάποιοι αγωνιστεί στα ψηφοδέλτια της συνεργασίας φέρνοντας χιλιάδες ψήφους, όπου λόγω και αυτών των πολλών ψήφων υπάρχει ο υπουργικός θώκος και η συνεργασία”

Και συνεχίζουν: “η επιλογή τους να έχουν άποψη τιμωρήθηκε παραδειγματικά. Ένα ενδεικτικό γεγονός του φαινόμενου αυτού ήταν η υπόθεση με την θέση του προέδρου του ΕΟΤ, όπου ο συντονιστής του κυβερνητικού έργου Υπουργός Επικρατείας κ. Βερναρδάκης προσέφερε τη θέση στους Οικολόγους Πράσινους και όταν η ψηφοφορία από τα όργανα μας, δεν εξέλεξε τον “εκλεκτό” τους, έγιναν μία σειρά από παρεμβάσεις για να διαβρωθεί η απόφαση που προέκυψε από τις δημοκρατικές διαδικασίες“.

Ίσως τελικά, δεν έχουμε μόνο την κυβέρνηση και πολιτικό σύστημα που μας αξίζει. Έχουμε και τους οικολόγους που μας αξίζουν.